Πώς η ιστορία γίνεται...;

Ωραίοι τύποι οι αρχαίοι: αφού καβατζώθηκαν μ’ ένα σωρό σκλάβους να τους κάνουν τις δουλειές κι αφού εξαφάνισαν τις γυναίκες από την καθημερινότητα, εφηύραν για τους εαυτούς τους τη δημοκρατία.

Αλλά δεν τους σιχαίνομαι γι’ αυτό, αυτό το βρίσκω κατά κάποιο τρόπο διασκεδαστικό.

Τους σιχαίνομαι βασικά για δύο λόγους, συγγενικούς μεταξύ τους.

Πρώτον, γιατί μου θυμίζουν όλους εκείνους που σιχαίνομαι σήμερα: εκείνους τους ελληνόπληκτους που δεν-κοιτάν-τα-χάλια-τους αλλά άμα κανείς μιλήσει άσχημα για την Ελλάδα θυμούνται το αστείο του Χάρρυ Κλυνν με τα βατόμουρα και τη χοληστερίνη, εκείνους που ψευτοκαμαρώνουν διαδίδοντας κάτι για τα αρχαία ελληνικά και τους υπολογιστές του μέλλοντος το οποίο ούτε μπορούν να κατανοήσουν ούτε έχουν ιδέα πόσο ρεζιλευτικά άσχετο είναι, εκείνους που πιστεύουν ότι όντως τα ελληνικά δεν έγιναν επίσημη γλώσσα της Αμερικής για μία χαμένη ψήφο σε μια κάποια ψηφοφορία, εκείνους που το μόνο που γνωρίζουν για τον Κίσινγκερ είναι (ο περίφημος πια αστικός μύθος) ότι είπε πως είμαστε δυσκολοκυβέρνητοι και πρέπει να μας πλήξουν τις πολιτιστικές μας ρίζες, και εκείνους που στέλνουν e-mail για όλα αυτά τα παραπάνω για να ξυπνήσουν τους υπόλοιπους, λιγότερο ελληνόπληκτους, Έλληνες.

Απ’ την άλλη, βέβαια, οι ξένοι είναι ανιστόρητοι οι περισσότεροι, αλλά τι μας νοιάζει εμάς τι πιστεύουν οι ξένοι, γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ τι λένε για μας, γιατί αφού είμαστε η αρχή και το τέλος του κόσμου έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη την έγκριση των άλλων, γιατί μας καίει κάθε φορά πόσο θέμα γίναμε στα ξένα ΜΜΕ και τι είπε τέλος πάντων αυτός ο Κίσινγκερ;

Ε και δεύτερον, σιχαίνομαι τους αρχαίους γιατί στο σχολείο μας είχαν πρήξει τα ούμπαλα με τον πολιτισμό τους, πράγμα που από μόνο του ήταν αποτρεπτικό έως και αποκρουστικό, πόσο μάλλον όταν συνειδητοποιεί κανείς μεγαλώνοντας ότι τα 10 περίπου χρόνια της ζωής μας που περάσαμε στη διαδρομή Περικλής-Ιουστινιανός-Κολοκοτρώνης και πάλι απ’ την αρχή θα μπορούσαμε να τα είχαμε περάσει μαθαίνοντας και άλλα πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας, που πήγαν χαμένα, γιατί έπρεπε ντε και καλά να εμπεδώσουμε τη βασιλική με τρούλο.