Wednesday, December 31, 2008
Friday, December 26, 2008
All you need is love
Τριάντα χρόνια ανεπιτυχούς ψυχανάλυσης μοιάζουν πλέον καθαρά μια αυθαδέστατη σπατάλη χρόνου, όταν ο έρωτας αιφνιδιάζει με τον πιο ανύποπτο τρόπο τους αμυντικούς αυτοματισμούς και τις διατάξεις άρνησης μιας προβληματικής δεσποινίδος, η οποία ξαφνικά μετατρέπεται για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή της σε ένα ευχάριστο ευδιάθετο πρόσωπο.
Ένα ασήμαντο φλερτ ενός πρωινού χωρίς καν ιδιαίτερη κατάληξη ξαφνιάζει το ταλαιπωρημένο μυαλό μιας έφηβης όταν της προκαλεί τη σκέψη ότι τελικά ίσως είναι ικανή να βρίσκει πράγματα ενδιαφέροντα μέσα στο μάταιον τούτο κόσμο, και καταληκτικά μετατρέπεται σε ένα επαρκές γι' αυτήν έναυσμα για να δραπετεύσει από ένα στάδιο σοβαρής κατάθλιψης στο οποίο είχε περιέλθει επί μακρόν.
Δύο ιστορίες μοιάζουν αρκετές στην προσπάθεια ενός νεαρού μπλόγκερ να διανθίσει προχείρως με real-life stories σε ένα εορταστικό ποστ Χριστουγέννων μία από τις σπάνιές του εκρήξεις θεωρητικού ρομαντισμού.
Χρόνια πολλά και αγαπηθείτε λέμε, να δείτε τον κόσμο αλλιώτικα.
There was love all around,
but I never heard it singing,
no I never heard it at all...
till there was you...
Then there was music and wonderful roses.....
Wednesday, December 10, 2008
...που με βία μετράει τη γη...
Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...”
Monday, December 01, 2008
Έρωτας
Θα ΄θελα να σου γράψω ένα ποίημα με λέξεις απλές
μαζεμένες σαν τα βότσαλα
απ' τ' ακρόγιαλα των παιδικών μου χρόνων.
Ήταν μια εποχή που μέσα μου πρωτάνοιγε αλώβητο το τριαντάφυλλο του κόσμου
κι ο ήλιος το φιλούσε ζεστός
ενώ πάνω στα πέταλά του γυάλιζαν
ένα πλήθος δροσοσταλίδες.
Έτρεχα τότε αλλοπαρμένος πλάι στη θάλασσα
σπρωγμένος από μυστικές φωνές
πάνω μου άστραφτε σαν κόψη ξυραφιού ο ουρανός
στο στήθος μου βομβούσε το τραγούδι των κυμάτων
μες στην καρδιά μου κατέβαινε ο ίδιος ο Θεός
η αίσθηση ότι υπάρχω.
Έσκυβα τότε και μάζευα βότσαλα
ζωγράφιζα πάνω τους μ' ανεξίτηλα δάκρυα
το ωραίο σου κι άγνωστο πρόσωπο
χωρίς να ξέρω αν θα γινόταν ποτέ να το βρω
χωρίς να ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το εγγίσω.
Ύστερα με πήραν οι θύελλες κι οι άνεμοι
έγινα μια κοινή κι ανώνυμη ιστορία
δίχως πουλιά στα φυλλώματα των δέντρων μου
δίχως φωνές εντός μου
με μια χαλασμένη πυξίδα στα χέρια μου
ν' αναζητώ το ανεύρετο
στα πολύβουα σταυροδρόμια της γης μας
κι άξαφνα ανάτειλες μπρος μου απρόσμενα
καινούριος ήλιος τυλιγμένος χρυσές ανταύγειες
καινούριο τρυφερό φεγγάρι τ' ουρανού μου
και με κοιτάς πάνω απ’ το ματωμένο χάος των καιρών
μ' ένα βλέμμα τόσο ήμερο
μ' ένα χαμόγελο τόσο πράο
που αναρωτιέμαι
μην είσαι μια αυταπάτη μάταιων αντικατοπτρισμών
στην αξημέρωτη νύχτα της ερήμου.
Βυθίζω μια κρυφή ευτυχία
στα ήσυχα νερά της λίμνης
που ορίζει το φωτεινό σου πρόσωπο
έχω την αίσθηση του απέραντου
που ακόμα δεν άρχισε
κι ίσως ποτέ δε θα τελειώσει
κι όμως μπροστά σου νιώθω πως εκτείνομαι
απ’ τη μια ως την άλλην άκρη του σύμπαντος
μια διάσταση άπειρη
γεμάτη τρυφερότητα κι ανέλπιδες προσδοκίες
δεν το ξέρεις
γιατί σου μιλώ για πράματα άσχετα
για καθημερινές ασημαντότητες χωρίς περιεχόμενο κανένα
κι όμως
πίσω από κάθε λόγο μου
μπορείς ν’ ακούσεις βομβίσματα μελισσών
ψίθυρους από μικρά δειλινά όνειρα
περιπέτειες πουλιών πάνω σ’ ανοιξιάτικα κλώνια
χαιρετίσματα απ’ τη θάλασσα των παιδικών μου χρόνων
δεν την ξέρεις αυτήν τη θάλασσα
κι όμως σκέψου
ότι μες στα κοχύλια της τα κατάφερε και μάζεψε
όλες τις σιωπές και τις αγωνίες μου
όλες τις άναρθρες κραυγές μου στο χάος
τις μυστικές εξομολογήσεις μου για μιαν άλλη ζωή
άγνωστη κι απλησίαστη
που ποτέ μου δεν έζησα
κι ίσως ποτέ δε θα ζήσω.
(απόσπασμα από το ποίημα Έρωτας του Τάκη Χατζηαναγνώστου)