Εξάρχεια

Αν πηγαίνεις καμιά φορά κι εσύ στα Εξάρχεια, κάνεις το καθήκον σου απέναντι στη γενιά σου.
Γιατί, όταν πηγαίνεις για καφέ ή για βιβλία ή για μια φτηνή φοιτητική ταβέρνα προς τα εκεί, με τους φίλους σου από τα ιδιωτικά, με τα all star και τα σαλβάρια, και συναντάς κανα πρεζόνι ή κάτι γκόμενες σαν αυτήν του Παπακωνσταντίνου στο "Κοντρόλ", τότε είσαι οκέι, έχεις δει τα χειρότερα και ξέρεις, ανήκεις κι εσύ πλέον στην ανήσυχη γενιά, μιας και διέσχισες την πλατεία, μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου και να σκέφτεσαι ότι εξιλεώθηκες που σου αρέσει στα κρυφά και το Villa Mercedes. Παίρνεις παράσημο αριστεροφροσύνης, ίσως να είναι ώρα να γραφτείς και στη νεολαία του ΣΥΝ.
Τα παιδιά στο Πέραμα δεν πεινάνε πια, ούτε ζουν άνεργοι νέοι στα στενά της Καισαριανής, και στις μάντρες στο Μενίδι είναι όλοι μια χαρά, αλλά εσένα δε σε αφορά άλλωστε αυτό, αφού εσύ ξέρεις από Εξάρχεια.
Το άλλο καλό με τα Εξάρχεια είναι ότι, ακριβώς επειδή εκεί βρίσκονται όλοι οι αδικημένοι απ' τη ζωή, είναι ένας χώρος ανεξάρτητης και άρα υγιούς επανασταστικής σκέψης, κάτι συντελείται εκεί, κάτι συμβαίνει, γενιούνται ίσως οι μεγάλοι Μίμηδες Ανδρουλάκηδες του μέλλοντος.
Καλά, θα μου πεις, και πού είναι τόσα χρόνια όλο αυτό που συντελείται;
"Ενεργείται", θα σου πω. Και θα στο πω επίτηδες λανθασμένα.