Έρωτας

Θα ΄θελα να σου γράψω ένα ποίημα με λέξεις απλές

μαζεμένες σαν τα βότσαλα

απ' τ' ακρόγιαλα των παιδικών μου χρόνων.

Ήταν μια εποχή που μέσα μου πρωτάνοιγε αλώβητο το τριαντάφυλλο του κόσμου

κι ο ήλιος το φιλούσε ζεστός

ενώ πάνω στα πέταλά του γυάλιζαν

ένα πλήθος δροσοσταλίδες.

Έτρεχα τότε αλλοπαρμένος πλάι στη θάλασσα

σπρωγμένος από μυστικές φωνές

πάνω μου άστραφτε σαν κόψη ξυραφιού ο ουρανός

στο στήθος μου βομβούσε το τραγούδι των κυμάτων

μες στην καρδιά μου κατέβαινε ο ίδιος ο Θεός

η αίσθηση ότι υπάρχω.

Έσκυβα τότε και μάζευα βότσαλα

ζωγράφιζα πάνω τους μ' ανεξίτηλα δάκρυα

το ωραίο σου κι άγνωστο πρόσωπο

χωρίς να ξέρω αν θα γινόταν ποτέ να το βρω

χωρίς να ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το εγγίσω.

Ύστερα με πήραν οι θύελλες κι οι άνεμοι

έγινα μια κοινή κι ανώνυμη ιστορία

δίχως πουλιά στα φυλλώματα των δέντρων μου

δίχως φωνές εντός μου

με μια χαλασμένη πυξίδα στα χέρια μου

ν' αναζητώ το ανεύρετο

στα πολύβουα σταυροδρόμια της γης μας

κι άξαφνα ανάτειλες μπρος μου απρόσμενα

καινούριος ήλιος τυλιγμένος χρυσές ανταύγειες

καινούριο τρυφερό φεγγάρι τ' ουρανού μου

και με κοιτάς πάνω απ’ το ματωμένο χάος των καιρών

μ' ένα βλέμμα τόσο ήμερο

μ' ένα χαμόγελο τόσο πράο

που αναρωτιέμαι

μην είσαι μια αυταπάτη μάταιων αντικατοπτρισμών

στην αξημέρωτη νύχτα της ερήμου.

Βυθίζω μια κρυφή ευτυχία

στα ήσυχα νερά της λίμνης

που ορίζει το φωτεινό σου πρόσωπο

έχω την αίσθηση του απέραντου

που ακόμα δεν άρχισε

κι ίσως ποτέ δε θα τελειώσει

κι όμως μπροστά σου νιώθω πως εκτείνομαι

απ’ τη μια ως την άλλην άκρη του σύμπαντος

μια διάσταση άπειρη

γεμάτη τρυφερότητα κι ανέλπιδες προσδοκίες

δεν το ξέρεις

γιατί σου μιλώ για πράματα άσχετα

για καθημερινές ασημαντότητες χωρίς περιεχόμενο κανένα

κι όμως

πίσω από κάθε λόγο μου

μπορείς ν’ ακούσεις βομβίσματα μελισσών

ψίθυρους από μικρά δειλινά όνειρα

περιπέτειες πουλιών πάνω σ’ ανοιξιάτικα κλώνια

χαιρετίσματα απ’ τη θάλασσα των παιδικών μου χρόνων

δεν την ξέρεις αυτήν τη θάλασσα

κι όμως σκέψου

ότι μες στα κοχύλια της τα κατάφερε και μάζεψε

όλες τις σιωπές και τις αγωνίες μου

όλες τις άναρθρες κραυγές μου στο χάος

τις μυστικές εξομολογήσεις μου για μιαν άλλη ζωή

άγνωστη κι απλησίαστη

που ποτέ μου δεν έζησα

κι ίσως ποτέ δε θα ζήσω.

(απόσπασμα από το ποίημα Έρωτας του Τάκη Χατζηαναγνώστου)