I know your type

Για κάποιο λόγο - και ενώ δεν είμαι κακός άνθρωπος - μ'αρέσει να παρατηρώ - ή μάλλον να φαντάζομαι - τα κόμπλεξ των ανθρώπων.

Στην Ελλάδα, είναι πολύ εύκολο. Για την ακρίβεια, αυτή η λεπτομέρεια είναι που ντύνει το "οικεία" στο "οικεία χώρα". Εδωπέρα πάλι "οικεία" προφέρουν τα IKEA. Κάθε φορά όμως που μπαίνω στο αεροπλάνο, το πρώτο πράγμα που με κάνει να αισθάνομαι ότι επιστρέφω είναι κάτι ξινισμένες φάτσες, τις οποίες - σε αντίθεση με τις εδώ ξινισμένες φάτσες - τις καταλαβαίνω δυο επίπεδα χαμηλότερα και τις διαβάζω. Αυτή η αβίαστη προσφυγή στο "ha! I know your type" είναι αυτό που συμβάλλει στην οικειότητα και τελικά η χώρα σου είναι η συνισταμένη όλων αυτών των common types. Ή τουλάχιστον για μένα.

Και γενικότερα, όμως - και ξαναλέω, δεν είμαι κακός, απλώς μάλλον είμαι ένας ελιτιστής του EQ - αυθόρμητα σχηματίζω πρώτες εντυπώσεις και φαντάζομαι τα κόμπλεξ των ανθρώπων με μια κάποια αυθαιρεσία και χωρίς τύψεις.

Τις προάλλες, όμως (και εκεί ήθελα να καταλήξω) είδα ένα ζευγαράκι, ή μάλλον ένα ζευγάρι ανθρώπων που πιθανότατα επρόκειτο να γίνουν σύντομα "ζευγαράκι" και κάθονταν σε ένα τραπέζι και κοιτιόντουσαν βαθειά και έδιναν τόση σημασία ο ένας στον άλλον που νόμιζες ο κόσμος δεν υπάρχει. Και έλαμπαν κι οι δύο με κάποιο τρόπο. Και μπορούσες να το δεις αμέσως ότι αυτοί ήταν ερωτευμένοι για τα καλά. Και αυτοί οι άνθρωποι σα να μην είχαν κόμπλεξ, σα να μην είχαν θέματα, προβλήματα, ιστορίες, παρελθόν, σαράκι ή ρυτίδες (παιδιά ήταν, νέοι - αλλά δεν έχει σημασία), σα να μην είχαν τίποτα, μόνο να, έλαμπαν. 

Και έτσι όπως έλαμπαν και κοιτιόντουσαν τόσο βαθειά που έλεγες θα τρυπήσουν ο ένας το κεφάλι του άλλου προς τα πίσω και θα σκάσουν, αισθάνθηκα κι εγώ καλά για τον εαυτό μου.