Απαγόρευση συναθροίσεων

Όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο, και αφού η δασκάλα είχε προσπαθήσει να μας εξηγήσει κατά κάποιο τρόπο την ιστορία του Πολυτεχνείου (με τους γονείς μου βέβαια να έχουν εκ των υστέρων κάποιες αντιρρήσεις σχετικά με την ορθότητα του περιεχόμενου της περιγραφής), μας είχαν βάλει έπειτα να ζωγραφίσουμε κάτι σχετικό με αυτά που μάθαμε.

Εγώ λοιπόν είχα ζωγραφίσει το Πολυτεχνείο: έναν μακρόστενο ουρανοξύστη με παράθυρα.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ γιατί το είχα έτσι στο μυαλό μου και κανείς δεν ξέρει γιατί έχω πεντακάθαρη τη ζωγραφιά εκείνη στη μνήμη μου ακόμα και σήμερα, που τόσες πολυτεχνικές αίθουσες έχω τιμήσει με την παρουσία μου, και που εν πάση περιπτώσει περισσότερος είναι πια ο καιρός που έχει περάσει από τότε που ήμουν στο νηπιαγωγείο, παρά αυτός που είχε μεσολαβήσει από το Πολυτεχνείο μέχρι τότε που το γιορτάζαμε με τη δασκάλα και τα άλλα παιδάκια.

Κι όσο κι αν βαρεθήκαμε να τραγουδάμε στις σχολικές γιορτές (που ούτε ολόκληρες γιορτές δεν ήταν, κι ούτε παρέλαση και βήμα, ούτε τριήμερα στο χωριό, σαν την 25^η και την 28^η) "ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία", ε λοιπόν ναι, ο δρόμος είχε και έχει τη δική του ιστορία, και κάποτε τέλος πάντων κάποιοι άνθρωποι μαζεύτηκαν σε ένα μέρος γιατί δεν πήγαινε άλλο, και μαζεύτηκαν παρ’ όλο που (και ακριβώς επειδή) κάποιοι αποφάσιζαν και διέτασσαν ότι απαγορεύονται οι συναθροίσεις.

Κι όταν οι γονείς μου αργότερα μου έλεγαν για εκείνες τις εποχές που δεν μπορούσες να τριγυρνάς αργά χωρίς λόγο και που δεν μπορούσαν να μαζεύονται πάνω από 3 άτομα γιατί εθεωρείτο στάσις, ούτε που φανταζόταν κάποια γωνιά του μυαλού μου ότι υπήρχε περίπτωση να ξαναφτάσουμε ποτέ σε τέτοια, εξάλλου ο Μουσολίνι δεν πρόκειται να μας ξαναεπιτεθεί μέσω Αλβανίας και κανείς δε θα ξανασφάξει τον Αθανάσιο Διάκο.

Και ποτέ με ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ζούσα τη μέρα που κάποιος δε θα ντρεπόταν να συντάξει μια ανακοίνωση που να λέει ότι απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Και δη με τέτοια χουντική ορολογία.

Αλλά πρέπει να ήμουν ο μόνος γιατί, κοιτώντας γύρω μου, διαπιστώνω ότι τα ανέκδοτα για την Πάολα είναι σημαντικότερα, καθώς επίσης φυσικά η νευρική ανορεξία της Νανάς Καραγιάννη.

Αλλά ούτε και με βάση τα σοβαρά μέσα μαζικής ενημέρωσης το ζήτημα είναι σημαντικό, ή τέλος πάντων όχι τόσο σημαντικό όσο είναι να μάθουμε τι έχει κρυμμένο στην ατζέντα της η Μέρκελ, τι σημαίνουν οι δηλώσεις κάποιου Γιούνκερ και τι είπε ο Βενιζέλος για τη λίστα που είχε ξεχάσει στο συρτάρι του.

Άλλωστε, δεν είναι λέει πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο κέντρο της Αθήνας, είχαν ξαναγίνει όταν είχε έρθει ο Κλίντον.

Αυτό είναι ψεματάκι, μόνο οι 7000 αστυνομικοί και οι ελεύθεροι σκοπευτές (ψιλοπράγματα) είναι κοινοί παράγοντες, η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι καινούριο.

Επίσης, τότε είχε βρεθεί ένας απλός άνθρωπος που είχε καταφέρει να ξεφύγει από τους 7000 αστυνομικούς και να τρυπώσει στο δείπνο προς τιμήν του Αμερικανού Προέδρου και του είχε πατήσει ένα ευγενικό αλλά περήφανο χεσίδι, που έκανε όλη τη χώρα να καμαρώσει. Γιατί τότε κυκλοφορούσαν ακόμα κάτι τέτοιοι αξιοπρεπείς περήφανοι απλοί άνθρωποι όπως ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Το ειρωνικό μάλιστα είναι ότι το πρώτο σημείο που έθιξε εμφατικά τότε ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν το γεγονός ότι δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς η συμβολή της χώρας στους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Δεκατρία χρόνια μετά, και ενώ δεχόμαστε πρωτοφανές σφυροκόπημα σε επίπεδο οικονομιών από αυτούς που μας χρωστάνε απίθανες πολεμικές αποζημιώσεις από τότε, ετοιμαζόμαστε να τους υποδεχθούμε τόσο μα τόσο δουλικά, και όχι μάθημα ιστορίας δεν είμαστε πια σε θέση να κάνουμε σε κανέναν, αλλά έχουμε ξεχάσει κιόλας για τα καλά ακόμα και το ότι ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία.