Tuesday, November 16, 2010

Ο φόβος

"Νομίζω ότι το θανάτο αυτοπροσώπως τον βλέπουν μόνο αυτοί που δεν μπορούν πια να το διηγηθούν.
Σκέφτομαι πάντως συχνά το θάνατο, ως ένα φυσικό γεγονός που με αφορά.
Τον σκέφτομαι μερικές φορές με μελαγχολία, μερικές με έναν ήρεμο τρόμο και ποτέ με εγκαρτέρηση.
Καμιά φορά, όταν πεθαίνει κάποιος, τυχαίνει να σκεφτώ: "καλύτερα". Η ανακούφιση γεννάται από το γεγονός ότι σκοτώθηκε στο δρόμο με το αυτοκίνητο.
Με άλλα λόγια, δεν πέθανε από καρκίνο, από έμφραγμα, από εγκεφαλικό, όπως θα μπορούσε να συμβεί σε μένα, που είμαι στην ίδια ηλικία.
Αντιθέτως, αν ένας φίλος τσακίζεται ακριβώς από αυτά τα στοιχειά, ο πόνος μου συνοδεύεται από ένα στοχασμό αυτοπαρηγορητικό: "κάπνιζε δύο πακέτα τη μέρα", "έτρωγε κι έπινε", "εγώ φροντίζω τον εαυτό μου περισσότερο", "εγώ κάνω εξετάσεις".
Αγγίζω απαλά ένα ζήτημα ζοφερό, με χειρισμούς εξορκιστή.
Ο θάνατος στην Ιταλία δεν είναι θέμα συζήτησης.
Μερικές φορές ξαφνιάζομαι που η
2α Νοεμβρίου ονομάζεται ακόμα "Ημέρα των νεκρών", που δεν έχει δηλαδή εισαχθεί ακόμα ο ευφημισμός "Ημέρα των μη ζωντανών".
Στο εξωτερικό δεν είναι έτσι: στις αμερικάνικες βιβλιοθήκες βρίσκεις εγχειρίδια όπως το "Πώς να προετοιμαστείς για να πεθάνεις".
Σε εμάς, τα μόνα βιβλία πάνω στο θέμα έχουν τίτλους σχετικούς με την πίστη: "Ένα φως απ' το υπερπέραν", "Η ζωή πέρα απ' τη ζωή". Η λέξη 'θάνατος' είναι κατηγορηματικά εξορισμένη από το εξώφυλλο. Εάν υπάρχει, πάει να πει ότι είναι αστυνομικό.
Στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, δεν έχω ακούσει ποτέ να ρωτάνε: "Εσείς φοβάστε το θάνατο, πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι μετά;"
Θεωρείται ανάρμοστο, λες και θα ρωτούσαν: "Έχετε σκεφτεί ποτέ να πηγαίνει η γυναίκα σας στο κρεβάτι με κάποιον άλλο;"
Κι όμως, από τότε που τελειώνει η αθανασία της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας, όλοι αρχίζουμε να εξετάζουμε το θάνατό μας.
Στα 20 σπάνια, στα 40 σε περισσότερες ευκαιρίες, στα 70 ίσως κάθε απόγευμα.
Παραμένουν όμως σκέψεις αυστηρά ιδιωτικές."


από το "Il sofà" του LUCA GOLDONI, εκδόσεις Rizzoli, 1988, μετάφραση δική μου

4 Comments:

Anonymous TOUTOULOS said...

Εγώ τον σκέφτομαι. Συχνά.Γιά να εξοικειωθώ. Προς το παρόν χωρίς φόβο, αλλά με το αίσθημα του ανθρώπου που του λένε ότι πρέπει να φύγει από το υπέροχο πάρτυ. Δε με φοβίζει το μετά, το να εγκαταλείψω αυτή τη θαυμάσια απόλαυση που λέγεται ζωή, είναι που με τρελλαίνει από τσαντίλα. Και η σκέψη να πεθάνουν οι άνθρωποι που αγαπώ, αυτή ναί, με τρελλαίνει από φόβο. Αλλά το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τολμούν ούτε να τον πουν με το όνομά του, ούτε να τον συζητήσουν, ούτε να τον σκεφτούν καν, δεν είναι φυσικό; Δεν είναι ο πιό θεμελιώδης φόβος; Χάρη σ' αυτόν δεν εφευρέθηκαν όλες οι θρησκείες; Και αν γραφτούν βιβλία που πραγματεύονται την εξοικείωση με το θέμα, δε θα χάσει η εκκλησία πελάτες;

Thursday, November 18, 2010 6:24:00 pm  
Blogger Angelos said...

φόβος για το θάνατο = φόβος για το άγνωστο

την καλημέρα μου

Sunday, November 21, 2010 9:02:00 am  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Ο αποτελεσματικότερος τρόπος που ανακάλυψε ο άνθρωπος για να ξορκίσει τον φόβο του θανάτου είναι η θρησκεία!
Καθόλου τυχαίου που στον χριστιανισμό δεν γίνεται λόγος για θάνατο αλλά για "κοίμηση"...

Tuesday, November 23, 2010 1:21:00 pm  
Blogger Distorted said...

Συμφωνώ με τον Angelos. Ο κάθε φόβος έχει άμεση σχέση με το άγνωστο. Με ότι εξοικιώνεσαι παύει σταδιακά να σε φοβίζει όσο τρομακτικό κι αν φαίνεται αρχικά. Προσωπικα πιστεύω πως ο φόβος για το θάνατο είναι χειρότερος από τον ίδιο το θάνατο. Όσο περνούν τα χρόνια σε φθειρει και περισσότερο.

Tuesday, January 11, 2011 3:26:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home