Χάπι νιου γίαρ

Ήρθε και φέτος η ώρα για το χάπι.

Αυτό το χάπι νιου γίαρ, το χάπι που παίρνει ο κόσμος τέτοιες μέρες κάθε χρόνο και τον βοηθάει να ξεχάσει ό,τι δε θέλει να θυμάται από το χρόνο που πέρασε και να ονειρευτεί τα καλύτερα για το χρόνο που έρχεται.

Χάπι νιου γίαρ και για σας λοιπόν, εγώ σας εύχομαι μια χρονιά πιο όμορφη κι απ' αυτήν που ονειρεύεστε αυτές τις μέρες.

Καλή χρονιά να έχουμε.

Άνθρωποι μονάχοι

Είναι Χριστούγεννα στους δρόμους

και κάποιος κλαίει.

Δε θα μάθεις γιατί.

Η Γη γυρίζει, ο Χρόνος τρέχει,

δε σταματάει κανείς· κι ούτε ρωτάει κανείς.

Άνθρωποι με σακούλες γύρω, ή σακούλες με ανθρώπους.

Άνθρωποι μονάχοι,

σαν εσένα, σαν εμένα.

Κάποιος κλαίει·

δεν είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ,

η Γη γυρίζει

κι είναι Χριστούγεννα στους δρόμους.

Ροζίνα

Σε θέατρο θα γνωριστούμε.

Θα 'χει τ' όνομα υπηρέτριας, μιας υπηρέτριας αρχοντικού της Αθήνας των αρχών του περασμένου, Ρόζα ή Ροζίνα, ή Ροζαλία, ή Ρεγγίνα, Βιολέττα ή Ασπασία, Φωτεινή ή Ουρανία.

Θα μιλάει όμορφα και δυνατά, να την προσέχουν, θα περπατάει προσεκτικά και σταθερά και το γέλιο της θα ΄ναι τόσο μα τόσο καθαρό.

Κάπου εκεί έξω θα 'ναι.

Είμαι στην πόλη με τα 124 θέατρα.

Πάλι ξημερώνει Πάτρα

Καλά είναι τα παιδιά εδώ.

Καλά περνάμε και δε θυμάμαι να ξαναείχα τόσο δεμένη παρέα.

Αλλά με ξέρεις, δεν μπορώ έτσι, δεν μπορώ με μία παρέα, και είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο παρακεί, μέχρι να μου ξαναλείψει κάτι.

Άκου και το άλλο. Ώρες-ώρες νιώθω σαν μπαμπάς τους.

Είχανε πιει πάλι χτες και όταν πίνουν όλοι κοιτάω να έχω το νου μου τουλάχιστον εγώ. Ασυναίσθητα. Και μετά φρόντιζα τον έναν, πρόσεχα την άλλη, σήκωνα τον έναν, σκέπαζα την άλλη. Πρωί κοιμήθηκα πάλι, τελευταίος.

Δεν είναι πάντα έτσι, αλλά είναι που έτσι είμαι εγώ.

Κάτι τέτοιες ώρες μου λείπεις, που τα σκέφτομαι αυτά.

Σ' αγαπάω γι' αυτό - που μ' αγαπάς χωρίς λόγο. Χωρίς να είμαι εκεί. Που νιώθεις ασφάλεια μαζί μου χωρίς να σε προσέχω. Που νιώθω ασφάλεια κι εγώ, χωρίς κανένα λόγο. Που μπορώ κι εγώ να σ' αγαπάω γι' όλα αυτά και χωρίς κανένα λόγο.

Μου λείπει αυτό που σε κοιτάω και με κοιτάς και σ' αγαπάω και μ΄ αγαπάς, αλλά ξέρεις τι - αύριο θα είμαι πια εκεί.

Και μου 'χει λείψει κι ο άλλος, αυτός ο άνθρωπος ο μοναδικός, ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, που έχω την τύχη να έχω για φίλο από πάντα.

Άντε θα κάνουμε ωραία Χριστούγεννα, γιατί καλά είναι εδώ, αλλά σπίτι, λένε, είναι εκεί που είναι αυτοί που αγαπάς.

Έρχομαι λέμε.

The emo chronicles

Τον Ιούλιο του 1984 κυκλοφορεί το album Zen Arcade των Hüsker Dü.

Ο ήχος του album ήταν κοντά σ’ αυτό που ονομαζόταν hardcore punk, αλλά οι σημαντικές καινοτομίες του το οδήγησαν να συμπεριληφθεί τότε στην ευρύτερη κατηγορία του alternative rock.

Το Zen Arcade ήταν ένα διπλό concept album, για έναν έφηβο που φεύγει από το σπίτι του επειδή βρίσκει την καθημερινή του ζωή κενή και ανούσια, ανακαλύπτοντας όμως τελικά ότι ο έξω κόσμος είναι πολύ χειρότερος απ’ ό,τι φανταζόταν.

Σήμερα θεωρείται πως ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία της emo μουσικής σκηνής.

Εκείνη την εποχή, κυρίως στη Washington, όπου άκμαζε η περίφημη DC music, κάποιοι καλλιτέχνες της punk rock μουσικής, όπως ο μεγάλος Ian MacKaye και ο Guy Picciotto, απογοητευμένοι από την τροπή που είχε πάρει η hardcore punk και το γενικότερο lifestyle της, το οποίο είχε συνδεθεί με τη βία και τα ναρκωτικά, αποφασίζουν να ανοίξουν έναν καινούριο δρόμο, ίσως πιο συναισθηματικό.

Το καλοκαίρι του 1985, θεωρείται "το καλοκαίρι της επανάστασης" γι’ αυτά τα μουσικά είδη.

Μέσα στο χρόνο, oι Rites of Spring του Guy Picciotto σχολιάζουν στο Flipside Magazine ότι οι fans τους χρησιμοποιούν συχνά τον όρο emo για να διαχωρίσουν τον ήχο τους από τη συνηθισμένη hardcore και αυτή είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται ο όρος αυτός. Οι Rites of Spring σήμερα θεωρούνται το πρώτο emo συγκρότημα και το καθοριστικότερο για το σχηματισμό του είδους, παρ’ όλο που ήδη από το τέλος του 1986 είχαν αρχίσει να διαλύονται.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η DC music είχε κιόλας αρχίσει να ονομάζεται από πολλούς emocore.

Με την πάροδο των χρόνων, το DC στοιχείο της emo ανακατεύτηκε με ήχο California και με όλα τα είδη της punk, με την indie rock, ακόμα και με τη gothic, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τι ακριβώς είναι η emo, ως μουσική.

Το 2003, ο Guy Picciotto, όταν ρωτήθηκε σε μία συνέντευξή του πώς αισθάνεται που είναι ο δημιουργός της emo μουσικής, απάντησε: "Δεν αναγνωρίζω αυτό που μου αποδίδετε. Ποτέ μου δεν έχω αναγνωρίσει το emo ως μουσικό είδος. Πάντα πίστευα ότι είναι ο πιο ηλίθιος όρος ever. Και ξέρω πως υπάρχει μια γενικότερη κοινή τάση όλων των συγκροτημάτων που χαρακτηρίζονται έτσι να τον μισούν. Πειράζονται. Ειλικρινά, εγώ απλώς πιστεύω πως όλα τα συγκροτήματα στα οποία έπαιξα ήταν punk rock συγκροτήματα. Ο λόγος που το θεωρώ τόσο ηλίθιο είναι ότι – τι δηλαδή, ας πούμε οι Bad Brains δεν ήταν συναισθηματικοί; Τι ήταν, ρομπότ; Απλώς δε μου φαίνεται ότι έχει λογική όλο αυτό."

Τα ίδια τα συγκροτήματα που χαρακτηρίζονται ως emo, έχουν επινοήσει, μάλιστα, τον όρο post-hardcore με τον οποίο προτιμούν να αυτοαποκαλούνται.

Αν επικρατεί όμως μία σύγχυση για την emo ως μουσική, δεν είναι εξίσου δύσκολο να περιγράψει κανείς την emo εμφάνιση.

Το emo style σήμερα πια προϋποθέτει πέτσινα παντελόνια ή τουλάχιστον στενά τζην με T-shirts, μαύρες ζώνες με καρφιά και μαύρα παπούτσια skate, αν και το χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι το χτένισμα. Μαύρα ίσια μαλλιά με χτενισμένη με λακ συνήθως μία μακριά φράντζα στο πλάι, η οποία καλύπτει μεγάλο μέρος του προσώπου, ένα ή και τα δύο μάτια, τα οποία επιπλέον είναι ενίοτε και βαμμένα.

Η εμφάνιση αυτή θεωρητικά αντιστοιχεί σε όλα αυτά που οι emos πρέσβευαν κάποτε. Κουβαλώντας την αποτυχία της rock και της punk να αλλάξουν τον κόσμο, η emo ήταν πιο ευαίσθητη· σίγουρα ο έξω κόσμος είναι πολύ χειρότερος από τον προσωπικό μας μικρό κόσμο, όπως για τον έφηβο του Zen Arcade, αλλά λύση τελικά δεν είναι να τον σπάμε, ίσως τελικά να μην υπάρχει και λύση. Οι emos είχαν συνδεθεί με την εσωστρέφεια και τη μελαγχολία.

Με τον καιρό αυτά τα χαρακτηριστικά εκφυλίστηκαν. Παράλληλα, αυτή η unisex εμφάνισή τους έχει προκαλέσει διάφορα σχόλια για τη σεξουαλικότητά τους. Η φράση emo boy είναι για πολλούς σχεδόν συνώνυμη με τη λέξη gay, ενώ άλλοι έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα των emos ερμαφρόδιτη ή άφυλη και εντελώς ασέξουαλ.

Οι διάφορες αυτές ιδιαιτερότητες των emos, ο κλειστός χαρακτήρας των emo παρεών και το γεγονός ότι το emo έχει καταλήξει από ένα αντί-mainstream underground μουσικό lifestyle να είναι σήμερα ένα αντί-trendy, αλλά κατά τ' άλλα εντελώς mainstream πρότυπο εμφάνισης και συμπεριφοράς χωρίς καν το πάλαι ποτέ μουσικό υπόβαθρό του, προκαλεί τη δυσανασχέτηση και τη δυσφορία κοινωνικών ομάδων νέων με διαφορετικά πρότυπα, ιδίως σε μέρη όπου η αποδοχή της έντονης διαφορετικότητας δεν ακολουθεί συνήθως ομαλά βήματα, όπως στην Ελλάδα.

Ο φημολογούμενος πόλεμος emo – trendy στη χώρα μας είναι γεγονός, με τις αστυνομικές αρχές να δηλώνουν αρκετά θορυβημένες από την αυξανόμενη συχνότητα περίεργων περιστατικών, ιδίως μέσα στον τελευταίο χρόνο. Αποκορύφωμα η συμπλοκή που έλαβε χώρα στη Γλυφάδα πριν από λίγες μέρες, με 18 εμπλεκόμενους, από 13 ως 25 ετών περίπου. Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει εκτός ελέγχου.

Η αυθόρμητη τάση των εφήβων να αναζητούν πρότυπα εμφάνισης και συμπεριφοράς και χαρακτηριστικά σύνολα για να ενταχθούν, βρίσκει άλλο ένα πάτημα σε αυτόν τον άτυπο πόλεμο μεταξύ των δύο στυλ, με αποτέλεσμα να οδηγούνται αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι έφηβοι σε ένα σταυροδρόμι επιλογής στρατοπέδου.

Με λύπη θα παρατηρούσε κανείς πως άλλο ένα μουσικό κίνημα που δημιουργήθηκε κάποτε από την απέχθεια για τη βία και για τη μιζέρια, κατέληξε να οδηγεί σήμερα τους νέους να κάνουν πάλι πόλεμο και όχι έρωτα.

Θέλω να φύγω

Ακούω προτάσεις.

Ο φίλος μου το τραίνο

Το Ναύπλιο το βρήκα όπως το είχα αφήσει.

Λίγο πιο όμορφο ίσως. Η εποχή του πάει.

Αγάπησα "Το λάθος μπαρ", το οποίο παρεμπιπτόντως δεν πρέπει να χάσει κανείς σας στην πρώτη ευκαιρία που θα μείνετε βράδυ στη μικρή πόλη, αν δεν το έχετε ήδη υπόψη σας, αφού παρατηρώ ότι τελικά μάλλον ήμουν ο μόνος που δεν το είχε ανακαλύψει ποτέ.

Μετά από την άσχετη εισαγωγή, συνεχίζω με το θέμα μου.

Τα παλιά τα χρόνια, όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε ακόμα στο χωριό του παππού από τον παλιό το δρόμο, είχα ένα φίλο. Τότε δεν είχα και αδερφή ακόμα, και κάτι έπρεπε να κάνω στο πίσω κάθισμα του παλιού μας αυτοκινήτου για να περνάει η ώρα στο ατέλειωτο ταξίδι, οπότε σαν παιδί κι εγώ παρατηρούσα την κάθε πέτρα που περνούσαμε. Η μάνα μου έχει να το λέει ας πούμε, που ρώταγα κάθε μα κάθε που έβλεπα σταυρό και καντήλι στην άκρη του δρόμου, μαμάάά αυτό το εκκλησάκι πώς το λένεεε. Και σ’ αυτούς τους δρόμους, είναι μέτρο κι εκκλησάκι.

Κάπου στη διαδρομή λοιπόν, υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο τραίνο, κάποια βαγόνια παρατημένα σε μιαν άκρη, αλλά σε ύψωμα, κάτι το οποίο μου προκαλούσε ένα ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα υποθέτω να πρήζω τη μαμά μου για το τραινάκι που σκαρφάλωσε εκεί πάνω, και τι κάνει εκεί πάνω το τραινάκι, και γιατί μαμά είναι παρατημένο το τραινάκι, και αν είχε γίνει κανένα ατύχημα και χάλασε το τραινάκι, και μήπως σκοτώθηκε κανένας άνθρωπος, και γιατί μαμά δεν το χρησιμοποιούν πια το τραινάκι, και γιατί δεν το πάνε με τα άλλα τραινάκια να κάνει παρέα και λοιπά.

Έτσι, με τον καιρό, το τραινάκι αυτό καθιερώθηκε στη συνείδηση της οικογένειας ως "ο φίλος μου το τραίνο". Κάθε φορά που περνούσαμε, χαιρετούσα το φίλο μου, εκείνος δε θυμάμαι αν με χαιρετούσε αλλά δεν έχει και πολλή σημασία, χαιρόμουν εγώ πολύ και προχωρούσαμε.

Στη συνέχεια, όμως, που φτιάχτηκε ο μεγάάάλος ο δρόμος, δεν περνούσαμε πια από ‘κει, χαθήκαμε με το φίλο μου, ύστερα σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο χωριό μια και καλή, και τέλος πάντων μ’ αυτά και μ’ αυτά είχα να δω το φίλο μου καμιά δεκαπενταριά χρόνια.

Την Πέμπτη λοιπόν, καθ’ οδόν προς το Ναύπλιο, κάπου εκεί μετά τη Νεμέα, πίσω από μια στροφή, ξεπρόβαλε μία εικόνα οικεία.

Λέω λοιπόν στη φίλη μου, ρε συ πλάκα θα ‘χει να ‘ναι αυτός εδώ ο φίλος μου το τραίνο. Δεν πρόλαβα την έκφρασή της γιατί οδηγούσα, αλλά να σας πω την αλήθεια δε με νοιάζει, γιατί άμα θέλετε να ξέρετε, κι εκείνη μιλάει πού και πού για το φανταστικό της φίλο το Βρασίδα.

Παίρνω ένα τηλέφωνο τον μπαμπά μου και του λέω ρε μπαμπά, θυμάσαι πού ακριβώς ήταν εκείνος ο φίλος μου το τραινάκι; Πού το θυμήθηκες αυτό παιδί μου, λέει ο πατέρας, να σου πω, αυτό πρέπει να ήταν κάπου προς τη Νεμέα… Μπαμπά, λέω, τονε βρήκα. Πάρα πολύ χαρήκαμε όλοι λοιπόν, κι εγώ και η φίλη μου κι ο Βρασίδας και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου που μου ζήτησε κρασί από τη Νεμέα, λες και δεν έχει στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς του.

Αλλά για να σας πω την αλήθεια, εγώ αλλιώς τονε θυμόμουνα το φίλο μου. Και δεν είναι πως γέρασε, το αντίθετο θα έλεγα.

Καταρχάς σα να μίκρυνε, πράγμα όχι περίεργο, αφού εγώ πρέπει να έχω βάλει περίπου 60 πόντους από τότε, κάτι που εξηγεί και ότι εμένα ο φίλος μου ήταν ψηλά πάνω σε βουνό, ενώ τούτος εδώ στεκόταν σε ένα υψωματάκι. Επιπλέον, σα να είναι σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι τον είχα αφήσει. Βέβαια, ίσως να φταίει που έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα με τον ΟΣΕ και μ’ αυτά που έχουν δει τα μάτια μου, δε με τρομάζει τίποτα πια, αλλά τι να πω, όσο να πεις, τούτος εδώ είχε αλλάξει.

Σκέφτηκα να τον βγάλω φωτογραφία στο γυρισμό να τον έχω, αλλά τον ξέχασα, οπότε ήθελα να καταλήξω στο εξής:

Καλοί μου άνθρωποι, εσείς που περνάτε συχνά από τη Νεμέα, εκεί πάνω από ένα σιδηροδρομικό σταθμό, κάπου σε ένα υψωματάκι, υπάρχουν κάτι βαγόνια παρατημένα. Αυτός είναι ο φίλος μου το τραίνο, οπότε σε κάθε ευκαιρία θα ήθελα να του διαβιβάζετε τα χαιρετίσματά μου και όλη μου την αγάπη.