Let me tell you a story

Την είχα έννοια τη μικρή.

Κάθε που έριχνα το βλέμμα μου, προλάβαινα που μίλαγε σε πουλιά και πεταλούδες, προλάβαινα πριν αισθανθεί το βλέμμα θαρρείς από ένστικτο, μετά μου χάριζε μια στιγμή με ένα χαμόγελο ανεπαίσθητο, ανάλαφρο όπως τα σύννεφα που κυνηγούσε. Κι ύστερα χανόταν ξανά.

Αταλάντη – μόνη της το διάλεξε. Αταλάντη που θα πει ακλόνητη. Αμετακίνητη και σταθερή. Για να μας ξεγελάσει μάλλον, ποιος ξέρει.

Τη ζήλευα κιόλας, τη ζήλευα που μπορούσε έτσι εύκολα να μας γελάει και να εξατμίζεται, σα νεράιδα βγαλμένη από παραμύθι.

Τα λάτρευε τα παραμύθια.

Τα βράδια, όταν έφθανε η ώρα για ύπνο, καθόμουν στο προσκέφαλο για παραμύθι.

Ε λοιπόν, έπρεπε να ‘σουν από μια μεριά να τη χάζευες, καθώς ξεκλείδωνε το σεντούκι της φαντασίας της και πήδαγε μέσα, βούταγε στις λίμνες της, χόρευε με τον άνεμο, και με τράβαγε απ’ το μανίκι και με βούταγε κι εμένα και με χόρευε, με χόρευε και με μέθαγε με αρώματα, μα πριν προλάβω να ζαλιστώ, εκείνη ήδη με είχε αφήσει για το Μορφέα. Κι εγώ έμενα να κάνω παρέα με κακομαθημένα πορτοκάλια, ευαίσθητες κουβέρτες κι ένα σωρό άλλα πράγματα, που όμως στη χώρα της φαντασίας δεν ήταν καθόλου πράγματα, κάθε άλλο, ήταν πολύ πολύ ζωντανά, και για να μην παραπονιούνται όταν πήγαινα κι εγώ για ύπνο τα έπαιρνα μαζί μου να δίνουν χρώμα και στα δικά μου όνειρα.

Όταν ξυπνούσα είχαν φύγει. Θα γυρίζαν στο σεντούκι, αλλά το ‘χα κι αυτό μια έννοια.

Το ‘χα έννοια αν τα ‘σπρωχνε πίσω στο σεντούκι ή αν τα λυπόταν κι εκείνη κι άφηνε να περπατάνε ελεύθερα και το ‘χα έννοια γιατί ο κόσμος δεν είναι παραμύθι και θα τρόμαζαν και θα τρόμαζε και κείνη.

Και περισσότερο είχα μια έννοια όταν έφτιαχνε τα πιο ωραία παραμύθια της, αυτά που μύριζαν φθινόπωρο και νερό, τότε την είχα έννοια γιατί το ‘ξερα πως κάτι τη στεναχώρεσε και τότε δεν προσπαθούσε πια να μας γελάσει, δεν εξατμιζόταν πια, η Αταλάντη.

Την είχα έννοια τη μικρή. Γιατί δε σκέφτηκα πως η μικρή ήταν μεγάλη. Κι ας μας γελάει πού και πού.

Το μόνο που ‘μεινε για έννοια τώρα, είναι κείνο το σεντούκι.

Πότε θα ξανανοίξει.

Ιάσονας είναι το πραγματικό μου όνομα, το κράτησα και εδώ.

Όταν διάλεξες εσύ το δικό σου, ίσως δεν ήξερες ότι η Αταλάντη ήταν η μοναδική γυναίκα αργοναύτης.

Δε μου κάνει εντύπωση που βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε και στην bloggόσφαιρα της φαντασίας.