The end of the world as we know it

Τα 90's, ή τουλάχιστον τα πρώτα και αυθεντικότερα χρόνια της δεκαετίας αυτής, τα θυμάμαι κάπως αμυδρά, αφού τότε ακόμα ήμουν μικρός.

Για την Ελλάδα, ήταν μια εποχή απίστευτη.

Καθώς η μεταπολίτευση είχε πια βρει τα πατήματά της και η πολιτική ζωή της χώρας βίωνε με μια αφελή ασφάλεια τις γραφικότερες στιγμές της, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχε δημιουργηθεί μία ετερογενής αλλά τεραστίου μεγέθους μεσαία αστική τάξη, η οποία συγχώνευε χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικών προελεύσεων.

Η χρονική συγκυρία ήταν τέτοια ώστε να συμπίπτει με το υψηλότερο σημείο της καμπύλης των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων και ο συνδικαλισμός ήταν ακόμα αρκετά ισχυρός ώστε να παριστάνει τον καμπόσο.

Η ιδιωτική τηλεόραση είχε κάνει την εμφάνισή της, χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί τότε ότι αυτή θα ήταν και η αρχή του τέλους, το πραγματικό "end of the world as we know it". Εντωμεταξύ, βούταγε τον κόσμο σε έναν καινούριο ωκεανό προτύπων, που μπερδευόταν με κατάλοιπα των 80's, καταλήγοντας σε παράξενες χημικές αντιδράσεις, όπως το μαλλί του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, του Ιάσονα από το ΡΕΤΙΡΕ και όλων των ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΩΝ, τα κοκάλινα γυαλιά του Θάνου Ασκητή ή ολόκληρη η Σοφία Αλιμπέρτη, καθώς και μια ιδιαίτερα περίεργη στο σύνολό της αλλά και ιδιαίτερα παραγωγική μουσική σκηνή, που συνόψιζε το πνεύμα της εποχής: αλλαγή των καιρών, μπερδεμένα πρότυπα, αναγνωριστικό κολύμπι, ευτυχία της άγνοιας.

Από τότε έχουν αλλάξει τα πάντα.

Οι καιροί εκείνοι είναι τόσο κοντά (ιδιαίτερα για μας, που τότε μεγαλώναμε κι ακόμα δεν έχουμε μεγαλώσει) αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα: ο Γαρδέλης μοιάζει να έχει ξεχάσει το χαμόγελό του στο 1990.

Την επόμενη φορά που θα πετύχεις ελληνικό trash στο ράδιο ή Ανδρέα στην tv με λαουτζίκο της Αθήνας από κάτω και θα νιώσεις μια νοσταλγία για την καλτ εκείνη εποχή, προσπάθησε να φέρεις στο μυαλό σου ότι από το καλτ μέχρι την Ολυμπιάδα μεσολαβεί μόνο ένας Σημίτης...