Comfortably numb

Ανέκαθεν θεωρούσα τον Σταύρο Θεοδωράκη μέτριο.

Θεωρώ ότι είναι λίγος, ότι δεν έχει ούτε τη σπιρτάδα ούτε τις ικανότητες γενικότερα γι' αυτό που νομίζει ότι κάνει. Έχει τύχει να δω και καλές εκπομπές του, αλλά θεωρώ ότι για να ανήκει κανείς στο τακτικό κοινό του Σταύρου Θεοδωράκη θα πρέπει είτε να μην έχει παρακολουθήσει πολλές εκπομπές αυτού του είδους και κατηγορίας στο παρελθόν είτε να μην είχε το απαιτούμενο υπόβαθρο να τις εκτιμήσει. Γενικότερα, θα έλεγα ότι απευθύνεται σε ένα σωρό καλούς ανθρώπους που δε διαβάζουν εφημερίδες, που ιστορία δε γνωρίζουν καλά και που η εικόνα που έχουν πάνω σε θέματα πολιτικά-κοινωνικά-οικονομικά είναι θολή. Και για τους οποίους μια εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη είναι η εβδομαδιαία τους βόλτα μακριά από τη ρουτίνα της τηλεόρασης για ηλιθίους ή του Facebook.

Όχι πως είναι κακό αυτό, το αντίθετο· είναι καλό που ο μέσος Έλληνας εκτίθεται σε κάποια πράγματα τα οποία αλλιώς δε θα είχε σοβαρές ελπίδες να ανακαλύψει.

Απλώς, εμένα δε μου αρκεί ο Θεοδωράκης και δε μου αρέσει και αυτή η αυτάρεσκη γοητεία (;) του και η διακριτική αυτοπροβολή της.

Το άρθρο που έγραψε για τον Κατίδη είναι ενδεικτικό της θέσης στην οποία έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σ' ετούτον τον κόσμο· είναι από αυτούς που δικαιολογούν την άγνοια. Ίσως αυτό εξηγεί καλύτερα αυτό που προσπάθησα να περιγράψω σχετικά με το κοινό του.

Χωρίς να θέλω να αναφερθώ εκτενώς στον Κατίδη, παρ' όλο που είναι προφανές ότι το παιδί το συνεπήρε η μόδα της Χρυσής Αυγής χωρίς να γνωρίζει και πολλά, αυτό δεν είναι δικαιολογία.

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε επιεικείς με όσους δε γνωρίζουν ή δεν ενδιαφέρονται, είτε έχουν IQ μονοψήφιο είτε τετραψήφιο.

Συμβαίνουν πολλά. Έρχονται κι άλλα. Χρεοκοπία, εμφύλιος. Σας αφορούν. Μάθετε, διαβάστε, ενοχληθείτε. Μιλήστε.