Μια χρονιά κι έναν καιρό...

Φθινόπωρο και νερό.

Τα πιο γλυκά παραμύθια μυρίζουν φθινόπωρο και νερό.

Μια φορά κι έναν καιρό, τις νεράιδες τις έβλεπες φθινόπωρο.

Μια χρονιά κι έναν καιρό, φθινοπωρινό καιρό, σε συνάντησα τυχαία, στη Χώρα του Ποτέ μα Ποτέ.

Εκεί που μπλέκουν παραμύθια και αλήθειες σαν κλωστές από κουβάρια που κανείς δε θέλει να ξεμπλέξει, εκεί που ζούνε οι νεράιδες και σε μαθαίνουν να πετάς, αν το πιστεύεις.

Μου έμαθες να πετάω, κι εγώ, μέσα στο μαγικό σου κόσμο, σε ερωτεύτηκα, και σου ψιθύρισα να φύγουμε μαζί, να πιάσουμε από ένα λουλούδι και να πετάξουμε μαζί για τη Χώρα του Χαμόγελου. Και από ‘κει, να γράφουμε παραμύθια για τον κόσμο που αφήσαμε πίσω...

Κι εσύ, μου απάντησες με ένα χαμόγελο γλυκό και ανάλαφρο, όπως τότε που σε χάζευα να μιλάς με τα πουλιά.

Είναι όμορφο να νιώθεις ένα χαμόγελο που δεν μπορείς να δεις.

Όπου κι αν ταξιδεύουμε, είπες, τα παραμύθια της κάθε Χώρας θα βρίσκουν το δρόμο και το πρόσωπό τους σ’ εμάς.

Μια χρονιά μετά και εσύ χορεύεις ήδη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Ο καιρός φθινοπωρινός.

Είναι περίεργο να σου λείπει κάποιος που γνώρισες στα παραμύθια.

Δε χρειάζεται να σου πω ότι σ’ αγαπάω, έλεγες.

Μόνο έχω βουτήξει τις λέξεις σε φθινόπωρο και νερό, για να στο θυμίζουν.

Και σε περιμένω εδώ.

Δίπλα στη λίμνη.