Ομερτά

Άκουγα τις προάλλες την Έλλη Στάη να εκθειάζει τον πρωθυπουργό, λέγοντας ότι επιτέλους κάποιος είχε το θάρρος να αναλάβει το πολιτικό κόστος των αναγκαίων επώδυνων μέτρων και λοιπά.
Και σκεφτόμουν ότι όντως, τελικά, είναι αλήθεια.
Μας περνάνε για τόσο ηλίθιους.
Ο πρωθυπουργός, Έλλη, δεν ανέλαβε κάποιο κόστος, ανακοινώνοντας τα μέτρα, το ξέρετε. Ο πρωθυπουργός απέφυγε ένα μεγάλο κόστος. Απέφυγε το ανεπανόρθωτο κόστος για τη δική του πολιτική καριέρα και, ταυτόχρονα, για την πολιτική του υστεροφημία, να συνδεθεί το όνομά του με τη σύγχρονη χρεωκοπία της χώρας. Δεν είχε επιλογή ο πρωθυπουργός. Εάν είχε, πολύ κακώς τελικά θα είχε πάρει τη συγκεκριμένη απόφαση. Αλλά δεν είχε. Και πάντως δε θυσίασε την πολιτική του καριέρα για χάρη της χώρας, όπως κοντεύουνε να μας το παρουσιάσουνε ώρες-ώρες.
Πολύ περισσότερο δε, ο πρωθυπουργός δεν είναι κανένας ιδιαίτερος τζέντλεμαν-ήρωας της ιστορίας. Αυτός που έλεγε στην τηλεόραση, στις συνεντεύξεις και στα ντιμπέιτ, “λεφτά υπάρχουν”, αυτός ας εξηγήσει τότε όλες αυτές τις ιστορίες με τα ΔΝΤ και τα ΦΠΑ και τις συντάξεις ή ας τα βάλει απ’ την τσέπη του.
Δε χρειάζεται καν να πούμε ότι ασφαλώς και ήξερε. Αλλά και να μην ήξερε, αν ήταν τζέντλεμαν και ήρωας, όπως μας τον παρουσιάζουν, και όχι άλλος ένας ψεύτης και λωποδύτης, θα έλεγε: “κάναμε λάθος, δεν υπάρχουν λεφτά, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα που σας παρουσιάσαμε για να μας ψηφίσετε, τα πράγματα έχουν ως εξής με βάση την απογραφή που κάναμε, τώρα προκηρύσσουμε νέες εκλογές και σας παρουσιάζουμε το προσαρμοσμένο στα καινούρια δεδομένα πρόγραμμά μας για να μας δώσετε νέα και ουσιαστική εντολή”. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Φυσικά. Αλλά από τον πολύ ρεαλισμό, ας μην ξεχνάμε πού και πού τη διαφορά ανάμεσα στο να έχεις αρχίδια και στο να κρύβεσαι κάτω από τα φουστάνια των δημοσιογράφων.
Των μεγαλοδημοσιογράφων που δουλεύουν για τους μεγαλοεπιχειρηματίες που χρωστάνε εκατομμύρια εκατομμυρίων στο ΙΚΑ, τη στιγμή που το ΙΚΑ δεν έχει λεφτά να καταβάλει στους συνταξιούχους τις συντάξεις. Και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, όχι μόνο δεν τους αγγίζει φυσικά ποτέ κανείς, αλλά έχουν το θράσος κάτι σιχαμεροί τύποι σαν τον Δασκαλόπουλο να μας κουνάνε και το δάχτυλο. Κι ας λέγαμε προεκλογικά στο λαουτζίκο ότι τα λεφτά θα τα πάρουμε λίγο-πολύ από αυτούς που τα χρωστάνε. Γιατί αυτό λέγαμε τότε. Δε λέγαμε ότι θα τα πάρουμε από τους συνταξιούχους, που δούλευαν 40 χρόνια και τους κράταγαν τα ταμεία κάθε μήνα τις μισές αποδοχές για να έχουν μια μέρα αξιοπρεπή σύνταξη, και ότι θα έρθουμε τώρα να τους κόψουμε λεφτά από τη σύνταξη, τώρα που ούτε να δουλέψουν πια μπορούν, ούτε και να βγουν στους δρόμους να πλακώνονται με τα ΜΑΤ. Κι όμως, περίεργο, από τη σύνταξή τους κάνουμε τελικά τις περικοπές, ενώ λέγαμε ότι θα πατάξουμε τη διαφθορά, διότι εμείς δεν είμαστε των κυκλωμάτων.
Πλακάκια όμως κι εμείς, κύριε Παπανδρέου, όπως και όλοι οι πολιτικοί, με τους επιχειρηματίες. Για να βγαίνουν μετά η Στάη και ο Pretender-ης να κολλάνε τσιχλόφουσκες στα μάτια και στ’ αυτιά μας και κάτι καλοπληρωμένες πένες της συντηρητικής προπαγάνδας όπως η Τέτα Παπαδοπούλου της Ελευθεροτυπίας να μας πείθουν ότι φταίμε ακόμα κι όταν διαδηλώνουμε. Κι από πάνω να απλώνεται σαν ομίχλη η ομερτά της μεγάλης ελληνικής μαφίας πολιτικών-επιχειρηματιών-δημοσιογράφων.
Η τηλεόραση, με την ικανότητά της να σου δίνει την επόμενή σου σκέψη μασημένη στον καναπέ σου, και, δευτερευόντως, η στρατευμένη δημοσιογραφία του έντυπου τύπου, έχουν πια καταστρέψει την Ελλάδα. Και καθόλου δεν έτυχε. Πέτυχε. Γιατί ήταν και είναι μέρος του όλου σχεδίου.