Κατερίνα Γώγου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

είναι μη γίνω "ποιητής".

Μην κλειστώ στο δωμάτιο

ν' αγναντεύω τη θάλασσα

κι απολησμονήσω.

Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου

κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ

μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε

για να με χρησιμοποιήσει.

Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα

για να κοιμίζω τους δικούς μου.

Μη μάθω μέτρο και τεχνική

και κλειστώ μέσα σε αυτά

για να με τραγουδήσουν.

Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά

τις δολιοφθορές που δε θα παίρνω μέρος

μη με πιάσουν στην κούραση

παπάδες και ακαδημαϊκοί

και πουστέψω.

Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί

και την καθημερινότητα που συνηθίζεις

σκυλιά μας έχουν κάνει

να ντρεπόμαστε για την αργία

περήφανοι για την ανεργία.

Έτσι είναι.

Μας περιμένουν στη γωνία

καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.

Ο Μaρξ...

τον φοβάμαι

το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν

αυτοί οι αλήτες φταίνε

δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό

μπορεί... ε;...μίαν άλλη μέρα...