Σταγόνες

"Το πώς ξεκίνησε με τον Πάβελ δε θα μπορούσα σήμερα σε κανέναν πια να το πω."

Ή κάπως έτσι.

Ήταν από το κεφάλαια που μου άρεσε να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω, από μέσα μου ή φωναχτά, γιατί ένιωθα ότι ήταν τόσο γνήσια η μεταφορά των συναισθημάτων των χαρακτήρων που ίσως και να υπήρχαν όντως ή τέλος πάντων σχεδόν.

Η παραπάνω πρόταση, βέβαια, δεν ήταν παρά εισαγωγική - και όμως, είχε τη σημασία της.

Μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις σε τρίτους, όχι γιατί δε θέλεις ή δεν πρέπει, αλλά γιατί νιώθεις ότι είναι τόσο δύσκολο να περιγράψεις τις εικόνες και τα συναισθήματα, που κανείς δε θα καταφέρει, όσο κι αν το θέλει, να καταλάβει πώς τα έζησες, κανείς δε θα τα ξαναζήσει μαζί σου, κανείς δε θα ενθουσιαστεί με τις συμπτώσεις, κανείς δε θα συγκρατήσει τις λεπτομέρειες που έχεις ερωτευθεί και κανείς δε θα αγαπήσει τα λάθη σου όσο εσύ.

Για κάποια πράγματα, για κάποια βιώματα, για κάποιες στιγμές, ίσως είναι σχεδόν βλασφημία να προσπαθείς να εγκλωβίσεις τη μαγεία τους σε λέξεις και προτάσεις, όχι απλώς γιατί η αποτυχία είναι σχεδόν δεδομένη, αλλά γιατί η πρόθεση και μόνο να εξηγήσεις τη μαγεία σε ένα ευρύτερο κοινό, είναι αυτή που την καταστρέφει, είναι αυτή που την αναιρεί και τη χλευάζει.

Τι να πω και σε ποιον, για κείνη τη νύχτα – δώρο γενεθλίων με τον περίπατο στην καλοκαιρινή μπόρα και το θρυλικό υπόστεγο, με τις βόλτες στα στενά και στις αυλές και στα σκαλιά, ή για το βράδυ που κρυβόμασταν στη σκηνή, ή για το άλλο, το σα βγαλμένο από ταινία, με τη δικιά μας παραλία και το ηλιοβασίλεμα και το φεγγάρι και τ’ αστέρια και τα μπλουζ από το μακρινό ξενοδοχείο στη διαπασών να φτάνουν σ’ εμάς ίσα-ίσα για να καλύψουν τη σιωπή…

Ή για τα βράδια στην Αθήνα, το άλσος στο Κεφαλάρι, τις 7,5 ώρες στην Πανόρμου και τη συζήτηση που (δεν) έπρεπε να γίνει, τη βόλτα στο κέντρο και το πεζούλι στην Καπνικαρέα, τα παγκάκια και τις στάσεις και τα κεράσματα στα περίπτερα, το τελευταίο πρωί στο Χαλάνδρι, τις τόσες όμορφες στιγμούλες…

Όχι. Θα τις κρατήσω για μας αυτές τις στιγμούλες – σταγόνες της καλοκαιρινής μπόρας που μπήκε απότομα στη ζωή μου. Κι ας είναι αυτό το μυστικό μου που μου ‘χες ζητήσει.

Δεν είμαι σίγουρος αν το ‘χεις όντως καταλάβει, αγαπητέ κι αγαπημένε μου μπελά, αλλά μπλέξαμε...

Do you have to let it linger?

It seems you do.

Αλλά δε φοβάμαι, στο είπα.

Μπαίνει το φθινόπωρο και, αγάπη καλοκαιρινή, δε φτιάχτηκε για μας ετούτη η εποχή, λέει ένα τραγούδι. Μα δε νομίζω πως οι βροχές δε μας πάνε...

Μέχρι να γίνουν, όμως, οι σταγόνες βροχή και η βροχή ποτάμι, απλώς σ’ ευχαριστώ. Που με έμαθες να περπατάω (λίγο) πιο αργά.