Tuesday, February 27, 2007

Taboo

Πάνε 5 χρόνια και κάτι.
Ο τότε καλύτερός μου φίλος, ο Γ, μου εξήγησε ότι είχε αρχίσει να… συνάπτει σχέσεις με μία κοπέλα που γνώρισε σε ένα site γνωριμιών στο Ίντερνετ.
Ο Γ ήταν τότε 15 και η κοπέλα 25.
Ο Γ ήταν στην Αθήνα και η κοπέλα ήταν από την Πάτρα αλλά έκανε το μεταπτυχιακό της στην Ιταλία.
Φρόντισε δε εξαρχής να ξεκαθαρίσει ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό και ώριμο απ’ αυτό που ακουγόταν και ότι είχε αρχίσει πραγματικά να δένεται με την κοπέλα αυτή. Την οποία, φυσικά, δεν είχε δει ακόμα από κοντά...
Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ δενόταν ο Γ με αυτήν την κατάσταση, μιλούσαν ώρες ολόκληρες τα βράδια στα τηλέφωνα, ξενυχτούσε και ξόδευε απίστευτα λεφτά σε κάρτες και τηλέφωνα.
Μια μέρα μας ανέφερε ότι πλέον συμφώνησαν ότι και τυπικά "τα έχουν".
Η κοπέλα φαινόταν να το βλέπει εξίσου σοβαρά, πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορούσε να αναζητά μία ψυχολογικά υγιής 25χρονη σε έναν 15χρονο που έμενε περί τα 1000 χλμ. μακριά σε ευθεία γραμμή.
Αξίζει να σημειώσω, βέβαια, πως ο Γ ήταν (και εξακολουθεί να είναι) από τους πιο έξυπνους, ώριμους και χαρισματικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, τουλάχιστον σε σχέση με την ηλικία του.
Αυτό, όμως, δε με κάλυπτε. Ούτε εμένα, ούτε τους άλλους φίλους μας.
Αρκετές φορές του το συζητήσαμε, τι νόημα έχει αυτό και πού πάει, αλλά, όπως περιμέναμε, δε δεχόταν κουβέντα.
Μετά την πάροδο 1 χρόνου περίπου βρέθηκαν και από κοντά, τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα και από το αναμενόμενο και πλέον η σχέση έφτασε σε ένα συναισθηματικό επίπεδο που για τα δεδομένα των περισσότερων εξ ημών ήταν πρωτόγνωρο.
Το καλοκαίρι πριν την 3η Λυκείου, ένα ακόμα παιδί από την παρέα ξεκίνησε στην κατασκήνωση μια σχέση με μια άλλη ομαδάρχισσα, που πρέπει να τον περνούσε 6-7 χρόνια. Θυμάμαι, όμως, ότι εκείνος είχε πολύ καθαρό μυαλό: "Είναι μια εμπειρία για μένα, ξέρω πως είναι μια ουτοπία, ίσως δεν έτοιμος και για κάτι τέτοιο, περνάμε καλά μαζί, όσο κρατήσει κράτησε.". Έτσι κι έγινε. Μετά από λίγες βδομάδες χώρισαν.
Εγώ στεναχωριόμουν για το Γ, δεν καταλάβαινα τι νόημα έχει να χαραμίζεις τον καιρό σου με κάτι που ξέρεις πως, εκτός από παρόν, δεν έχει ούτε μέλλον, πως κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να το διακόψεις ακόμα κι αυτό. Πώς αλλιώς θα κατέληγε, δηλαδή, στο τέλος; Θα παντρεύονταν…; "Γιατί, εσύ γι’ αυτό είσαι με την Κ…; Θα παντρευτείτε…;", μου έλεγε. Όχι, δε θα παντρευόμασταν. Απλώς δε θα μπορούσα να δεσμεύομαι από κάτι που ξέρω πως, ανεξάρτητα από την τροπή των πραγμάτων, έχει σίγουρα μια αόριστη ημερομηνία λήξης.
Αλλά τούτος εδώ έτσι ένιωθε, έτσι γούσταρε να περνάει τη ζωή του. Δικιά του είναι – όπου θέλει τη χαρίζει. Πάσο...
Η κοπέλα ερχόταν πού και πού στην Αθήνα, είχε γνωρίσει τους γονείς του, πήγαινε κι εκείνος στην Πάτρα ή και στην Ιταλία, το παλεύανε μια χαρά.
Ε από ένα σημείο και μετά ο ενθουσιασμός της σχέσης φάνηκε να εξασθενεί ή τουλάχιστον αυτή ήταν η εντύπωσή μου. Και δεν ξέρω αν χαιρόμουν ή στεναχωριόμουν γι’ αυτό. Συνέχιζε, πάντως, ακάθεκτη.
Το Σάββατο, ο φίλος μου ο Γ μου είπε να πάμε για έναν καφέ γιατί είχε νέα. Μου ανακοίνωσε ότι μετά από 5 χρόνια σχέσης χώρισε με την κοπέλα του, ήρεμα και φιλικά, απλώς γιατί συμφώνησαν ότι ίσως τώρα πια είχε έρθει η ώρα γι’ αυτό που μάλλον εξαρχής ήξεραν και οι ίδιοι ότι θα συνέβαινε. 20ρισε ο ένας, 30ρισε η άλλη…
Αμέσως μετά με άφησε για λίγο άναυδο, όταν με ενημέρωσε ότι τώρα βλέπει μια κοπέλα από τον εργασιακό του χώρο που τον περνάει μόλις 5 χρόνια… Ευτυχώς φρόντισε να συμπληρώσει "Καλά, μη φανταστείς, βασικά πηδιόμαστε και βγαίνουμε…" και η αλήθεια είναι πως με ανακούφισε αρκετά…
Αποφάσισα να τα γράψω αυτά σήμερα, γιατί το Σάββατο αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Σα να τέλειωσε ένα κεφάλαιο της δικής μου ζωής. Ουσιαστικά γράφτηκε το τέλος ενός βιβλίου που πολύ με είχε προβληματίσει στα εφηβικά μου χρόνια.
Αν αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα τελικά…;
Όχι. Έκανα λάθος.
Νομίζω ότι ο Γ δε θα άλλαζε τίποτα, τις ίδιες επιλογές θα έκανε αν είχε την ευκαιρία να γυρίσει το χρόνο πίσω. Πέρασαν καταπληκτικές στιγμές, αυτή η εμπειρία τον ωρίμασε ακόμα περισσότερο μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισε και μέσα και από τυχόν λάθη τους.
Το μόνο που έχω να πω, λοιπόν, σήμερα είναι ότι είμαι περήφανος για το φίλο μου και για την κοπέλα του. Που έκαναν αυτό που πραγματικά αγαπούσαν, χωρίς να κολλήσουν σε δήθεν ηθικές και δεοντολογίες και ανόητα ταμπού. Που έβαλαν τους δικούς τους κανόνες στη ζωή τους και την έφεραν στα μέτρα τους.
Στο Γ εύχομαι εξίσου καλή συνέχεια.
Στη Μ εύχομαι καλή τύχη στη ζωή της…

27 Comments:

Blogger Γκρινιάρης said...

Και οι δυο οπτικές γωνίες, η δική σου και του φίλου σου, είναι σωστές. Σωστές γιατί ο καθένας ορίζει το σωστό και το λάθος σύμφωνα με τα δικά του πρότυπα και δεδομένα. Το συμπέρασμα σου οτι ο φίλος σου θα έκανε τις ίδιες επιλογές αν χρειαζόταν, δικαιώνει και αυτόν και εσένα (που χαίρεσαι γι' αυτόν).

Θα μου επιτρέψεις και ένα ακόμη σχόλιο. Τα θέματα που θέτεις είναι δυο, διαφορετικά. Είναι το θέμα της ηλικίας (της "αποδοχής" ή taboo που λες κι εσύ) και το θέμα των σχέσεων χωρίς μέλλον (για τον χ,ψ λόγο) που όμως αποφασίζουμε να κάνουμε (για τον ω,ζ λόγο) ζώντας μόνο το παρόν, ξέροντας οτι το μέλλον απλά δεν υφίσταται.

Και τα δύο χωράνε πολλή συζήτηση!

Tuesday, February 27, 2007 6:16:00 pm  
Blogger jul said...

Ο φίλος σου την σχέση αυτή την έβλεπε από ένα εντελώς διαφορετικό οπτικό σημείο από ότι εσύ. Εσύ σκεφτόσουν λογικά, ενώ τον φίλο σου τον είχε "τυφλώσει" ο ενθουσιασμός για αυτή την σχέση.
Για μένα το θέμα δεν ειναι το τι διαφορά έχει ένα ζευγάρι μεταξύ του, εκτός και αν η διαφορά κάνει μπάμ από χιλιόμετρα... για μένα ειναι να περνάνε και οι δύο καλά.

Από την άλλη όταν εισαι 15 ετών δεν σκέφτεσαι αν η σχέση θα έχει μέλλον...αλλά παρόλαυτά την συνεχίζεις σκεπτόμενος όπως είπε και ο Γκρινιάρης, μόνο το παρόν!
Κοιτα όμως, ο φίλος σου πως ωρίμασε μέσα από αυτή την σχέση που δεν ηταν και πολύ εύκολο να διατηρήσει στα 15 του και από απόσταση...

Tuesday, February 27, 2007 7:20:00 pm  
Blogger cindaki said...

Χαίρομαι που ο φίλος σου είχε έναν φιλο σαν κιεσένα! Γιατί έβλεπες το φυσιολογικό, αυτό που όλοι θα βλέπαμε σαν λάθος, και είχες το θάρρος να αμφιβάλλεις γι' αυτήν την κατάσταση.
Απ' την άλλη, ο φίλος σου μου φαίνεται πολύ ισορροπημένο άτομο. Ίσως σ' αυτήν την κοπέλα πραγματικά να βρήκε αυτά που έψαχνε, να τον κάλυπτε και το ίδιο να ίσχυε και γι' αυτήν.
Άβυσσος...

Tuesday, February 27, 2007 7:52:00 pm  
Blogger Jason said...

Γκρινιάρη, με την πρώτη σου παράγραφο συμφωνώ. Ο καθένας ορίζει το σωστό και το λάθος με βάση τα δικά του κριτήρια. Ο σωστός λοιπόν, τελικά, ήταν ο φίλος μου που ακολούθησε τη δική του σκέψη, και όχι τόσο εγώ που θέλησα να κρίνω με τη δική μου λογική τις επιλογές του άλλου.

Όσο για τα υπόλοιπα που λες, θα συμφωνήσω με το διαχωρισμό. Για μένα, τα θέματα είναι δύο και στο συγκεκριμένο παράδειγμα τυχαίνει να υπεισέρχονται επίσης δύο παράμετροι. Οι παράμετροι αυτές είναι η διαφορά ηλικίας και η απόσταση. Αποτέλεσμα του συνδυασμού αυτών των δύο είναι πρώτον ένα ζήτημα αποδοχής λόγω των ταμπού, όπως είπες, και δεύτερον μία σχέση χωρίς (διαφαινόμενο) μέλλον, "που όμως αποφασίζουμε να κάνουμε ζώντας μόνο το παρόν, ξέροντας ότι το μέλλον δεν υφίσταται", όπως επίσης είπες, και το οποίο είναι το κυρίως θέμα για μένα (ας μη μας ξεγελάει ο τίτλος).

Αλλά εγώ το έγραψα περισσότερο για προσωπικούς λόγους το κείμενο, παρά για να θέσω ένα συγκεκριμένο θέμα προς συζήτηση (που συμφωνώ ότι χωράει πολλή συζήτηση εδώ).

Tuesday, February 27, 2007 8:58:00 pm  
Blogger Debby said...

Η ηλικία δεν έχει σημασία όταν δυο άνθρωποι τα βρίσκουν.
Το μέλλον δεν υπάρχει επίσης οπότε γιατί να το σκέφτεται κανείς?

Τουτέστιν μια χαρά την περάσανε όσο κράτησε!
Ο φίλος σου πάντως έχει αδυναμία στις μεγαλύτερες του!! Είναι γεγονός!
Και γιατί όχι?

Tuesday, February 27, 2007 9:16:00 pm  
Blogger Stavros Katsaris said...

Μεγάλωσα προσπαθώντας πάντοτε να εξετάζω κάθε ζήτημα και από τις 2 πλεύρες.
Δεν είχα σχεδόν ποτέ προκαταλήψεις ίσως από απωθημένο γιατί ο πατέρας είχε και μάλιστα πολλές και πάντοτε προσπαθούσα να δω σφαιρικά οτιδήποτε μου έκανε εντύπωση.
Στους φίλους μου έλεγα πάντοτε την γνώμη μου χωρίς να φοβάμαι γιατί έτσι ένιωθα ξεκάθαρος απέναντί τους.
Και να μην ξεχάσω πάντα μου άρεσαν σχέσεις με μεγαλύτερες γυναίκες!!

Wednesday, February 28, 2007 12:12:00 am  
Blogger Atalante said...

Σε λένε και Ιάσονα, που να πάρει. Ένας Ορφέας-Ιάσων μ' έκαψε, που είναι τέσσερα χρόνια μικρότερος και ανακάλυψε πως του έπεφτα βαρειά εγώ και τα όνειρά μας για μέλλοντα και αιωνιότητες...

Wednesday, February 28, 2007 2:10:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Πάνω κάτω jason ζω αυτή τη στιγμή κάτι ανάλογο με σένα. ένας φίλος μου στα 20 είναι με μία πάλι φίλη μου στα 30. Το θέμα με τους δικους μου φίλους είναι ότι εκτος 5 άτομα που ήμασταν και συμμαθητές έχουμε 3-4 ακόμα φίλους στα 30, οπότε κάποια στιγμή ίσως να ήταν και αναμενόμενο. Τώρα μη με ρωτήσεις αν έχουν μείνει παιδιά κάποιοι ή κάποιοι άλλοι θέλουν να μεγαλώσουν. περνάμε γαμάτα και αυτό αρκεί.
Καλημέρα

Wednesday, February 28, 2007 6:16:00 am  
Blogger AVRA said...

Το βλεπω λιγο πιο στενομυαλα το θεμα...

Ενταξει περασαν πολυ ομορφα αυτο το καταλαβαμε ολοι, αυτος ομως δεν εχασε κατι σε ολα αυτα τα χρονια ? Δεν εχασε την πραγματικη επαφη με μια κοπελα?
- Να κρατιουνται χερακι, χερακι και να κανουν βολτιτσες τα βραδακια
- να πηγαινουν κινηματογραφο και να φιλιουνται με τις ωρες μεσα στις σκοτεινες αιθουσες,
- να βλεπονται καθημερινα και να ζουν τον ερωτα τους
- να βγαινουν μαζι με τα φιλαρακια τους,
με ΄λιγα λογια να ζουν βρε παιδια στο κατω κατω της γραφης μιλαμε για εναν 15αχρονο που οση ωριμοτητα και να ειχε του αξιζε να ζει την ηλικια του!

Και μην ξεχναμε οτι διαφορα με διαφορα εχει σημασια.Αλλο να ειναι αυτος 25 και αυτη 35... εδω μιλαμε για 15αρη με 25αρα...!

Wednesday, February 28, 2007 8:51:00 am  
Blogger Natalia said...

τα ταμπού είναι πολλά...
με τον έρωτα της ζωής μου είχαμε 24 χρόνια διαφορά. δυστυχώς δεν ήταν αυτά που μας χώριζαν...
τώρα που τέλειωσε και βλέπω καθαρά, δεν μετανιώνω. το ήθελα και το έκανα, έδωσα τέλος γιατί δεν πήγαινε άλλο και πιστεύω ακόμα ότι τόσο έντονα δεν θα ξαναερωτευτώ.
ήταν κι αυτή μια εμπειρία.
Υ.Γ. εγώ πίστευα και το ήθελα το μέλλον. κι ας μην υπήρχε καμία προοπτική.

Wednesday, February 28, 2007 8:58:00 am  
Blogger Trilian said...

μπράβο που σκέφτεσαι έτσι και αγαπάς τόσο τους φίλους σου. Άραγε ξέρει ο Γ πόσο τον αγαπάς;

Wednesday, February 28, 2007 9:06:00 am  
Blogger tzo said...

Η διαφορά ήταν όντος μεγάλη και το αποτέλεσμα αναμενόμενο, αν βέβαια αυτός ήταν 40 και αυτή 50 ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Τέλος πάντων επειδή και εμένα τελευταία μου τυχαίνει αυτό, το περνάω τον άλλο που με ενδιαφέρει κάτι χρόνια κοιτάζω να το ξεπεράσω ως ταμπού γιατί πολύ μου δυσκολεύει τη ζωή!

Wednesday, February 28, 2007 9:06:00 am  
Blogger Jason said...

Αύρα, οι περισσότεροι άνθρωποι έτσι θα το έβλεπαν, έτσι το έβλεπα κι εγώ τότε.
Το θέμα, όμως, είναι τελικά τι θέλει ο καθένας από τη ζωή του, τι τον ενδιαφέρει να ζήσει και πώς θέλει να την ξοδέψει.

Trilian, νομίζω πως ναι.

Wednesday, February 28, 2007 11:24:00 am  
Blogger Unknown said...

κάποτε όταν ήμουν περίπου σ'αυτή την ηλικία με τον φίλο σου, οι συνομίληκες μου προτιμούσανε τους μεγάλους γιατί έλεγαν ότι εμείς ήμασταν ανώριμοι, ευτυχώς που οι μεγαλύτερες προτιμούσαν εμάς τους ανώριμους και ας ήταν πιο δύσκολα χρόνια τότε, τις ευχαριστώ πολύ που δεν κόλωσαν σε μια εποχή που τα ταμπού ήταν περισσότερα και ο κόσμος κρεμόταν από αυτά ;)

Wednesday, February 28, 2007 12:47:00 pm  
Blogger Jason said...

Το πρώτο μέρος του comment σου, πάντως, είναι απολύτως αληθές και συνήθως είναι ο κανόνας...

Wednesday, February 28, 2007 1:02:00 pm  
Blogger kerasia said...

Εγώ δεν θα μείνω στο θέμα της διαφοράς ηλικίας. Ευτυχώς για εμάς τις γυναίκες το να είμαστε εμείς οι μεγαλύτερες σε μια σχέση μοιάζει όλο και λιγότερο παράδοξο.
Αυτό που θεωρώ το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στο πόστ είναι το εξής:

«...Εγώ στεναχωριόμουν για το Γ, δεν καταλάβαινα τι νόημα έχει να χαραμίζεις τον καιρό σου με κάτι που ξέρεις πως, εκτός από παρόν, δεν έχει ούτε μέλλον, πως κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να το διακόψεις ακόμα κι αυτό...»

Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία-προνόμιο να μην γνωρίζει από πριν.

Wednesday, February 28, 2007 2:08:00 pm  
Blogger Jason said...

Μα δεν πίστευα ότι πρέπει κανείς να γνωρίζει από πριν.
Το αντίθετο. Πίστευα ότι πρέπει να μη γνωρίζει από πριν ένα συγκεκριμένο προδιαγεγραμμένο μέλλον.

Τώρα πια δεν το βλέπω ούτε έτσι.

Wednesday, February 28, 2007 2:21:00 pm  
Blogger Αίσθησις said...

Με συγκίνησαν όσα είπες και ο τρόπος που ένιωσες. Συμμετείχες μ'έναν τρόπο κι εσύ στο γεγονός-προσόν των ανοιχτών και συναισθηματικών ανθρώπων- και γιάυτό πήρες τη δική σου εμπειρία, που δεν έχεις προλάβει ακόμα να επεξεργαστείς.
Ο καθένας ταξιδεύει τη ζωή όπως θέλει και κυρίως όπως μπορεί και είναι ωραίο να τολμάμε πράγματα έξω από την πεπατημένη.

Wednesday, February 28, 2007 3:36:00 pm  
Blogger iris said...

κάνουμε πολλά πράγματα όσον αφορά τις σχέσεις μας με το αντίθετο (καλά, μερικοί και με το ίδιο) φύλο. Μερικά τα κάνουμε από συναίσθημα, άλλα από τη καύλα μας, κάποια για να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας κτλ κτλ. Δεν μπορείς να πεις αυτό είναι σωστό ή λάθος αφενός γιατί αυτό που για σένα είναι πρακτικά (όχι ηθικά - δεν υπάρχει κάτι τέτοιο) λάθος για τον άλλο μπορεί να είναι πρακτικά σωστό. Νομίζω η ουσία είναι αυτό που κάνεις να σε γεμίζει και να μην πληγώνει (τουλάχιστον εν γνώση σου) κάποιο άλλο.

Wednesday, February 28, 2007 6:11:00 pm  
Blogger pwlina said...

τι να πω ρε Ιασωνάκι μερικές φορές πραγματικά με εκπλήσεις!ευχάριστα εννοώ φυσικά....σε χαίρομαι να σε διαβάζω...είσαι πολύ ισσοροπημένο παιδί και όλοι σου οι προβληματισμοί και τα συμπεράσματα είναι απολύτως υγιή!Ζηλεύω το φίλο σου το Γ. γιατί τόλμησε αυτό που θα ήθελαν μαζί...και αυτός που τολμά νικά κι όλας...και να σε σίγουρος ότι κέρδισε πολλά περισσότερα πράγματα ή αν θες έχασε πολύ λιγότερα πράγματα στα 15 του απ'ότι η κοπέλα στα 25 της!σημασία έχει ότι κατάφεραν ακριβώς να ξεπεράσουν τα ταμπού και να φέρουν τον κόσμο στα δικά τους μέτρα!όπως ακριβώς τα λες!κι όταν καταφέρνεις κάτι τέτοιο δε μπορείς να είσαι τίποτα άλλο από κερδισμένος!όσο για την κοπέλα που τον περνάει 5 χρόνια...θα δεις καλό μου ότι τελικά δεν είναι και τόσα πολλά ...και όσο μεγαλώνεις τόσο η ηλικιακή διαφορά μικραίνει!

Wednesday, February 28, 2007 6:35:00 pm  
Blogger Jason said...

Να, βλέπεις γιατί σου έχω αδυναμία...; :)

Έλα, πες τώρα πόσα μου ρίχνεις εσύ να το κοιτάξουμε άμα είναι...

Wednesday, February 28, 2007 6:47:00 pm  
Blogger Γεωργία said...

Ο κόσμος είναι γεμάτος από taboo.

Και ευτυχώς η ζωή είναι γεμάτη από ευακιρίες να τα ξεπερνάμε :)

Πρόβλημα θα υπήρχε αν η ίδια η ζωή δεν έδινε τη λύση σε αυτά. Διότι τότε απλά δεν θα ήταν taboo αλλά κάτι χειρότερο...Δεσμώτες.

Wednesday, February 28, 2007 6:52:00 pm  
Blogger STATLER-WALDORF said...

Σχέσεις….!!! Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν ούτε κανόνες , ούτε εξαιρέσεις , αρκεί να σκεφτείς ότι ο καθένας μας σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο από ότι ο άλλος για να καταλήξεις στο ότι κάθε φορά που γνωρίζεις ένα άνθρωπο αυτόματος είναι μια καινούργια εμπειρία που θα ζήσεις…!

Thursday, March 01, 2007 11:07:00 am  
Blogger Strangeliz said...

polles istories..polles diaforetikes optikes gwnies...
to mono pou mporoume na kanoume einai "follow ur heart" lol
kai an den sou bgei se kalo, dont worry tin epomeni isws nasai pio tuxeros apla tha ksereis oti to ezises k auto...
etsi einai auta ta pragmata...
*geniko comment ia tis sxeseis..:P

Thursday, March 01, 2007 7:15:00 pm  
Blogger Marina said...

Αναρωτήθηκες Ιάσωνα πώς ένας 15χρονος τραβάει το ενδιαφέρον μίας 25χρονης. Η ηλικία δεν έχει να κάνει, σημασία έχει η ωριμότητα. Μπορεί ο 15χρονος να είναι πιό ώριμος για την ηλικία του και η 25χρονη πιό ανώριμη. Σημασία έχει ότι τη δεδομένη στιγμή έγινε το κλίκ και όσο κρατήσει.
Ξέρεις βέβαια ότι ο έρως χρόνια δεν κυττά!

Friday, March 02, 2007 4:45:00 pm  
Blogger Φανή said...

τωρα να μιλησω? θα μιλησω.. λοιπον, ειχα και γω το καλοκαιρι 'σχεση' με διαφορα 10 χρονια. Ακριβως ετσι, 15 εγω, 25 αυτος. Βεβαια κρατησε 1 εβδομαδα παρολο που ο ανθρωπος ειχε την υπομονη, την διαθεση και ολα οσα χρειαζονται για να ξεκινησεις κατι με μια 15χρονη που δεν εχει τις ιδιες συνηθειες με σενα στις σχεσης της..
τα βρηκαμε σε καποια σοβαρα θεματα με μερικες υποχωρησεις απο τη μερια του καθενος αλλα τα χαλασαμε σε πολυ απλα πραγματα οπως για παραδειγμα το πως θα ειμαστε οταν βγαινουμε με παρεα, Μπορουσε να ερθει αυτος σε μια παρεα που θα περναει ολους τους υπολοιπους απο 7-10 χρονια ή θα μπορουσα εγω να πηγαινω και να το ξενυχταω καθημερινα μαζι τους?
Το θεμα ειναι να συνενοεισαι με τον αλλο, απο κει και περα τα αλλα βρισκονται!

Saturday, March 10, 2007 4:26:00 pm  
Blogger Jason said...

Ψιτ.
Μην ξεχνάς ότι στην περίπτωσή μας η κοπέλα ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερη και όχι ο άντρας, είχαν 1000 χλμ απόσταση, τα έφτιαξαν πριν καν βρεθούν από κοντά, μετά βλέπονταν 2 φορές το χρόνο... και όλο αυτό κράτησε 5 χρόνια.

Αν καταφέρνεις να συνεννοείσαι, φυσικά όλα είναι οκ.
Απλως στο μυαλό μου δε χωρούσε ποτέ πώς κατάφερναν να τα βρίσκουν υπό αυτές τις συνθήκες.
Κακώς.
Γιατί προφανώς τα κατάφερναν μια χαρά.

Saturday, March 10, 2007 5:38:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home