Poor man's college
"Αν ήταν να ξαναζούσα τη ζωή μου, θα 'θελα να 'κανα πιο πολλά λάθη αυτήν τη φορά.
Θα ηρεμούσα. Θα χαλάρωνα. Θα ήμουν πιο χαζή απ' ότι ήμουν σ' αυτήν τη γύρα. Θα έπαιρνα στα σοβαρά λιγότερα πράγματα. Θα άρπαζα περισσότερες ευκαιρίες. Θα σκαρφάλωνα περισσότερα βουνά και θα κολυμπούσα περισσότερα ποτάμια. Θα έτρωγα περισσότερα παγωτά και λιγότερα φασόλια.
Θα είχα ίσως περισσότερα προβλήματα στην πραγματικότητα, αλλά θα είχα λιγότερα στη φαντασία μου. Βλέπετε, είμαι απ' αυτούς τους ανθρώπους που ζουν με λογική και σύνεση ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα.
Ναι, είχα και τις στιγμές μου και, αν ήταν να το ξανάκανα, θα είχα περισσότερες απ' αυτές. Στην πραγματικότητα, θα προσπαθούσα να μην είχα τίποτε άλλο. Μόνο στιγμές, τη μία μετά την άλλη, αντί να ζω τόσα χρόνια μπροστά από τις μέρες μου. Ήμουν απ' αυτούς τους ανθρώπους που ποτέ δεν πηγαίνουν πουθενά χωρίς το θερμόμετρο, το θερμός με το νερό, το αδιάβροχο ή το αλεξίπτωτο. Αν ήταν να το ξανάκανα, θα ταξίδευα ελαφρύτερη.
Αν ήταν να ξαναζούσα τη ζωή μου, θα ξεκινούσα ξυπόλυτη νωρίτερα την άνοιξη και θα έμενα μέχρι αργότερα το φθινόπωρο. Θα πήγαινα σε περισσότερους χορούς. Θα ανέβαινα σε περισσότερα καρουζέλ, θα μάζευα περισσότερες μαργαρίτες."
Nadine Stair, 85 ετών
posted by Jason at
00:51
16 Comments:
Καλημέρα. Συμφωνώ απόλυτα με την Nadine Stair, όταν βλέπω την ζωή προς τα πίσω. Οταν την βλέπεις μπροστά σου, την κοιτάς απο άλλη οπτική γωνία. Παρ΄όλα αυτά ομως προσπαθώ στο μέτρο του δυνατού να μην διστάζω να κάνω λάθη,να μη φοβάμαι να παίρνω αυθόρμητες αποφάσεις,να τολμω να κολυμπω αντίθετα στο ρεύμα.Αν δεν με πνίξει θα έχω πολλά να διηγούμαι στα εγγόνια μου.
μια ζεστή ανθρώπινη ματιά, που ίσως να γίνει φωνή, που ίσως μας ξυπνήσει και δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά, λίγο καλύτερα, λίγο πιο τολμηρά, με λίγο περισσότερο ρίσκο, γιατί η ζωή είναι μία και μοναδική ;)
Και το αντίθετο...
When I am an old woman I shall wear purple
With a red hat which doesn't go, and doesn't suit me,
And I shall spend my pension on brandy and summer gloves
And satin sandals, and say we've no money for butter.
I shall sit down on the pavement when I'm tired
And gobble up samples in shops and press alarm bells
And run my stick along the public railings
And make up for the sobriety of my youth.
I shall go out in my slippers in the rain
And pick the flowers in other people's gardens
And learn to spit.
You can wear terrible shirts and grow more fat
And eat three pounds of sausages at a go
Or only bread and pickle for a week
And hoard pens and pencils and beermats and things in boxes.
But now we must have clothes that keep us dry
And pay our rent and not swear in the street
And set a good example for the children.
We must have friends to dinner and read the papers.
But maybe I ought to practise a little now?
So people who know me are not too shocked and surprised
When suddenly I am old, and start to wear purple.
Πολύ πολύ πολύ όμορφο.
Σωστή...
Αρχισε να μαζεύεις τις μαργαρίτες απο τώρα ώστε στα 85 να μην έχεις καμμία ενοχή.
Επειδή ξέρω πόσο σου αρέσουν τα μπλογκοπαίγνια και επειδή σε έχω κάπως ψιλοπαρατήσει αυτό τον καιρό χωρίς καμμία πρόσκληση σε καλώ λοιπόν για άλλο ένα. (Τα φάσκελα και τα ..σταυρίδια δεν τα πάρω, άλλη φορά μου τα δίνεις)
Μη χάσεις...
Φιλάκι σμούτς!!
Ποιά είναι η Nadine Stair?!
Καλησπέρα Ιασονάκο!
;)
Αυτή είναι μια σωστή παρατήρηση.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω... Το παραπάνω απόσπασμα μου το έστειλε μια μια φίλη μου με mail επειδή κάπου το διάβασε και της άρεσε και εγώ το μετέφρασα και το παρέθεσα, εντοπίζοντας πρώτα σε ποιον αποδίδεται.
Αν κάνεις μια γρήγορη έρευνα στο Ίντερνετ πάντως, θα δεις ότι το απόσπασμα και το σχετικό όνομα συναντώνται σε διάφορα sites με quotes και quotations. Πρώτη φορά φαίνεται ότι μαρτυρείται σε ένα βιβλίο του 2000 με συλλογές ρητών και ρήσεων, που είχε τον τίλτο "Poor man's college" (εξ ου και ο τίλτος του post), απ' όπου συμπεραίνω εγώ ότι το βιβλίο μάλλον περιλαμβάνει τέτοιες φράσεις και σκέψεις ειπωμένες από ανθρώπους απλούς και καθημερινούς, και επομένως ότι η Nadine Stair δε μας είναι γνωστή για κάτι άλλο, περισσότερο από αυτό...
Τώρα αν ξέρει κανείς κάτι παραπάνω... με χαρά μου να διορθώσω...
Welcome back, άσωτη κόρη. :)
ωραίο!
Αν και άν έτρωγε περισσότερους υδατάνθρακες(παγωτά) αντί για οσπρια (φασόλια) μάλλον δεν θα έφθανε 85!!!
Το κείμενο είναι πολύ όμορφο, αλλά κάθε σχόλια που "απαιτείται" το έχει ήδη κάνει ο τίτλος... :^)
Ηθικό δίδαγμα…. Πάντα να τρόμε όσπρια για να αξιωθούμε να φτάσουμε 80 χρονών και να δούμε την τεχνολογία να εξελίσσεται δηλαδή αυτός που είναι τώρα 80 το internet θα του φαίνεται μεγάλο άλμα της επιστήμης… εγώ στα 80 μου θα βλέπω τα αμάξια να πετάνε… αλλά ο κόσμος θα υπάρχει; Ιδού η απορία ..
Έχει τα δίκια της η Ναντίν, αλλά νομίζω ότι σε όλα χρειάζεται μέτρο.
Ούτε μόνο με φασόλια πας μακρυά, γιατί θα σε φάει η κατάθλιψη, ούτε με γλυκά μόνο, γιατί θα σε φάει το ζάχαρο.
Όλα χρειάζονται, και η δουλειά, και η χαλάρωση, και το παιχνίδι, και η αυτοσυγκέντρωση.
Δεν ήθελα να καταλήξω με τη ρήση της Ζουμπουλίας "Δε βαριέσαι, όλα για τον άνθρωπο είναι!", αλλά τι να κάνω, που έχει δίκιο η Σερραία, υπό κάποια έννοια;
Παιδιά σαφώς και είναι σχετικά όλα αυτά, απλώς ήταν ένα όμορφο κείμενο. :)
..θα ανεβαινα στο πιο ριψοκινδυνο roller coaster , θα πεταγα περισσοτερους χαρταετους...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home