Καλή χρονιά

Έρχεται.

Ακόμα καλύτερη από αυτήν που πέρασε.

Έχω προαίσθημα.

Και το ίδιον επιθυμώ και δι' υμάς.

Καλή χρονιά σε όλους, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα.

Η κυρία-Ν

Πάνε πολλά χρόνια.

Είχαμε μια γατούλα. Ρωξάνη τη λέγαμε...

Δεν την είχαμε εμείς δηλαδή, του δρόμου ήταν και την είχαμε υιοθετήσει. Ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτή μας είχε υιοθετήσει.

Ήταν πολύ όμορφη γάτα και ήταν όλο χάρη και όλο νάζι... Πολύ την αγαπούσα.

Μια μέρα, η Ρωξάνη εξαφανίστηκε.

Ποιος ξέρει, μπορεί να τη βρήκε κανείς και να την πήρε.

Έτσι μου είπαν δηλαδή.

Γιατί μετά από πολλά χρόνια έμαθα ότι η Ρωξάνη καθόλου δεν εξαφανίστηκε. Το αντίθετο, μάλιστα. Αν δεν είχαν φροντίσει να την εξαφανίσουν για να μην την δω εγώ, θα έμενε στον κήπο μας για πάντα, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Γιατί η Ρωξάνη δηλητηριάστηκε.

Όπως και όποιο άλλο αδέσποτο γατί κυκλοφόρησε στη γειτονιά τα επόμενα 15 χρόνια.

Οι υποψίες της γειτονιάς εστιάζονταν στην κυρία-Ν.

Η κυρία-Ν ήταν μία μεγάλη γυναίκα, χήρα, που έμενε μόνη της σε ένα σπίτι του οποίου ο κήπος συνορεύει με το δικό μας. Ένα γιο είχε, τον οποίο ποτέ δεν είχαμε γνωρίσει, και γενικώς έδειχνε πάρα πολύ ήσυχη και πολύ ευγενική με όλους. Μας έκανε δωράκια, μας τάιζε το σκύλο πάνω απ’ το φράχτη και εμένα με φώναζε πάντα όταν με έβλεπε και έπαιζα μπάλα στον κήπο (το όνομά μου ποτέ δεν το έμαθε, Φαίδωνα με ανέβαζε, Αλέξανδρο με κατέβαζε) και μου έδινε φρούτα από τα δέντρα της.

Γιατί η κυρία-Ν είχε ένα πάθος. Τις κηπουρικές εργασίες. Ροδιές, μηλιές, ροδακινιές, αμυγδαλιές, κερασιές και λουλούδια, πολλά λουλούδια – αυτά ήταν η ζωή της...

Αυτός ήταν και ο λόγος που δε συμπαθούσε γάτες και πουλιά. Δεν το έκρυβε ότι πίστευε ότι οι γάτες θα έπρεπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να μαντρώνονται για να μην περνάνε από κήπους για τους οποίους δεν έχουν άδεια.

Μία σειρά από περιστατικά που δεν μπορούσαν να ήταν συμπτώσεις οδήγησαν με τον καιρό τη γειτονιά στο συμπέρασμα ότι ο ένοχος ήταν αυτός που φαινόταν από την αρχή του βιβλίου.

Άλλοι την κατηγόρησαν ανοιχτά και καυγάδισαν μαζί της πολύ άσχημα. Άλλοι ενημέρωσαν την κοινότητα, άλλοι τη Φιλοζωική. Άλλοι την καταράστηκαν...

Σήμερα ήταν η κηδεία της κυρίας-Ν.

Πέθανε το βράδυ των Χριστουγέννων στο νοσοκομείο.

Συγχαρητήρια

Άμα δε θέλεις κάτι, το λες και τελειώσαμε.

Άμα δεν ξέρεις τι θέλεις, πάλι το λες και συνεννοούμαστε.

Με το να με δουλεύεις, απορώ τι κερδίζεις.

Πραγματικά, χάρηκες σήμερα...;

Από 'δω και πέρα, λοιπόν, θα χαίρεσαι μόνη σου.

Οριστικό είναι.

(Υπάρχει ένας άγραφος νόμος.

Που λέει ότι όταν ένας άνθρωπος είναι εγωιστής, οι μοναδικές φορές που θα ρίξει τα μούτρα του και θα απατήσει τη μοναδική του αγάπη, την αξιοπρέπειά του, θα είναι και οι μοναδικές φορές που καθόλου δεν έπρεπε να το είχε κάνει.

Και την αξιοπρέπειά του αυτή, που σε τόσους αξιόλογους πειρασμούς αντιστάθηκε, του την κλέβει ο κάθε τελευταίος.

Όχι μόνο να νιώθει μαλάκας δηλαδή, αλλά να νιώθει μαλάκας μπροστά σ' αυτόν τον τελευταίο.

Γιατί αυτός είναι ο μαλάκας.

Ο άλλος, πες, παιδάκι είναι.)

Η μοναξιά του Αη-Βασίλη

Ποτέ δεν τον θυμόταν πια κανείς.

Σε λίγες ώρες ήταν η γιορτή του.

Φέτος δε θα πήγαινε πουθενά.

Ίσως και να ήταν αυτό ένα δώρο, αφού άλλο δώρο δε θα του έκανε ποτέ κανείς.

Ένα δώρο, για πρώτη φορά μετά από χιλιάδες χρόνια.

Ένα δώρο για τη γιορτή του.

Έβαλε τις μπότες του, βγήκε έξω στον κήπο και φώναξε τους ταράνδους για να τους αφήσει φαγητό. Ύστερα, πήγε στην αποθήκη να φορτωθεί ξύλα για το τζάκι. "Μεγάλη νύχτα σήμερα", σκέφτηκε…

Μπήκε μέσα στο σπίτι και τα απόθεσε στο τζάκι. Έκλεισε αργά τη μεγάλη ξύλινη πόρτα της εισόδου, κλείνοντας και τη χιονοθύελλα έξω, και γύρισε το κλειδί τέσσερις φορές αποφασιστικά. Κάθε μία από αυτές, κάθε ένας από τους τέσσερις αυτούς ολόιδιους χαρακτηριστικούς θορύβους, ακούστηκαν στο γέρο σα ριπές. Σα ριπές μέσα στο χιόνι.

Μόλις έβαλε τα ξύλα στο τζάκι, κατάλαβε ότι χρειαζόταν και προσανάμματα. Χαζεύοντας το μεγάλο δωμάτιο, το μάτι του έπεσε στη σακούλα με τα δώρα. Δίστασε στην αρχή, αλλά αμέσως κατευθύνθηκε προς το μέρος της. Διάλεξε ένα χνουδωτό αρκουδάκι και ένα μικρό κέρινο ήρωα. Γυρνώντας προς το τζάκι, άρπαξε και πέντε-έξι γράμματα από τη μεγάλη στοίβα που είχε ξεμείνει εκεί από τον καιρό που τα παιδιά του έστελναν ακόμα γράμματα, και όλα αυτά τα παράχωσε προσεκτικά στα κενά μεταξύ των μεγάλων κορμών. Άναψε ένα σπίρτο και τους έβαλε φωτιά, μια φωτιά που πάντως ζέστανε το σπίτι αρκετά και φώτισε το χώρο. Και τον φώτισε πολύ, τόσο που ο γέρος θέλησε να κλείσει όλα τα υπόλοιπα φώτα.

Φίλους δεν είχε. Φίλος του ήταν μόνο εκείνο το παλιό ακορντεόν που τον συνόδευε παλιότερα τις ώρες της μοναξιάς του. Άνοιξε το σεντούκι και το έβγαλε από μέσα, τινάζοντάς το από τη σκόνη. Πήρε και το κονιάκ από το ράφι με τα ποτά και επιτέλους κάθησε δίπλα στο τζάκι.

Ξύπνησε μέσα στη νύχτα.. Το τζάκι έσβηνε. Σηκώθηκε να πάρει μια κουβέρτα από την ντουλάπα. Κοίταξε από το παράθυρο και πρόσεξε πως ο ουρανός ήταν ξάστερος. "Φτιάχνει ο καιρός", σκέφτηκε. "Ωραία. Είναι και η γιορτή μου αύριο". Γύρισε με την κουβέρτα, έβγαλε τη στολή του, έβγαλε και το σκουφάκι του, ξάπλωσε μπροστά από τη θράκα, κουκουλώθηκε και έκλεισε τα μάτια του. "Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς", σκέφτηκε. "Είναι η γιορτή μου αύριo". Και ξαναβούλιαξε στον ύπνο.

Δεν ξύπνησε νωρίς.

Δεν ξύπνησε το πρωί, ούτε και το απόγευμα.

Δεν ξύπνησε στη γιορτή του.

Δεν ξύπνησε ποτέ.

Ο Αη-Βασίλης πέθανε εκείνο το βράδυ στον ύπνο του, μεθυσμένος και γυμνός.

Τα ρούχα του έμειναν εκεί δίπλα παρατημένα, για να θυμίζουν, ίσως, ότι αυτός ήταν κάποτε ο Άγιος των παιδιών.

Και το άδειο μπουκάλι του κονιάκ έστεκε κι αυτό εκεί, για να θυμίζει, με τη σειρά του, αυτό το θλιμμένο βράδυ.

Κανείς δεν τον αναζήτησε.

Κανείς, εκτός από τους ταράνδους του που μάταια περίμεναν φαγητό.

Κανείς ποτέ δε θα αντίκρυζε την εικόνα αυτή.

Κανείς ποτέ, εκτός από τον εαυτό του που θα στεκόταν για πάντα βλοσυρός και θλιμμένος στην προσωπογραφία του μεγάλου πίνακα, του κρεμασμένου πάνω από το τζάκι με τα σβησμένα κάρβουνα. Για πάντα βλοσυρός και θλιμμένος, κοιτώντας κουρασμένος τη σκηνή.

Σε λίγες μέρες είχαν πεθάνει και οι τάρανδοι.

Και τα χιόνια έλιωναν.

Patrasso

Μυστικό δεν είναι.

Την Πάτρα δεν την έχω σε μεγάλη εκτίμηση.

Σίγουρα όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερες γωνιές της μαθαίνω, τόσο ανακαλύπτω όμορφες πλευρές της.

Είναι πολύ πιο όμορφη πόλη απ’ όσο πίστευα και απ’ όσο πιστεύουν όλοι όσοι την έχουν δει αλλά δεν την έχουν ζήσει.

Πάντως όμορφη πόλη δεν είναι…

Τα Χριστούγεννα, όμως, μεταμορφώνεται.

Και ιδιαίτερα φέτος, ελέω Πολιτιστικής, την έχουν στολίσει τόσο όμορφα (κυρίως το κέντρο της) που ανταγωνίζεται και τη χριστουγεννιάτικη Αθήνα και τις πολύ ομορφότερες πόλεις της Ελλάδας.

Αυτό της λείπει.

Στολίδια και φώτα.

Είναι γκρίζα πόλη.

Αν κανείς από σας τους εν Αθήναις θα ήθελε να χαζέψει μια φορά την Πάτρα, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να την επισκεφθείτε για 2 μερούλες μέσα στις γιορτές. Ένα από τα επόμενα σαββατοκύριακα ας πούμε. 2 ωρίτσες είναι από την Αθήνα.

Μοναδική ευκαιρία να δείτε την Πάτρα με τα καλά της, να δείτε ίσως και καμιά εκδήλωση της Πολιτιστικής (άμα καταφέρετε να βρείτε κάτι τέτοιο είστε ήρωες, αλλά τέλος πάντων…) και να εξορμήσετε και στις γύρω όμορφες περιοχές, όπως το Αίγιο, η Ναύπακτος, τα Καλάβρυτα, για τις οποίες είναι εξίσου ιδανική η εποχή.

Φροντίστε, όμως, να περπατήσετε την Πάτρα λίγο τη νύχτα… Αξίζει!

Εγώ, φυσικά, θα είμαι στην Αθήνα.

Μουχαχαχαχα…

Περί αξιοκρατίας

Έχω μια φρικτή υποψία.

Αν ποτέ αξιωθώ να κάνω παιδιά (μιλάμε για το μακρινό μέλλον ΛΕΜΕ)... θα έχω πολύ μεγαλύτερη αδυναμία στις κόρες μου παρά στους γιους μου.

Και στεναχωριέμαι προκαταβολικά!

Anarchy in Greece

I am an antichrist.

I am an anarchist.

Don't know what I want,

but I know how to get it.

I wanna destroy the passer-by, ‘cos I…

I wanna be anarchy!

Όχι, φίλε μου.

Αυτό δεν είναι αναρχία.

"I wanna destroy the passer-by 'cos I wanna be anarchy!"

Εδώ και χρόνια το ακούω και το ξαναακούω και δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου το πώς μπορεί κανείς να πιστεύει κάτι τέτοιο.

Και δεν το λέω για τους ίδιους τους Sex Pistols. Αυτοί ήταν παιδάκια, που τους ανέβασε το star system στη θέση των υπέρτατων σταρ/αντιστάρ για να εισάγει νέα ακούσματα και να λανσάρει νέα κουρέματα και μόδες και τους κατέβασε όταν τους άξιζε και έτσι όπως τους άξιζε.

Το Never Mind the Bollocks ήταν μεγάλος δίσκος, αλλά κυρίως μουσικά - οι Sex Pistols δεν ήταν ποτέ αναρχικοί και ο στίχος τους δεν είχε σοβαρά νοήματα ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά.

"I wanna destroy the passer-by ‘cos I wanna be anarchy!"

Σε τι ελεεινά αδιέξοδα πρέπει να βρισκόταν τότε η αγγλική και η παγκόσμια κοινωνία για να γίνει αυτό το τραγούδι ψύχωση μιας γενιάς και να θεωρηθεί επιτομή ή ακόμη και πεμπτουσία μιας ιδεολογίας που στην πραγματικότητα απείχε και απέχει έτη φωτός από αυτό που περιγράφεται…;

"I wanna destroy the passer-by 'cos I wanna be anarchy!".

Θυμήθηκα λίγες φράσεις από το πρώτο post μου, γραμμένο για το χουλιγκανισμό στην Ελλάδα:

"Θα επαναλάβω, όμως, ένα άλλο σχόλιο, που για μένα έχει μεγάλη σημασία. Κακώς ταυτίζονται συχνά, από δημοσιογράφους και μη, τα άτομα αυτά με τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο μανδύας αυτός προσδίδει ακόμα και πολιτική χροιά σε απαράδεκτες πράξεις και τους προσφέρει ένα ελαφρυντικό ή και άλλοθι: ιδεολογία και δη αριστερίζουσα. Η αναρχία, όμως, ανεξάρτητα από το αν την ασπάζομαι εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος, και θεωρία έχει και ιδέες έχει και, τέλος πάντων, είναι ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ή, έστω, μία σχετική προσέγγιση αυτού. Μα πρώτα απ' όλα, η αναρχία δεν πιστεύει στη βία! Όχι, οι κύριοι αυτοί δεν είναι αναρχικοί. Είναι τραμπούκοι. Ο τραμπουκισμός δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία."

Τι είναι αναρχία, τότε;

Οι προσεγγίσεις του αναρχισμού απλώνονται σε ένα ευρύ φάσμα, που εκτείνεται από την αρχαιοελληνική πολιτική διάσταση του όρου "αναρχία" ως αυτήν που της έδωσε πρώτος ο Godwin, και από τον αναρχοκομμουνισμό του Bakunin και του Kropotkin, ως την ιδεολογία του Warren ή ακόμα και του Chomsky. Όσο κι αν διαφέρουν, εκφράζουν το ίδιο ιδανικό, την εναντίωση σε κάθε μορφή αρχούμενης εξουσίας, και διέπονται από το ίδιο πνεύμα, το πνεύμα της αυτοδιαχείρισης και της αυτοδιάθεσης, και την ίδια κλίμακα αξιών, στην οποία βασιλεύει η ατομική ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.

Και όχι, ο αναρχισμός δεν είναι μία αριστερίζουσα ιδεολογία, όπως ίσως πιστεύεται, είναι μία ιδεολογία ανεξάρτητη. Μπορεί να ονειρεύεται, όπως και ο κομμουνισμός, μία κοινωνία αταξική στην οποία να έχουν εξαλειφθεί τα όποια φαινόμενα κοινωνικής ανισότητας, δεν πιστεύει, όμως, ούτε στη δικτατορία του προλεταριάτου ούτε στην πειθαρχία των μαζών. Αντίστοιχα, η αυτοδιαχείριση μπορεί να είναι το σκαλοπάτι για την κοινωνία των ατομικών ελευθεριών που ο φιλελευθερισμός δηλώνει ότι πρεσβεύει και ίσως η απάρνηση κάθε μορφής εξουσίας να συμβαδίζει κάπως με τη λογική της κατάργησης του κρατικού παρεμβατισμού, όμως σίγουρα ο αναρχισμός δεν αντιμετωπίζει τις εργασιακές σχέσεις ακριβώς έτσι όπως τις αντιμετωπίζει ο καπιταλισμός και έχουν σαφώς διαφορετική άποψη για την ιδανική διάρθρωση της κοινωνίας.

Ο αναρχισμός δεν είναι μόνο πολιτική θέση ή κοινωνιολογική θεωρία. Είναι και φιλοσοφική σκέψη. Ο αυτοπροσδιορισμός του ανθρώπου είναι ένα πολύ μεγάλο πλαίσιο φιλοσοφικών αναζητήσεων.

Ο αναρχισμός δεν πιστεύει στη βία. Ο Bakunin και κάποιοι αναρχοκομμουνιστές πίστευαν ότι η βία δικαιολογείται περιστασιακά στα πλαίσια μιας επανάστασης για την ανατροπή της ασκούμενης εξουσίας. Αυτό, όμως, απέχει τόσο από την τρομοκρατία, τουλάχιστον με την έννοια που έχει αποκτήσει η λέξη τα τελευταία χρόνια, όσο και από τις περισσότερες εκφάνσεις της βίας στον καθημερινό βίο.

Δεν περιμένει κανείς, φυσικά, να τα γνωρίζει αυτά ο κάθε τελευταίος τυπάς που δηλώνει αναρχικός ή που τον βαφτίζουν αναρχικό.

Απλώς δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να συγχέουμε τον αναρχισμό με το "I wanna destroy the passer-by". Αυτό δεν είναι ελευθερία, αυτό είναι αυθαιρεσία και ασυδοσία και είναι κάτι το ελεεινό και τρισάθλιο.

Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να συγχέουμε τον αναρχικό με αυτόν που σπάει τις βιτρίνες και τα μαγαζιά του κοσμάκη στις πορείες, με αυτόν που καίει καθίσματα και πετάει πέτρες στα γήπεδα, με αυτόν που μαχαιρώνει μπάτσους και με τον τυπά με τη μαύρη κουκούλα στα Εξάρχεια που δέρνει το γεράκο για να του πάρει τα ψιλά του (γιατί το έχω ακούσει κι αυτό: "είδα κάτι αναρχικούς που πλακώναν ένα γέρο", λέει). Αυτοί δεν είναι αναρχικοί, είναι (με το συμπάθειο) αναρχιδικοί. Είναι ή πρεζόνια ή τραμπούκοι που θέλουν να βγάλουν το άχτι τους. Και τέλος πάντων δεν αποτελούν κοινωνική ομάδα, αποτελούν ένα θλιβερό κοινωνικό φαινόμενο.

"Στα γήπεδα.. Στους δρόμους… Παντού…"

Μέρα φθινόπωρου

Μέρα μικρή, κρύα και βρεγμένη.

Και ασπρόμαυρη.

Μέρα φθινόπωρου.

Μα δε φυσάει…

Αδιάφορη μέρα.

Οικεία πρόσωπα, εικόνες απαράλλαχτες.

Θαρρείς κι οι σκέψεις ίδιες – κι οι αισθήσεις.

Κοιτάω απ’ το παράθυρο. Και περιμένω.

Αλήθεια, τι περιμένω…;

Δεν ξέρω ακριβώς.

Μία κίνηση. Μια αλλαγή.

Ίσως όχι σήμερα λοιπόν.

Ίσως κάποια άλλη μέρα.

Σήμερα η μέρα είναι ασπρόμαυρη.

Αδιάφορη μέρα.

Uninvited

Can you hear me?

I 've got a lot of things to tell you...

Inside my heart,

I'm feeling something’s wrong with me.

And I know,

I know I 'm getting in trouble.

But for now,

I guess I 'll go along my way...

Are you ready?

Ready for it all?

Maybe I 'm not ready,

'cause maybe I can't see.

And I believe in Jesus,

does Jesus believe in me...?

Can you touch me?

'Cause I'm feeling very empty...

Inside my head

the worst goes round and round.

But I know,

I know my day is coming.

But for now,

I got a long way to go.

Are you ready?

Ready for it all?

And maybe I 'm not ready,

'cause maybe I can't see

that I believe in Jesus,

does Jesus believe in me...?

You seem so cold,

you seem so uninvited.

I guess you know

everything that you 're doing.

Can you believe

everything that I 'm saying?

I don't know...

I don't know...

I don't know

what you see in me...

Are you ready?

Ready for it all?

And I don't think I 'm ready,

'cause I don't think I see

that I believe in Jesus,

does Jesus believe in me...?

"Uninvited" - Linda Perry

Μα πού πήγαν όλοι οι άντρες...;

Ανέκαθεν.

Ή σχεδόν.

Ανέκαθεν, ή σχεδόν, είχα πολλές καλές φίλες, συχνά καλύτερες απ' ότι φίλους.

Αλλά πώς γίνεται αυτό να βγαίνει και σε ένα blog;;;

Είναι η θεματολογία; Είναι οι απόψεις; Είναι η διάθεση; Είναι το ύφος;

Τι είναι...;