Ο λυκειάρχης

Ο λυκειάρχης μας ήταν άνθρωπος λεβέντης, ένας λεβέντης φιλόσοφος.
Εγώ τον καμάρωνα, και με καμάρωνε κι αυτός και το χαιρόμουν. ‘Αφεντικό’ τον έλεγα και γέλαγε, μάλιστα κάποιοι κάποτε το μέμφθηκαν κι αυτό.
Έμοιαζε να ‘ταν γεννημένος για να ‘ναι διευθυντής σχολείου. Είχα ακούσει να το λένε από πριν, όταν επρόκειτο ακόμα να αναλάβει, μετά την αποχώρηση της ξινής και κρύας προκατόχου του. Δεν ξέρω γιατί το λέγανε, πάντως τελικά ήταν αλήθεια.
Η μεγάλη του έννοια ήταν πάντα μην τυχόν και δε λειτουργεί το σχολείο καλά.
Πριν λίγους μήνες, όταν πήγε, λέει, απ’ το γραφείο του προϊσταμένου του να τον αποχαιρετήσει “απ’ την υπηρεσία κι απ’ τη ζωή”, τον έβαλε να του τάξει ότι θα φροντίσει να βρει αμέσως καινούριο διευθυντή για το σχολείο.
Χτες, η πρώτη μέρα του καλοκαιριού παρακολούθησε συννεφιασμένη την κηδεία του. Μόλις μια μέρα μετά τη λήξη των φετινών πανελληνίων. Λες και το ‘χε κι αυτό μετρημένο, μην ξεβολέψει την κοινή ησυχία σε άκαιρη στιγμή.
Θυμάμαι ένα βράδυ, ήμασταν σε κάποιο σπίτι, λίγο καιρό μετά το τέλος της θητείας μας στο σχολείο, κι ήταν κι εκείνος. Κι είχε φροντίσει να μας πάρει από ένα στυλό, απ’ αυτά τα κομψά μέσα σε θήκες, που παίρνουν για δώρα. Έτσι, χωρίς κανένα λόγο, για να τον θυμόμαστε. Τον πήρα παράμερα πιο μετά να τον ευχαριστήσω, και μου απάντησε “εντάξει, κάτι συμβολικό…” κι εγώ του είπα “ακριβώς γι’ αυτό…”. Και μπορεί αυτή η στιχομυθία να μη φαίνεται να αξίζει τίποτα, αλλά εγώ ήξερα τι εννοούσε και με κατάλαβε κι αυτός και λίγο βούρκωσε.
Πριν λίγα χρόνια, έπιασε κάπου τη μάνα μου και της είπε “σας ευχαριστώ που είχα την τιμή να έχω τα παιδιά σας στο σχολείο μου”. Νομίζω είναι κάτι κουβέντες που δεν τις ξεχνάς ποτέ.
Είναι δική μας η τιμή, αφεντικό. Που το απολυτήριό μας θα ‘χει πάντα την υπογραφή σας.