Friday, May 30, 2008

"Για την Αμαλία"...

Την Κυριακή κλείνει ένας χρόνος.
Τα 15' του Γουόρχολ, Αμαλία, άφησαν βάση...

Monday, May 26, 2008

Το αγαπημένο ποίημα του Καββαδία

La Vera-Cruz, 10 février.
LETTRE DU MEXIQUE

Vous m' avez confié le petit. – Il est mort.
Et plus d' un camarade avec, pauvre cher être.
L' équipage... y en a plus. Il reviendra peut-être
Quelques-uns de nous. – C' est le sort. –

Rien n' est beau comme ça – Matelot – pour un homme;
Tout le monde en voudrait à terre – C' est bien sûr.
Sans le désagrément. Rien que ça: Voyez comme
Déjà l' apprentissage est dur.

Je pleure en marquant ça, moi, vieux Frère-la-côte.
J'aurais donné ma peau joliment sans façon
Pour vous le renvoyer... Moi, ce n' est pas ma faute:
Ce mal-là n' a pas de raison.

La fièvre est ici comme Mars en carême.
Au cimetière on va toucher sa ration.
Le zouave a nommé ça – Parisien quand-même –
Le jardin d'acclimatation.

Consolez-vous. Le monde y crève comme mouches....
J' ai trouvé dans son sac des souvenirs de cœur:
Un portrait de fille, et deux petites babouches,
Et: marqué – Cadeau pour ma sœur.

Il fait dire à maman: qu' il a fait sa prière.
Au père: qu' il serait mieux mort dans un combat.
Deux anges étaient là sur son heure dernière:
Un matelot. Un vieux soldat.

Toulon, 24 mai.
Tristan Corbière: Gens de mer, dans Amours Jaunes

(Στη γαλλική ποίηση, το πρώτο γράμμα κάθε στίχου γράφεται με γράμμα κεφαλαίο.)

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Μου εμπιστευτήκατε τον μικρό. – Πέθανε.
Και πολλοί σύντροφοι μαζί του, καημένο, ακριβό πλάσμα.
Το πλήρωμα… δεν υπάρχει πια. Θα ξαναγυρίσουν ίσως
μερικοί από εμάς. – Είναι η μοίρα. –

Τίποτα δεν είναι ωραίο σαν κι αυτό – Ναύτης – για έναν άντρα˙ *
όλος ο κόσμος θα το ΄θελε στη στεριά – Σίγουρα ναι.
Χωρίς τους μπελάδες. Μόνο αυτό: Δέστε πόσο
είναι σκληρή ακόμα και η μαθητεία.

Κλαίω γράφοντας αυτά, εγώ ο Γερο-Κουρσάρος.
Θα ‘δινα και το πετσί μου χωρίς καθόλου παρακάλια
για να σας τον στείλω πίσω… Εγώ δε φταίω:
η συμφορά αυτή δεν έχει αιτία.

Ο πυρετός είναι εδώ όπως ο Μάρτης τη Σαρακοστή.
Στο νεκροταφείο πας να πάρεις το συσσίτιό σου.
Ο ζουάβος το ονόμασε αυτό – είναι, βλέπετε, Παριζιάνος –
Κήπο εγκλιματισμού. **

Παρηγορηθείτε. Οι άνθρωποι ψοφάνε σαν μύγες.
… Βρήκα στο σάκκο του ενθύμια καρδιάς:
Το πορτραίτο μιας κοπέλας, και δυο πασουμάκια,
και: σημείωση – Δώρο για την αδερφή μου.

Αφήνει μήνυμα στη μαμά: ότι έκανε την προσευχή του.
Στον πατέρα: ότι θα προτιμούσε να πεθάνει στη μάχη.
Δυο άγγελοι ήταν εκεί στην τελευταία του ώρα:
Ένας ναύτης. Ένας γέρος στρατιώτης.

Τριστάν Κορμπιέρ: Άνθρωποι της θάλασσας, περιέχεται στη γενικότερη συλλογή Κίτρινοι Έρωτες.

* Το στίχο αυτό έβαλε ο Καββαδίας μόττο στη συλλογή του, "Μαραμπού".
** Κήπος εγκλιματισμού (Jardin d’ acclimation): Ζωολογικός και βοτανικός κήπος στο Παρίσι, όπου "εγκλιματίζονται" ζώα και φυτά που εισάγονται στη Γαλλία από τα θερμά κλίματα.

Η απόδοση του ποιήματος στα ελληνικά, καθώς και οι διάφορες πληροφορίες είναι από το βιβλίο του Δημήτρη Νικορέτζου “Νίκος Καββαδίας – Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ”, με τη σημείωση ότι στη μετάφραση βοήθησε η κ. Αθηνά Βουγιούκα, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου.

ΥΓ1: Στην Ελίζα, που αγαπάει τον Καββαδία.
ΥΓ2: Στην Kiara, που μου ζήτησε να εκτεθώ...

Thursday, May 22, 2008

Εσείς εκεί δεξιά

Έχουμε ένα συνήθειο λοιπόν ( βασικά μάλλον είχαμε ένα συνήθειο τον πρώτο καιρό, διότι μετά εκφυλίστηκε και αυτό ), να αφιερώνουμε ένα post μια στο τόσο εδωπέρα να λέμε δυο λόγια για τα blogάκια που διαβάζουμε, ή τουλάχιστον για όσα έχουμε προνοήσει να προσθέσουμε στη σχετική λίστα εκεί στα δεξιά της σελίδας όπως την κοιτάτε εσείς – αριστερά όπως σας κοιτάει αυτή.
Μετά λοιπόν από (1), (2), (3) σχετικά μεγάλα posts, πέρασε αρκετός καιρός χωρίς να έχουν προστεθεί πολλοί στη σχετική λίστα που λέγαμε στα δεξιά της σελίδας όπως την κοιτάτε εσείς – αριστερά όπως σας κοιτάει αυτή, και για να λέμε την αλήθεια περισσότερο αφαιρέσαμε blogs από τη λίστα σε αυτό το χρονικό διάστημα, παρά προσθέσαμε.
Οι αφαιρέσεις αφορούσαν βέβαια συνήθως blogs που πέθαναν ή έμειναν παράλυτα, για να μένει η λίστα κατά το δυνατόν μαζεμένη και άρα ευκολότερα προσπελάσιμη και άρα πιο ουσιαστική.
Επί τη ευκαιρία, να υπενθυμίσω πως η δομή της λίστας δεν είναι τυχαία, ο καθένας έχει κάποια σχέση με τον πάνω ή τον κάτω για κάποιο λόγο, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Αναζητήστε τους γύρω σας!
Αλλά επειδή το κυρίως θέμα είναι οι φρέσκιες προσθήκες, ας τις πιάσουμε μία-μία, όπως κάνουμε πάντα.

Ξεκινώντας από πάνω προς τα κάτω, λοιπόν, πρώτο από τα καινούρια συναντάμε το blog του αγαπητού μας Cortlinux. Διαδρομές και διαθλάσεις, λέει, και πράγματι πρόκειται για όμορφες διαδρομές σε ενδιαφέροντες δρόμους, για διαθλάσεις σε κόσμους καθημερινούς και ανθρώπινους. Χαίρομαι όταν συναντάω ανθρώπινους που η ιδιοσυγκρασία τους χαρακτηρίζεται από έναν ορθολογισμό χωρίς να χάνουν τη γοητευτική, τη χρωματιστή πλευρά της ζωής. Ένας τέτοιος τύπος πιστεύω πως είναι ο Cortlinux και η βόλτα στο blog του θα είναι πάντα ευχάριστη.
Για την Kiara έχω την εντύπωση πως θα μπορούσα να γράψω πολλά, χωρίς όμως να ξέρω και πιθανώς χωρίς να μάθω ποτέ τι απ’ αυτά είναι σωστό. Βέβαια το τι είναι σωστό και τι λάθος είναι εντελώς σχετικό σε τέτοια πράγματα και κάπου εκεί αρχίζει μια άλλη κουβέντα, Kiara… :) Το θέμα είναι ότι βρίσκω ένα ενδιαφέρον στα κείμενά της, ειδικά σε αυτά που δυσκολεύομαι να καταλάβω, δηλαδή τα περισσότερα. Αισθάνομαι έναν τρόπο σκέψης τόσο κοντά και τόσο μακριά από το δικό μου και αυτό με τραβάει πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν θα τραβήξει κι άλλους, αλλά είναι από τα blogs που θα έλεγα στους επισκέπτες μου ότι επιβάλλεται να επισκεφθούν.
Την Ηλιαχτίδα, ύστερα, τη διαβάζω και τη βλέπω να μιλάει, τη νιώθω να στεναχωριέται, τη σκέφτομαι να σκέφτεται ή χαίρομαι που χαίρεται. Τον καιρό που είχα περισσότερο χρόνο, ήταν από τα λίγα blogs στα οποία θα έμπαινα κάθε μέρα, αναζητώντας κάποια νέα ανάρτηση.
Ένα άλλο απ’ αυτά, με διαφορετικό ύφος, βέβαια, ήταν αυτό της Ελίζας. Ψυχή ελεύθερη, ψυχή ανήσυχη, με έντονο, ταυτόχρονα, ένα στοιχείο ενός καθόλου επιδιωκόμενου ρομαντισμού, γράφει, πιστεύω, καταρχάς στον εαυτό της, και επειδή μου αρέσουν πολύ τέτοια blogs, ιδιαίτερα όταν διαβάζει κανείς αυθεντικές σκέψεις με καθαρό λόγο, ελπίζω πραγματικά να ξαναζωντανέψει το blog της που περνάει μια εποχή ανάπαυσης. Επισκεφθείτε το.
Και τελειώνω με τον Πάνο, το μικρό μας δημοσιογράφο, που τώρα μεγάλωσε και δε θέλει πια να λέγεται μικρός… Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα είναι τεράστιος, κυρίως για την όρεξη που έχει να καταπιάνεται με θέματα στα οποία άλλοι θα τα έβρισκαν σκούρα, αλλά και για το χιούμορ και την πρωτότυπη σκέψη του. Καλή συνέχεια, αγαπητέ.

Μπορεί οι παραπάνω προσθήκες να ήταν φτωχές στον αριθμό, είναι όμως πλούσιες σε ουσία. Παρατηρούμε βέβαια πάντα την πλειοψηφία των γυναικών, αυτή τη φορά όμως παρατηρούμε και μια στροφή στις μικρές ηλικίες! Τις οποίες θα τις συναντήσετε γενικώς προς το τέλος εκείνης της λίστας ( εκεί δεξιά όπως τη βλέπετε εσείς – αριστερά όπως σας βλέπει αυτή ) και θα σας πρότεινα να τις τιμάτε ιδιαιτέρως.
Τις αντίστοιχες περιγραφές, βέβαια, θα τις βρείτε στα παλιότερα αντίστοιχα posts, αλλά πάντως, επειδή τότε ίσως χάνονταν πολλοί μέσα στο πλήθος, θα ήθελα με αυτήν εδώ την ευκαιρία να ξαναπροτείνω ( χωρίς να μειώνει αυτό οποιονδήποτε από τους υπόλοιπους ) δύο πολύ αγαπημένα μου blogs, αυτά της I’m not paranoid και της Holidays in the sun.
Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να περάσετε μια βόλτα, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.

Και τέλος, για να κλείσω με τις ανακεφαλαιώσεις, να πω κάτι που πολύ καιρό ήθελα να το γράψω κάπου, κάπως.
Θεωρώ ότι το καλύτερο blog που διαβάζω είναι αυτό της 3 parties a day.
Τελεία και παύλα.

Καλή συνέχεια σε όλους.

Monday, May 12, 2008

"Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

...κι όλα ακόμα μένουν ίδια."
Στην πραγματικότητα, ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει ίδια εδώ από τη μέρα που ξεκίνησα να γράφω σε αυτό εδώ το blog, πριν από ακριβώς 2 χρόνια.
Η ιστορία της δημιουργίας του blog και μια ψιλοανασκόπηση του 1ου χρόνου λειτουργίας του υπάρχει στο αντίστοιχο περσινό μου post.
Μέσα σε εκείνον το χρόνο άλλαξαν πολλά εδώ γύρω, τόσο για το μπλογκ μου, τον τρόπο που έγραφα, τη συχνότητα, τη θεματολογία, τη σχέση μου με τους αναγνώστες-bloggers, όσο και γενικότερα στην bloggόσφαιρα, η οποία όταν ξεκίνησα, πριν 2 χρόνια, βρισκόταν ακόμα στην Ελλάδα σε μία φάση που ψιλοψαχνόταν να βρει την ταυτότητά της.
Μέσα στο 2ο χρόνο άλλαξαν ακόμα περισσότερα. Ο χρόνος μου μειώθηκε αρκετά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ πια να θυσιάζω αρκετές ώρες σκέψης και ψαξίματος μέχρι να γραφτεί ένα κείμενο μεγάλο και ολοκληρωμένο, ενώ επίσης οι αναρτήσεις μου αραίωσαν αρκετά. Αν και ποτέ δεν έλειψα από εδώ για μεγάλο χρονικό διάστημα, εντούτοις το blog παρουσίαζε σε κάποιες φάσεις μια σχετική ερήμωση, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα, ενώ παράλληλα και οι δικές μου βόλτες στην bloggόσφαιρα μειώθηκαν πολύ, έως και εκμηδενίστηκαν σε αρκετές φάσεις.
Το blog πάντως ζει. Και είναι από τα λίγα blogs που ζουν ακόμα, από αυτά που θυμάμαι να επισκέπτομαι τακτικά όταν είχα πρωτοξεκινήσει. Γιατί, όπως παρατηρώ, φαίνεται πως το κάθε blog κάνει τον κύκλο του και κάποια στιγμή που κουράζεται κλείνει.
Φέτος δε θα αναφερθώ σε ονόματα... "εκλιπόντων", καθώς είναι πλέον αρκετοί, όπως άλλωστε μπορεί να παρατηρήσει κανείς εκεί δεξιά στη στήλη με τα links, η οποία έχει μικρύνει αρκετά, ενώ και μερικά από τα blogs που είναι ακόμα εκεί δε λειτουργούν ή φυτοζωούν. Ούτε και για παρόντες θα γράψω, αφού για τους μεν παλιούς έχω ήδη γράψει πολλές φορές, για τους δε καινούριους θα ακολουθήσει ξεχωριστό post, όπως συνηθίζεται.
Αντίθετα, θα συνεχίσω το περσινό έθιμο με την αναφορά κάποιων χαρακτηριστικών posts. Αυτό με τα περισσότερα σχόλια εξακολουθεί να είναι "Η νονά", που μάζεψε 41 σχόλια μέσα 2 μέρες. Αυτό με τα περισσότερα hits παραμένει αυτό για τα "Μεταλλαγμένα προϊόντα", με διψήφιο αριθμό επισκεπτών κάθε μέρα, πράγμα όχι παράλογο, αφού στη σχετική αναζήτηση στο Google φιγουράρει μόλις 4ο στη λίστα των αποτελεσμάτων, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, αφού σκοπός μου ήταν να μπορεί να πληροφορηθεί κάποιος που ενδιαφέρεται ανά πάσα στιγμή. Όπως άλλωστε και σε όλα τα posts αυτού του είδους. Ακολουθεί από κοντά το φετινό "The emo chronicles", το οποίο μάλιστα έχω πετύχει εντελώς τυχαία αναπαραγμένο σε τουλάχιστον 2 forums μέχρι στιγμής. Post με τις πειρισσότερες αντιδράσεις δεν μπορώ πια να επιλέξω, είναι τόσο πολλά που δεν έχω παράπονο! Πιο κατεστραμμένο χιούμορ είναι, βέβαια, "Το π, οι ΕΛ και οι fanatsou με σήμα το (sn)" και, για να λέμε την αλήθεια, δε νομίζω πως γίνεται να ξεπεραστεί ποτέ... Καλύτερή μου γραφή αναγνωρίζω ακόμα και σήμερα στο "Let me tell you a story" για την αγαπημένη μου Ατταλάντη, και πιο τρελή μου έμπνευση το παραμύθι της Γεωργίας: "Η Γεωργία και οι λέξεις". Άσκηση ύφους "Οι κώλοι και τα κάστρα". Το πιο αγαπημένο μου κείμενο, όμως, είχε γραφτεί ένα βράδυ "Για όλους εσάς που απόψε κοιμάστε".
Ευχαριστώ πολύ όσους με επισκέπτοναι και με διαβάζουν, παρ' όλο που αυτό το μπλογκ, τις περισσότερες φορές, είναι πρώτα για μένα και ύστερα για οποιονδήποτε άλλον.
Καλή συνέχεια σε όλους μας και θα τα λέμε.

Saturday, May 03, 2008

Τα παρασκήνια της Μεγάλης Εβδομάδας

Έχουμε και λέμε.

Κυριακή των Βαΐων το βράδυ μας απασχόλησε η ζωή του Ιωσήφ του Παγκάλου, πρώτου ξάδερφου του Θεόδωρου, ο οποίος με τις απολαυστικές δηλώσεις του συνήθιζε να ξεσηκώνει τα πλήθη, και το περιστατικό της άκαρπης συκιάς, που ομοφυλοφιλικές οργανώσεις έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως άκρως προσβλητικό και ρατσιστικό συμβολισμό, που περιθωριοποιεί υπαρκτές κατηγορίες ανθρώπων και δημιουργεί διχασμό και αντιθέσεις. Στο πλευρό τους τάχθηκε ο Συνασπισμός.

Τη Μεγάλη Δευτέρα το βράδυ, η παραβολή των δέκα παρθένων δεν ομόρφυνε το απόγευμά μας, αφού, παρά τις τεράστιες προσπάθειες των υπευθύνων, δε βρέθηκαν συνολικά δέκα παρθένες για να μαζευτούν. Αντιθέτως, απολαύσαμε την παραβολή των ταλάντων, που μας διδάσκει την εργατικότητα. Στη λειτουργία, ψάλτης ήταν και ο κ. Γκαργκάνας. Δεξιός.

Τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ δεν έγινε λειτουργία, γιατί το τροπάριο της Κασσιανής το βαριούνται ακόμα και οι κληρικοί. Το ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε την κυβέρνηση για αδράνεια και ολιγωρία και ο κ. Ρουσόπουλος απάντησε ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κυβέρνηση για 20 χρόνια.

Μεγάλη Τετάρτη το βράδυ είχαμε ευχέλαιο, γιορτάζοντας τον Ιερό Νιπτήρα, τη στιγμή που η κυβέρνηση εκχωρούσε μέρος των μετοχών του στην IDEAL STANDARD, το Μυστικό Δείπνο, που φέτος κόστισε 17% παραπάνω, λόγω των αυξήσεων στα οπωροκηπευτικά, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Γιώργου Σαραντάκου, την προσευχή του Κυρίου για τις τιμές του πετρελαίου και την προδοσία του Ιούδα με το φιλί, στη λογοκρισία του οποίου προέβη το ΕΣΡ, επιβάλλοντας πρόστιμο στα κανάλια. Στη συνέχεια, σύμφωνα με την ιστορία, ο 33χρονος οδηγήθηκε στο τμήμα.

Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ βιώσαμε για άλλη μία φορά τα Πάθη του Ιησού. Μέσα από διαδικασίες απίστευτης γραφειοκρατίας του εβραϊκού δημοσίου, για τις οποίες ακόμα ωρύονται ο Γιώργος Οικονομέας αλλά και ο Γιάννης Μανώλης, ο Ιησούς κατέληξε, όπως συνηθίζεται, στο έλεος ενός Πόντιου, ο οποίος προετοίμασε με τη σειρά του το έδαφος για την IDEAL STANDARD, ενώ στο τέλος απελευθέρωσε και το Ρωχάμη. Στη συνέχεια, ο Ιησούς χτύπησε επανειλημμένα πολύ άσχημα πάνω σε ζαρντινιέρες, ενώ το τέλος του υπήρξε μαρτυρικό. Για την ιστορία, αριστερά του σταυρώθηκε ο Ριβάλντο και δεξιά ο Αλέξης Κούγιας. Ο Νίκος Ευαγγελάτος αποκάλυψε ότι οι σταυροί ήταν κινεζικής κατασκευής και ο Παύλος Τσίμας εξασφάλισε αποκλειστική συνέντευξη με τη Σου Λι. Τραγικό θάνατο όμως βρήκε και ο Ιούδας. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Πάνου Σόμπολου, ο φερόμενος ως δράστης, μετά από καυγά που είχε με ανθρώπους της νύχτας, πέταξε την αμοιβή του στο πάτωμα και απελθών απήγξατο. Πολλοί κάνουν λόγο για εμπλοκή του στο σκάνδαλο των σταυρών. Ο Δημήτρης Καμπουράκης θεώρησε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνει χαβαλέ ότι η Όλγα Τρέμη έχει δει βίντεο του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου που εμπλέκει και τον Πέτρο, αλλά και τον κόκορα. Παραιτήθηκε ο Δημήτρης Καμπουράκης, εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας ο Πέτρος, στιφάδο ο κόκορας. Ποιος ο ρόλος του Σίμωνα;

Μεγάλη Παρασκευή το πρωί τελέστη η ακουλουθία των Μεγάλων Ωρών. Ο Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε ότι φέτος, με τα έργα ουσίας του Δήμου Αθηναίων, οι Μεγάλες Ώρες ήταν μεγαλύτερες από κάθε άλλη χρονιά. Το μεσημέρι είχαμε την Αποκαθήλωση του Χριστού. Μόλις είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό ότι ο Ιησούς Χριστός εκοιμήθη και περιέργως όλα τα κανάλια είχαν ήδη έτοιμο το σχετικό ρεπορτάζ. Ο Γιώργος Αυτιάς έκλαψε γοερά. Εκατομμύρια κόσμου συνέρρευσαν να προσκυνήσουν το σώμα του μακαριστού Ιησού Χριστού, και ακόμα και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ξέχασε για λίγο τις διενέξεις που είχε στο παρελθόν μαζί του, και πρόλαβε να εκφράσει ένα συγκινητικό μήνυμα, λίγο πριν την επίσκεψη της Καλομοίρας στο Πατριαρχείο. Εμφανώς συγκινημένη από τις εξελίξεις και η Χίλλαρυ Κλίντον, δήλωσε ότι παρά ταύτα δε θα παρατήσει τον αγώνα για τη διεκδίκηση του χρίσματος. Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ ψάλθηκαν τα Εγκώμια της ΝΕΤ για τη Νέα Δημοκρατία και είχαμε βέβαια και την περιφορά του Επιταφίου, που όμως φέτος σημαδεύτηκε από επεισόδια διαδηλωτών που ζητούν ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο Θιβέτ. Οι διαδηλωτές συνελήφθησαν και φυλάσσονται μαζί με Πακιστανούς. Ο Αλέκος Αλαβάνος κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.

Μεγάλο Σάββατο το πρωί είχαμε τη λεγόμενη "1η Ανάσταση", αυτήν των αμέτρητων κληρικών που βρίσκονταν στον Πανάγιο Τάφο και μέχρι να στεφθεί με επιτυχία η αφή του Αγίου Φωτός είχαν πάει μέχρι τον Παράδεισο και είχαν γυρίσει πίσω αρκετές φορές. Πάντως, η ειρηνική και πολιτισμένη ατμόσφαιρα που κυριάρχησε τίμησε τις αξίες του χριστιανισμού και της αδελφοσύνης. Έτσι, το βράδυ λάβαμε φως και ο Ιησούς αναστήθηκε κανονικά όπως κάθε χρόνο, δημιουργώντας έναν (επιπρόσθετο του μονίμου) εκνευρισμό στην Αλέκα Παπαρήγα, που δεν είναι φαν ούτε του Ιησού αλλά ούτε και του φωτός.

Κυριακή του Πάσχα τελέστηκε η περίφημη "Δευτερανάσταση", όπου το Ιερό Ευαγγέλιο διαβάστηκε σε πολλές γλώσσες, αλλά ιδιαίτερα στα ρωσικά, καθώς είναι η γλώσσα που θα μιλάμε σε λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Με την ευκαιρία αυτή, ο πρωθυπουργός της FYROM Νίκολα Γκρούεφσκι δήλωσε ότι θα πρέπει να μπει άμεσα και η δική τους γλώσσα στο κόλπο, διότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Σκοπιανός και είχε γεννηθεί στη Στρούμιτσα.

Ύστερα, σφίξαν οι ζέστες.

Καλό καλοκαίρι να έχουμε.

Always look on the bright side of life.