Friday, September 19, 2008

Οι τιμωρημένοι

Χριστοθέα, ακατάλληλο…


Ο Στρατής ήταν καλός άνθρωπος.
Έτσι φαινόταν, τουλάχιστον.
Απλώς, όπως λέει και μια φίλη μας, ίσως σχετικά με την καλοσύνη αυτό που μετράει πιο πολύ είναι τι φαίνεται.
Όχι πως είχε και πολλά να κρύψει ο Στρατής.
Οι εικόνες της καθημερινότητάς του δεν ήταν και απροσπέλαστες. Όλοι τον συναντάγαμε τα απογεύματα να κάνει τη βόλτα του στον παραλιακό δρόμο, πάνω στο καροτσάκι του, παρέα με τη μάνα του, ίσως και κάποια βοηθό. Όπως ακριβώς φανταζόμασταν ότι γινόταν ήδη από πολλά χρόνια πριν να πατήσουμε κι εμείς, κάπως πιο στέρεα, πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο.
"Καλησπέρα Στρατή", του λέγαμε, περισσότερο επειδή έπρεπε, στο κάτω-κάτω παιδιά ήμασταν και άλλωστε τι νόημα είχε, αφού με το ζόρι κατάφερνε να βγάλει κάποιους ήχους και κουραζόταν, τον έβλεπες, τον βάζαμε σε μπελάδες.
Άσε που η μάνα του ήταν η πιο κουτσομπόλα γριά της γειτονιάς και περιμέναμε να περάσει για να αρχίσουμε να λέμε χαζομάρες μεταξύ μας για την παροιμιακή της αυτή ιδιότητα, αλλά και πάλι παιδιά ήμασταν, και πού να σκεφτούμε τότε ότι δεν ήταν αστείο, ότι αντίθετα, είναι λίγο δραματικό αν το σκεφτείς, κάποιος που η μικρή του χαρά είναι οι ζωές των αλλωνών είναι συνήθως γιατί δεν έχει ζωή δικιά του.
Τα καλοκαίρια, τον κατέβαζε στη θάλασσα κάθε πρωί νωρίς-νωρίς να κάνει μπάνιο και όλη της η προσπάθεια να βοηθήσει έναν άνθρωπο ανάπηρο να μπει στη θάλασσα ήταν μια εικόνα που θυμάμαι ότι μας σόκαρε, ακόμα κι εμάς, που, παιδιά ήμασταν.
Τα μεσημέρια που κάθονταν στη βεράντα και του έδιωχνε τις μύγες με τη μυγοσκοτώστρα ή όταν τον τάιζε ή μία φορά που είχα δει να προσπαθεί τον ξυρίσει, εικόνες και εικόνες εντυπωμένες στο μυαλό μου από τα παιδικά μου χρόνια.
Μια μέρα, πρέπει να ‘ταν φθινόπωρο νομίζω, πάντως δεν ήμασταν στο νησί, ο Στρατής πέθανε, κι εγώ τότε μόνο έμαθα ότι αυτοί οι άνθρωποι συνήθως δε μένουν μαζί μας μέχρι τα βαθειά τους γεράματα.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε.


Σήμερα πέθανε κάποιος άλλος, ένας νέος άνθρωπος.
Είχε εδώ και λίγα χρόνια μια ασθένεια, απ’ αυτές τις αυτοάνοσες τις ύπουλες, που σε παραλαμβάνουν υγιή, ευτυχή και δυνατό και μέσα σε λίγο καιρό σε καταντάνε να σέρνεσαι, ή ίσως ούτε καν αυτό, να πονάς ο ίδιος και, πολύ περισσότερο, να είσαι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος πόνος για τους δικούς σου, να είσαι αυτός για τον οποίο ξέρει όλη η γειτονιά, να είσαι αυτός για τον οποίο οι συγγενείς συζητάνε ότι τα έκανες πάνω σου στο αεροπλάνο, αυτός για τον οποίο οι φίλοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και μόλις βγουν από το σπίτι σχολιάζουν χαμηλόφωνα μεταξύ τους με αυτό το ύφος της λύπησης για το πηρούνι που δεν μπορείς πια να κρατήσεις και για όλα τ’ άλλα μ’ έναν κόμπο στο στομάχι και θυμούνται με την αδικία στα μάτια τις καλές σου μέρες και πόσο ήσουν επιτυχημένος.
Και αν σου μέλλει, πεθαίνεις πρόωρα, δεν πα’ να ‘ναι όλη η οικογένειά σου μεγαλογιατροί. Και πεθαίνεις άδικα. Δεν πα’ να ‘σουν το καλύτερο παιδί.
Και δε μαθαίνεις ποτέ αν στον ανηψιό σου θα μείνει αυτή σου η εικόνα η τελευταία, ή τότε που ήσασταν στη θάλασσα, μπροστά στο σπίτι, και τον έβαζες στους ώμους σου και τον πέταγες στον αέρα. Εσύ πρέπει να είχες μόλις τελειώσει φαντάρος κι εκείνος θα 'χε μόλις αρχίσει Δημοτικό.


Και μετά θυμήθηκα τότε, στα μακρινά χρόνια του Δημοτικού, ένα πρωί με Θρησκευτικά, που κάποιος μάζεψε όλη του την παιδική αφέλεια και το θάρρος και, με αφορμή μια τραγωδία των ημερών, έκανε μια δύσκολη ερώτηση στο δάσκαλο· γιατί ο Θεός ο Παντοδύναμος αφήνει να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στους ανθρώπους.
Και ο δάσκαλος απάντησε ότι, μπορεί, λέει, να τους τιμωρεί, πού ξέρεις…
Και μετά χτύπησε το κουδούνι και βγήκαμε διάλειμμα και πιάσαμε την μπάλα.
Και μόνο ένας δεν έπαιζε, αυτός δεν έπαιζε ποτέ, μόνο καθόταν σε μια γωνιά, με τη μάνα του πάντα από δίπλα, και μ’ ένα δυνατό χαμόγελο στο πρόσωπο παρίστανε τον εκφωνητή του αγώνα. Πάνω στο καροτσάκι του.
Θα ‘ταν κι αυτός τιμωρημένος, φαίνεται.
Θα ‘χε μαζέψει πολλές κάρτες στις προηγούμενες ζωές.


Γιατί όλα κι όλα, ο Θεός είναι δίκαιος.

9 Comments:

Blogger kiara said...

Αυτό δεν είναι ακατάλληλο αλλά θα το συζητήσουμε κατ' ιδίαν γιατί όχι. :)

Τα περί τιμωρίας είναι η πιο μεγάλη βλακεία που μπορεί να θέσει ως αιτία τέτοιων καταστάσεων. Υποτίθεται ότι ο άνθρωπος κάποια στιγμή ήρθε σε ρήξη με το Θεό, τη φύση, το συνάνθρωπό του και τον εαυτό του. Ο άνθρωπος κληρονομεί από τότε αυτή τη φθαρτή πορεία προς το θάνατο (αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι κληρονομεί το προπατορικό αμάρτημα άσχετα από τα όσα κυκλοφορούν). Ο Χριστός σταυρώθηκε για να μας απαλλάξει από το θάνατο (και άρα και από τις αρρώστιες), ο οποίος θάνατος είναι πράγμα αφύσικο. Στον κόσμο συμβαίνουν πολλά σκληρά πράγματα, κάποια τα προκαλούμε άμεσα οι άνθρωποι και το ξέρουμε, κάποια όμως φαίνονται ανεξήγητα, απλά αδικίες της φύσης. Και για αυτά, θέτουμε τα πιο πικρά ερωτήματα. Όμως, η μόνη απάντηση που έχω εγώ είναι ότι ελπίζω σε μια άλλη ζωή, συμφιλιωμένη. Δε λέω ότι κάποιος πρέπει να τα πιστέψει αυτά, ούτε και έχω αποδείξεις να δώσω. Απλά λέω τι ξέρω και τι πιστεύω εγώ.

Saturday, September 20, 2008 12:52:00 pm  
Blogger exilio said...

"δοκιμάζει την πίστη μας" είχα ακούσει κάποτε.

ο καθένας με την δικιά του εκδοχή :)


Θείο δίκαιο πάντως δεν υπάρχει.

Saturday, September 20, 2008 4:09:00 pm  
Blogger Jason said...

Τιμωρεί ή δοκιμάζει την πίστη κάποιων και κάποιους άλλους απλώς θέλει να τους πάρει γρήγορα κοντά του... Για μένα όλα τα παραπάνω και διάφορα άλλα αντίστοιχα είναι όψεις του ιδίου νομίσματος, εκφράσεις του δόγματος "God works in mysterious ways", που για μένα σημαίνει απλώς "δεν έχω απάντηση σε αυτό το ερώτημα".

Kiara, ο καθένας πιστεύει ό,τι αγαπάει να πιστεύει. Και αυτό είναι όμορφο.
Εγώ δεν πιστεύω σε ένα Θεό με Θ κεφαλαίο που σκέπτεται, κρίνει, δοκιμάζει, συγχωρεί, τιμωρεί, θέλει και το θέλημά Του γίνεται πράξη.
Αν υπάρχει ένας Τέτοιος, τότε είμαι δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος μαζί Του.

Όσο για την καταλληλότητα, δεν είχε ουσιαστική σημασία... Ούτως ή άλλως θα το διάβαζες, όπως και έκανες...

Saturday, September 20, 2008 4:35:00 pm  
Blogger Iliaxtida said...

παρα πολύ όμορφο κείμενο...Μεγάλη αδικία όμως να θες να ζήσεις και να πεθαίνεις...

Sunday, September 21, 2008 10:53:00 pm  
Blogger maika said...

δυστυχώς συμβαίνουν κι αυτά...και τιμωρημένοι φεύγουν... και τιμωρημένοι μένουν και βασανίζονται μια ζωή....
Δεν υπάρχουν διότι σε όλα τα γιατί..
άστα...
χέστα...
;0)))

Tuesday, September 23, 2008 7:34:00 pm  
Blogger το κορίτσι που ήθελε πολλά said...

αυτό που λέγαμε τις προάλλες ε?
όταν γίνονται κάτι τέτοια και πεθαίνουν άνθρωποι πριν καλά καλά προλάβεις να τους γνωρίσεις (γιατί καλά καλά δεν πρόλαβαν να ζήσουν), τότε λέω πως δεν υπάρχει θεός -κι η κιάρα θλίβεται =) -

αλλά ξέρεις κάποια πράγματα δεν έχουν λόγο να συμβούν..είναι τύχη απλώς δεν ξέρω..δεν τα προκαλούμε καν απλώς γίνονται.

και είμαι πολύ τσατισμένη μ' αυτά.
γιατί έτυχε να δω πολλά τέτοια φέτος..

Wednesday, September 24, 2008 8:51:00 pm  
Blogger Jason said...

Τα έχουμε πει, ναι...

Το κείμενο είχε γραφτεί πριν μιλήσουμε.

Φέτος πάντως είναι χρόνος κακός. Πολύ.
Δίσεχτος. Δε θυμάμαι αν το λέγαμε μαζί αυτό;

Wednesday, September 24, 2008 9:00:00 pm  
Blogger Marina said...

Δεν ξέρω Jason αν μαζεύουν κάρτες στις προηγούμενες ζωές ή αν τιμωρούνται σύμφωνα με το θεολόγο σου.΄Αυτα ισχύουν για όσους ασπάζονται τη Μεταφυσική ή/και τη θρησκεία. Εξηγήσεις δίνει ο καθένας ανάλογα με τα πιστεύω του.
Πονάει να βλέπεις ή να θυμάσαι το ινδαλμα των παιδικών σου χρόνων που ήταν ένα παλληκάρι ως εκεί πάνω να σέρνεται στο καροτσάκι και να μην αυτοεξυπηρετείτε. Πονάει τόσο που παρακαλάς να πεθάνει το πρώην ίνδαλμα και για να μη παιδευεται και για να μη σου χαλάει την ανάμνηση.
Η οικένειά μου γνώριζε για χρόνια ένα ζευγάρι που η γυναίκα είχε σκλήρυνση κατά πλάκας. Ηταν καλά στην αρχή, στα 50 όμως καθηλώθηκε στο καροτσάκι. Ωσπου να πεθάνει, στα 53 είχε ραγδαία εξέλιξη. Τη θυμόμουνα μέσα στη γλύκα, στο χάδι, δεν είχε παιδιά, ήταν το άκρον άωτον της ομορφιάς και μετά δεν πίστευα πως αυτός ο άγγελος τρώει τέτοια τιμωρία.
Δεν δίνω βάση στις διάφορες εξηγήσεις, τα ερωτήματα συνεχίζουν να με ταλανίζουν

Thursday, September 25, 2008 7:29:00 am  
Blogger Jason said...

Δεν υπήρχε κάποιο ίνδαλμα.
Είναι απλώς αυτό που είπε σε λίγες λέξεις η Ηλιαχτίδα: "...μεγάλη αδικία να θες να ζήσεις και να πεθαίνεις..."

Thursday, September 25, 2008 11:14:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home