Τα όνειρα

Πόσα θέλω και δεν κάνω,

κι όλο λέω πως δεν μπορώ,

μα τις σκέψεις μου αν κλέψεις

και απλώσεις να στεγνώσουν,

πόσα έχουν να μου δώσουν

που δε φτάνω,

μόνο κλαίω κι απορώ.

Τι να πω για να πιστέψω

πως ακόμα είμαι σοφός,

πως αν τρέξω θα ξεμπλέξω

τόσους κόμπους που έχω φτιάξει,

και πως κάτι θα αλλάξει,

θα φυτέψω

φρέσκα όνειρα, με φως.

ΠΛΑΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΝΙΓΜΕΝΑ ΜΕ ΝΤΕΠΟΝ.

ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ;

Βγαίνουν μέρες, όπως μπήκαν,

ίδιες, άδειες, και φαρδιές,

παρ’ τις νύχτες μου και ριχ’ τες

στο σωρό μ’ όλες τις άλλες,

κρύες νύχτες και μεγάλες,

που δε βρήκαν

μονοπάτια για καρδιές.

Τι να πω για να πιστέψεις

πως δεν είμαι πια σοφός,

κάτσε βρες μου τις χαρές μου

και θα δεις, έχω αγαπήσει

τόσα που δεν έχω ζήσει,

να γυρέψεις

πού να πήγε αυτό το φως.

ΠΛΑΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΝΙΓΜΕΝΑ ΜΕ ΝΤΕΠΟΝ.

ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ;