Wednesday, December 31, 2008

Happy 2009!

Αν είσαι Ταύρος, Παρθένος, Σκορπιός, Αιγόκεως ή Ιχθύς, θα σου μπει καλά.
Οι υπόλοιποι ας κάνουμε το σταυρό μας.
Απολαύστε το 2009 που έρχεται, είναι το τελευταίο 2009 που θα ζήσετε στη ζωή σας!
Καλή μας χρονιά...

Friday, December 26, 2008

All you need is love

Τριάντα χρόνια ανεπιτυχούς ψυχανάλυσης μοιάζουν πλέον καθαρά μια αυθαδέστατη σπατάλη χρόνου, όταν ο έρωτας αιφνιδιάζει με τον πιο ανύποπτο τρόπο τους αμυντικούς αυτοματισμούς και τις διατάξεις άρνησης μιας προβληματικής δεσποινίδος, η οποία ξαφνικά μετατρέπεται για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή της σε ένα ευχάριστο ευδιάθετο πρόσωπο.

Ένα ασήμαντο φλερτ ενός πρωινού χωρίς καν ιδιαίτερη κατάληξη ξαφνιάζει το ταλαιπωρημένο μυαλό μιας έφηβης όταν της προκαλεί τη σκέψη ότι τελικά ίσως είναι ικανή να βρίσκει πράγματα ενδιαφέροντα μέσα στο μάταιον τούτο κόσμο, και καταληκτικά μετατρέπεται σε ένα επαρκές γι' αυτήν έναυσμα για να δραπετεύσει από ένα στάδιο σοβαρής κατάθλιψης στο οποίο είχε περιέλθει επί μακρόν.

Δύο ιστορίες μοιάζουν αρκετές στην προσπάθεια ενός νεαρού μπλόγκερ να διανθίσει προχείρως με real-life stories σε ένα εορταστικό ποστ Χριστουγέννων μία από τις σπάνιές του εκρήξεις θεωρητικού ρομαντισμού.

Χρόνια πολλά και αγαπηθείτε λέμε, να δείτε τον κόσμο αλλιώτικα.


There was love all around,

but I never heard it singing,

no I never heard it at all...

till there was you...

Then there was music and wonderful roses.....


"Till there was you" - The Beatles

Wednesday, December 10, 2008

...που με βία μετράει τη γη...

Μπάτσος σκότωσε 15χρονο.
Όπως και να τον σκότωσε, εν ψυχρώ, εν θερμώ, απευθείας, με εποστρακισμό στο πάτωμα, με εποστρακισμό σε κτήριο, με εποστρακισμό σε ιπτάμενο δίσκο, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την παραπάνω πρόταση. Μπάτσος σκότωσε 15χρονο. Ο μπάτσος αυτός είναι δολοφόνος, τελεία και παύλα.
Την υπεράσπιση του δολοφόνου την ανέλαβε, όλως περιέργως, ο Αλέξης Κούγιας. Ότι ο Κούγιας είναι μεγάλο αρχίδι το ξέρει ακόμα και ο ίδιος. Το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το ξέρουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Ασφαλώς και είναι δικαίωμα του να προσληφθεί δικηγόρος του κάθε δολοφόνου. Ο πολύ εντυπωσιακός τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να παρουσιάσει στις κάμερες την λίγο-πολύ ηθική του υποχρέωση να αναλάβει την υπόθεση, αμαυρώθηκε δυστυχώς από μια πολύ αφελώς επιλεγμένη λέξη. Η λέξη 'παρεξήγηση' όταν αναφέρεται σε ένα θάνατο ακούγεται κάπως σα μαύρο χιούμορ. Όταν αναφέρεται στο συγκεκριμένο θάνατο, με τον τρόπο που έγινε, και με δεδομένη και γνωστή την τεράστια αναταραχή που προκάλεσε, είναι από μόνη της μια στάση ασεβέστατη και εντελώς ανεύθυνη.
Το ανατριχιαστικότερο μέρος, όμως, είναι εκείνο το σχολιάκι του ότι "αν έπρεπε να χαθεί το παιδί αυτό, θα το κρίνει η δικαιοσύνη"... Ένα σχόλιο, βέβαια, που σχετίζεται άμεσα με το γραπτό υπόμνημα που κατέθεσαν στην απολογία του μπάτσου και το οποίο επιβεβαιώνει αμφότερα τα παραπάνω· δηλαδή και ο Κούγιας είναι ένα θρασύτατο αρχίδι, και ο δολοφόνος είναι ακόμα πιο δολοφόνος, όταν έχει το ασύλληπτο θράσος, αντί να ζητήσει τη στοιχειώδη συγγνώμη για τα μάτια του κόσμου έστω, να βγαίνει και να σχολιάζει ότι "ο θανών άλλαζε συχνά σχολεία, γεγονός που αποτυπώνει μια αποκλίνουσα συμπεριφορά" και ότι "άλλωστε... ...οι νέοι αυτοί, ενώ κατοικούν στο Π. Ψυχικό και είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών, συνηθίζουν να συχνάζουν στα Εξάρχεια" και κάτι τέτοιες εμετικές μαλακίες για να δικαιολογήσει (!) την πράξη του. Ακόμα και να μην ήταν δολοφόνος, το ζώο αυτό θα ήταν τουλάχιστον ένας ανά πάσα στιγμή εν δυνάμει δολοφόνος.
Το τραγικό είναι ότι η αστυνομία είναι γεμάτη τέτοιους. Δυστυχώς υπάρχουν μόνο δύο είδη μπάτσων: οι κακοί και οι χειρότεροι. Οι κακοί είναι οι μπάτσοι - δημόσιοι υπάλληλοι, που δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να κάνουν τη δουλειά για την οποία τους πληρώνουμε και απλώς μας έχουν όλους γραμμένους στ' αρχίδια τους. Οι χειρότεροι μπάτσοι (ή αλλιώς κωλόμπατσοι) είναι αυτοί που δε μας γράφουν στ' αρχίδια τους, γιατί αυτά είναι από μόνα τους πάρα πολύ βαριά. Είναι οι φασιστοειδείς τραμπούκοι που είτε έγιναν μπάτσοι επειδή ήταν κομπλεξικοί είτε έγιναν κομπλεξικοί επειδή ήταν μπάτσοι, κάτι ανθρωπάκια που στη γειτονιά τους θα ήταν γραφικοί μπουλούκοι, αλλά δυστυχώς όσο κρατάνε όπλα ή έχουν οποιασδήποτε μορφής εξουσία πάνω στον πολίτη, είναι επικίνδυνα ζώα και εν δυνάμει δολοφόνοι. Η Ελληνική Αστυνομία είναι πρόβλημα η ίδια και είναι χαρακτηριστική της έννοιας που η φράση – χουντικό κατάλοιπο "δημόσια τάξη", που μάλιστα εμπεριέχεται σε τίτλο υπουργείου, εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα.
Το τσίρκο δε των δήθεν υπουργικών παραιτήσεων που έλαβε χώρα αυτές τις μέρες ήταν πρωτοφανούς γελοιότητος. Όπως το είπε και η Ελληνοφρένεια του ΣΚΑΙ, "ο Καραμανλής δεν είναι πια αστείος, είναι ένας επικίνδυνος και αδίστακτος ανθρωπάκος που δε θα διστάσει σε τίποτα προκειμένου να διατηρηθεί λίγο καιρό παραπάνω στην εξουσία". Αυτό είναι δυστυχώς το μόνο πράγμα για το οποίο αγωνίζεται ο ανεκδιήγητος αυτός συρφετός που έχουμε για κυβέρνηση· να γαντζωθεί με κάθε τρόπο στη θέση της, εξαντλώντας την τελευταία της τετραετία. Υπομονή.
Κατά τ’ άλλα, τη μνήμη του παιδιού προσπάθησαν να την καπηλευτούν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, και κόντεψαν, μάλιστα, να καταφέρουν να την αμαυρώσουν. Ενός παιδιού που δεν τους ανήκει. Διαβάζω σε ένα ενδιαφέρον όσο και ιδιαίτερο άρθρο του Νίκου Δήμου, γραμμένο για ένα αντίστοιχο περιστατικό πριν από 23 χρόνια και κάτι:
“Και οι εφημερίδες - σκέτη ναυτία: "ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ". Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.
Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...”
Και αυτή είναι η μόνη κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει η μνήμη του 15χρονου που σκοτώθηκε. Ανήκει στα παιδιά. Στη νεολαία.
Και σ’ αυτές τις μέρες τις λειψές, που ο καθένας ψάχνει μια αφορμή να κάνει την επανάστασή του, αυτοί είναι οι μόνοι που δεν έχουν επαναστατήσει ακόμα. Η νεολαία. Η αυθεντική νεολαία. Τα παιδιά.


Monday, December 01, 2008

Έρωτας

Θα ΄θελα να σου γράψω ένα ποίημα με λέξεις απλές

μαζεμένες σαν τα βότσαλα

απ' τ' ακρόγιαλα των παιδικών μου χρόνων.

Ήταν μια εποχή που μέσα μου πρωτάνοιγε αλώβητο το τριαντάφυλλο του κόσμου

κι ο ήλιος το φιλούσε ζεστός

ενώ πάνω στα πέταλά του γυάλιζαν

ένα πλήθος δροσοσταλίδες.

Έτρεχα τότε αλλοπαρμένος πλάι στη θάλασσα

σπρωγμένος από μυστικές φωνές

πάνω μου άστραφτε σαν κόψη ξυραφιού ο ουρανός

στο στήθος μου βομβούσε το τραγούδι των κυμάτων

μες στην καρδιά μου κατέβαινε ο ίδιος ο Θεός

η αίσθηση ότι υπάρχω.

Έσκυβα τότε και μάζευα βότσαλα

ζωγράφιζα πάνω τους μ' ανεξίτηλα δάκρυα

το ωραίο σου κι άγνωστο πρόσωπο

χωρίς να ξέρω αν θα γινόταν ποτέ να το βρω

χωρίς να ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το εγγίσω.

Ύστερα με πήραν οι θύελλες κι οι άνεμοι

έγινα μια κοινή κι ανώνυμη ιστορία

δίχως πουλιά στα φυλλώματα των δέντρων μου

δίχως φωνές εντός μου

με μια χαλασμένη πυξίδα στα χέρια μου

ν' αναζητώ το ανεύρετο

στα πολύβουα σταυροδρόμια της γης μας

κι άξαφνα ανάτειλες μπρος μου απρόσμενα

καινούριος ήλιος τυλιγμένος χρυσές ανταύγειες

καινούριο τρυφερό φεγγάρι τ' ουρανού μου

και με κοιτάς πάνω απ’ το ματωμένο χάος των καιρών

μ' ένα βλέμμα τόσο ήμερο

μ' ένα χαμόγελο τόσο πράο

που αναρωτιέμαι

μην είσαι μια αυταπάτη μάταιων αντικατοπτρισμών

στην αξημέρωτη νύχτα της ερήμου.


Βυθίζω μια κρυφή ευτυχία

στα ήσυχα νερά της λίμνης

που ορίζει το φωτεινό σου πρόσωπο

έχω την αίσθηση του απέραντου

που ακόμα δεν άρχισε

κι ίσως ποτέ δε θα τελειώσει

κι όμως μπροστά σου νιώθω πως εκτείνομαι

απ’ τη μια ως την άλλην άκρη του σύμπαντος

μια διάσταση άπειρη

γεμάτη τρυφερότητα κι ανέλπιδες προσδοκίες

δεν το ξέρεις

γιατί σου μιλώ για πράματα άσχετα

για καθημερινές ασημαντότητες χωρίς περιεχόμενο κανένα

κι όμως

πίσω από κάθε λόγο μου

μπορείς ν’ ακούσεις βομβίσματα μελισσών

ψίθυρους από μικρά δειλινά όνειρα

περιπέτειες πουλιών πάνω σ’ ανοιξιάτικα κλώνια

χαιρετίσματα απ’ τη θάλασσα των παιδικών μου χρόνων

δεν την ξέρεις αυτήν τη θάλασσα

κι όμως σκέψου

ότι μες στα κοχύλια της τα κατάφερε και μάζεψε

όλες τις σιωπές και τις αγωνίες μου

όλες τις άναρθρες κραυγές μου στο χάος

τις μυστικές εξομολογήσεις μου για μιαν άλλη ζωή

άγνωστη κι απλησίαστη

που ποτέ μου δεν έζησα

κι ίσως ποτέ δε θα ζήσω.


(απόσπασμα από το ποίημα Έρωτας του Τάκη Χατζηαναγνώστου)