Tuesday, July 25, 2006

Η άλλη διάσταση της ζωής μου

Την πρώτη φορά που πήγα ήμουν... 20 ημερών. Καλοκαίρι ήταν.
Φέτος κλείνουν 20 χρόνια από τότε.
Στο νησί έχω περάσει όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Ή, μάλλον: Το νησί είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια.
Έκλειναν, θυμάμαι, τα σχολεία γύρω στις 15 Ιουνίου και σε 2-3 μέρες είχα ήδη φύγει... Και γύριζα λίγο πριν τις 10 Σεπτεμβρίου, που ερχόταν ο καιρός να ξαναανοίξουν.
Τα καλοκαίρια μου, λοιπόν, ήταν κάπως σα σειρά κινουμένων σχεδίων:
Τον περισσότερο καιρό ήμουν μόνος με τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι μας, το οποίο είναι σε μία πολύ όμορφη γωνιά του νησιού. Πάνω στη θάλασσα, κάτω από το βουνό, μέσα στο πράσινο, αρκετά μακριά και αρκετά κοντά από την πόλη. Ο καιρός ήταν πάντα καλός (ελληνικό καλοκαίρι...), με εξαίρεση τα πολύ ευχάριστα ψιλόβροχα, τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τα 10-15 σπίτια του οικισμού έφτιαχναν μία κλειστή μικρή κοινωνία ανθρώπων με πολύ χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, άπαντες εκ των οποίων ήταν μεταξύ τους γνωστοί και φίλοι ανέκαθεν, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Και φυσικά, η καταπληκτική μικρή μου παρέα...
Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως τα πρώτα χρόνια η παρέα δεν ήταν το παν για μένα. Άλλες εικόνες μου είναι ζωντανές. Το δωμάτιο και το κρεβάτι μου, το τικ-τακ εκείνου του παλιού κόκκινου αντιπαθέστατου ρολογιού, τα πρωινά ξυπνήματα, η κλασσική μουσική από το τρίτο πρόγραμμα της τουρκικής ραδιοφωνίας, η γραφομηχανή του παππού, οι βόλτες στην αγορά, τα πολλά καθημερινά μπάνια στη θάλασσα, το ψαράκι το μεσημέρι στη βεράντα και το ούζο του παππού, η ανία τις ώρες της μεσημεριανής κουφόβρασης, τα κακομαθημένα παιδάκια που έκαναν το κομμάτι τους με τα μηχανάκια κάθε μεσημέρι μπροστά από την παραλία, η γιαγιά να πλέκει, η φιγούρα της προγιαγιάς, τα παγωτά το απόγευμα, τα αγαπημένα καράβια που τα ξεχωρίζαμε από τα φουγάρα, ο θόρυβος των αεροπλάνων που προσγειώνονταν ή απογειώνονταν στο κοντινό αεροδρόμιο, οι βόλτες στην πόλη, οι συγγενείς με την προφορά της χαρακτηριστικής ντοπιολαλιάς, οι θείες που τραβολογούσανε τα μάγουλα, οι οικογενειακοί φίλοι που τρώγανε καρπούζι και φέτα στη βεράντα, το μελτεμάκι το σούρουπο, οι βόλτες και οι κουβέντες με τον παππού, το "λυκόφως", οι μπιρίμπες των μεγάλων το βράδυ παρέα με την ΕΤ1 στην τηλεόραση... Επίσης οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις των γονιών μου, τα γενέθλιά μου και φυσικά... οι εκδρομές κάθε τόσο σε χίλια δυο μέρη του νησιού!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την έντονη μυρωδιά ξύλου που μου ερχόταν κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι τον Ιούνιο... Και, αντίστοιχα, τη απορία μου κάθε Σεπτέμβρη στην Αθήνα: "Μαμά, γιατί είναι τόσο άσπρο το σπίτι μας...;". Ναι, ήταν λίγο άχρωμο. Και δε μύριζε.
Ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Άλλη διάσταση. Έμπαινα για 3 μήνες στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων και ξαναέβγαινα. Όσο ήμουν εκεί, δεν υπήρχε ο έξω κόσμος. Τις περισσότερες μέρες δεν υπήρχε κόσμος πέρα από τη γειτονιά μας και τις υπόλοιπες απλώς δεν υπήρχε πέρα από την πόλη ή πέρα από το νησί.
Με τον καιρό αυτό άλλαξε. Σιγά-σιγά οι μέρες που περνούσα στο νησί τα καλοκαίρια λιγόστευαν, 1-2 φορές δεν πήγαμε το Πάσχα, άρχιζα να χάνω αυτήν την τόσο ιδιαίτερη σχέση.
Παράλληλα, όμως, άρχισα να περνάω καταπληκτικά με την εκεί παρέα. Βρισκόμασταν μόνο τα καλοκαίρια εκεί και κάθε χρόνο περνούσαμε όλο και πιο όμορφα. Η μόνη μας αγωνία ήταν πότε θα έρθει η χρονιά που δε θα περάσουμε καλύτερα από την προηγούμενη...
Για πολύ καιρό η χρονιά εκείνη δεν ερχόταν. Κάθε χρόνο ήμουν ο πρώτος που έφτανα και έτσι κάθε πρωί έκανα μια βόλτα να δω αν έφτασε κανένας από τους υπόλοιπους με το πλοίο που έφτασε χαράματα ή όχι. Όταν μαζευόμασταν όλοι με το καλό, ήμασταν μια μικρή όμορφη παρέα. Βρισκόμασταν κάθε πρωί στις 11, καθόμασταν σε κάποια αυλή στη σκιά, μετά κάναμε το μπανάκι μας το μεσημέρι όλοι μαζί, ξεκουραζόμασταν ως τις 5 και πάλι τα ίδια. Οι δραστηριότητες, βέβαια, άλλαζαν με τον καιρό. Το κρυφτό και το κυνηγητό έγιναν τάβλι και Monopoly, μέχρι που ήμασταν αρκετά μεγάλοι και γι' αυτά...
Τα τελευταία χρόνια οι αγαπημένες μας ώρες ήταν τα βράδια. Είτε βγαίναμε είτε όχι, το μόνο σίγουρο ήταν πως στο τέλος θα μαζευόμασταν όλοι στην παραλία, θα ξαπλώναμε ο ένας πάνω στην κοιλιά του άλλου και θα κοιτάζαμε τα αυγουστιάτικα αστέρια να πέφτουν, με το κύμα να σκάει στα πόδια μας. Ήταν τα "beach party" μας...
Περάσαμε όμορφες στιγμές. Πολύ γέλιο, πολλή χαρά, καλές φιλίες, τσακωμοί, έρωτες και πάλι απ' την αρχή... Ξενοιασιά, πάνω απ' όλα. Άλλη αίσθηση. Αίσθηση ελευθερίας.
Το καλοκαίρι, όμως, που όλοι φοβόμασταν κάποια στιγμή ήρθε. Δεν περάσαμε τόσο όμορφα και από 'κει πέρα η παρέα πήρε την κάτω βόλτα.
Και κάπως έτσι φτάνουμε και στο φετινό καλοκαίρι...
Πέρασα 2 μήνες στην Αθήνα δουλεύοντας. Μεθαύριο φεύγω για Μήλο με παρέα και μόλις γυρίσω θα πάρω την αδερφή μου και θα πάμε στο νησί για 2-3 βδομάδες.
Τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά πλέον.
Πλέον δεν πρόκειται για σειρά κινουμένων σχεδίων. Τα κινητά, η συνδρομητική τηλεόραση, οι μεγάλες μεζονέτες, οι καινούριοι δρόμοι, το δίπλωμά μου, οι νέες παρέες... όλα αυτά ανοίγουν τους ορίζοντες. Δε ζεις πλέον σε άλλη διάσταση. Ζεις σε ένα μέρος αυτού του μεγάλου κόσμου. Και όταν φύγεις, θα πας σε κάποιο άλλο μέρος. Του ίδιου κόσμου.
Η μικρή κλειστή κοινωνία αλλάζει. Οι παλιές αγαπημένες φυσιογνωμίες χάνονται. Για πάντα. Κάθε χρόνο κάποιες ακόμα λείπουν. Χωρίς αυτά τα πρόσωπα, πιστέψτε με, το μέρος δεν είναι το ίδιο. Είναι ένα άλλο. Που του μοιάζει. Σκεφτείτε στη σειρά των κινουμένων σχεδίων να πέθαιναν οι βασικοί χαρακτήρες...
Η παρέα δεν ταιριάζει πια και άλλωστε δε συγχρονίζεται ως προς την παραμονή της. Είναι αρκετά θλιβερό αυτό. Ένα κομμάτι της γοητείας του καλοκαιριού καταστρέφεται.
Και, μέσα σ' όλα, είχαμε και τη φωτιά... Κάηκε το δάσος από πίσω, κάηκαν κι οι όμορφες βόλτες... Μαύρη μαυρίλα. Να σφίγγεται η ψυχή σου. Δε θέλω καν να πλησιάσω. Δε θέλω να τα δω.
Και όμως... Θέλω πολύ να πάω στο νησί μου. Για κάποιο λόγο, νιώθω πως εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί ανήκω. Όπου και να είμαι... στην Αθήνα... στην Πάτρα... οπουδήποτε... αισθάνομαι ότι διαρκώς λείπω από τον τόπο μου... Προσωρινά, βέβαια... Μέχρι να έρθει η στιγμή να ξαναγυρίσω εκεί...
Τώρα, λοιπόν, η στιγμή έρχεται...
Όπως και να είναι τα πράγματα, θέλω να πάω στον τόπο μου.
Και μένουν 8 μέρες γι' αυτό...
ΥΓ: Κάποια στιγμή θα αφιερώσω ένα post στο νησί. Γιατί αυτό το post ήταν για το σπίτι μου και τα καλοκαίρια μου εκεί. Αλλά πιστεύω πως το νησί είναι πολύ όμορφο και του αξίζει μία αναφορά. Επειδή, όμως, δε θα προλάβω πριν φύγω... για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι το έργο αυτό θα το αναλάβει η Ραφαέλλα...
Ο ποιητής, πάντως, έχει γράψει:
Πουθενά, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου,
ο ήλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά,
δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους,
όσο επάνω σε αυτό το κομμάτι της γης, που κάποτε,
ποιος ξέρει, σε τι καιρούς απίθανους,
ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του,
έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο,
καταμεσής του πελάγους...
Οδυσσέας Ελύτης
Αυτό είναι το νησί μου...

16 Comments:

Blogger cobden said...

Πολύ όμορφο κείμενο, Jason...Ξυπνάς πολύ ωραίες εικόνες από τα παιδικά καλοκαίρια όλων μας!
Καλες διακοπές, καλά να περάσεις!:))

Tuesday, July 25, 2006 6:15:00 pm  
Blogger άστεγος said...

Ωραιότατο κείμενο.
Μην αφήνεις χώρο για πικρίες επειδή κάτι χάθηκε. Κύκλοι είναι που χωρίς τη συνειδητή παρέμβασή μας ανοίγουν και κλείνουν. Μια εδώ, μια εκεί, μια σήμερα, μια αύριο...

Wednesday, July 26, 2006 12:06:00 am  
Blogger Τυπος Νυχτερινος said...

Όντως πολύ όμορφο το κείμενό σου, Jason. Έχει δίκιο ο άστεγος. Οι κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν, κι επεκτέίνονται φτιάχνοντας τις επόμενες αναμνήσεις σου, αυτές που θα θυμάσαι δέκα χρόνια από σήμερα.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για πικρίες. Άλλωστε ζωή σημαίνει αλλαγή.
Πέτρα που κυλάει, δε χορταριάζει, έλεγε η γιαγιά μου.

Να περάσεις απίθανα.

Wednesday, July 26, 2006 10:43:00 am  
Blogger κaτeρina said...

ωραίο είναι το νησί σου...το νησί μου...το νησί μας...

αλλά για κάποιον μου γεννήθηκε και με μεγάλωσε εδώ...τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρομαντικά...εσύ βιώνεις το νησί με τον δυνατό ήλιο να σου χαμογελάει...δεν το έχεις βιώσει χειμώνα...τότε που δεν υπάρχει ψυχή...

δε ξέρω αλλά τον αύγουστο ειδικά...που έρχονται όλοι οι αθηναίοι μυτιληνιοί...πσιλονευριάζω λιγάκι...βλέπουν π.χ την ελιά σαν είδος έκθεσης σε μουσείο...ή το φαγητό στον «ΓΙΑΝΝΗ» στα λουτρά...τι να σου πω...πολύ σικ!!! άσε που γεμίζει το νησί με τσιπάρεςς!!!
:)

καλά να περάσεις!

Wednesday, July 26, 2006 10:56:00 am  
Blogger ralou said...

jason υπέροχο!
Ενα από τα καλύτερα κείμενα σου!

Ευχομαι να περάσεις καλά και τα καλοκαίρια που έρχονται να φτιάξεις κι άλλες -διαφορετικες- αλλά εξ ίσου υπέροχες αναμνήσεις.

Wednesday, July 26, 2006 11:54:00 am  
Blogger cindaki said...

Jason, εύχομαι φέτος στο νησί σου να συμβεί κάτι υπέροχο, και να σου θυμίσει κάτι από τις παλιές στιγμές...

Είμαι κι εγώ άνθρωπος που δεν μ'αρέσουν αυτές οι αλλαγές, πίστευα ότι θα μπορούσαν να μείνουν όλα πάνω κάτω τα ίδια...
Πάω στο χωριό μου και βρίσκω τους ίδιους ανθρώπους, αλλά άλλους...

Ξέρεις όμως κάτι;
Είμαστε τυχεροί γιατί ζήσαμε όμορφες στιγμές και αυτήν η παιδικότητά μας θα αργήσει να μας εγκαταλείψει.
Ίσως και ποτέ!

Καλές διακοπές!!!

Wednesday, July 26, 2006 10:19:00 pm  
Blogger Jason said...

Ραφαέλλα μου, τι συζητάς τώρα... Σε ξέρω καλύτερα κι από τον εαυτό μου...

Κατερίνα μου, εγώ πολύ θα ήθελα να το είχα βιώσει και χειμώνα... αλλά σε κάποιες ηλικίες δεν έχεις την ευχέρεια της απόφασης. Το έχω ζήσει πάντως αρκετά ώστε να ξέρω κάθε πέτρα του - πίστεψέ με, δεν το αντιμετωπίζω σαν τουρίστας. Ίσως έχεις δίκιο για τους Αθηναίους επιδρομείς, πάντως προτιμώ αυτούς παρά τους Μυτιληνιούς που βρίζουν το νησί τους όταν έρθει η ώρα να φύγουν επιτέλους από αυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους.
Σας εύχομαι μία από τα ίδια!

Wednesday, July 26, 2006 10:35:00 pm  
Blogger κaτeρina said...

το νησί έχει τα υπέρ και τα κατά του...κάθε νησί...θυμάμαι πρώτο έτος στη σχολή...ένιωθα σαν ufo...όλοι μιλούσαν για γκαλερί...για μουσεία και εκθέσεις που είχαν πάει...αυτά που εδώ;;;


ο καθένας αγαπά τον τόπο του με το δικό του τρόπο...με τα χαρίσματά του και τα ελαττώματά του...

Thursday, July 27, 2006 11:12:00 am  
Blogger pwlina said...

jason δε ξέρω αν είμαι η μοναδική αλλά πραγματικά αισθάνθηκα ότι μίλαγες για τα δικά μου καλοκαίρια στο χωριό..μόνο που σα να ξέρω την ιστορία λίγο παραπέρα...συμφωνώ απόλυτα με τη sofi-k
"Ξέρεις όμως κάτι;
Είμαστε τυχεροί γιατί ζήσαμε όμορφες στιγμές και αυτήν η παιδικότητά μας θα αργήσει να μας εγκαταλείψει.
Ίσως και ποτέ!"
Η συμβουλή μου είναι βρες έναν ..μόνο έναν απ την παρέα που είχες να σε γεμίζει...και να μιλάτε στην παραλία μέχρι το πρωΐ..και τότε να δεις που οι μετεφηβικές σου αναμνήσεις θα είναι ακόμα καλύτερες!

Thursday, July 27, 2006 12:37:00 pm  
Blogger apousia said...

Τίποτα δεν χάνεται jason,κρύβεται μόνο μέσα στους κύκλους του καιρού,μα υπάρχει..
Θα αρκεί και για σένα,μια μυρωδιά του ξύλου,μια μορφή ενός γέροντα,ένα χρώμα,για να φέρουν ξανά στα μάτια σου ''εκείνο'' το νησί,που δεν είναι άλλο!

Καλά να περάσεις!

Thursday, July 27, 2006 1:12:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

...γέρασα τελικά.

Νομίζω πως η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσαν να μου δώσουν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή, θα έπρεπε να είναι:

"Ζήσε! ..Ζήσε την κάθε στιγμή με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να τη θυμάσαι και να την κουβαλάς ανάλαφρα στις αποσκευές της ζωής σου, ως το τέλος!"

...παω να ξυπνήσω την κόρη μου και να της το πω!


Καλό ταξίδι Jason! Καλές διακοπές!

Α!...Jason? ....ΖΗΣΕ!

Κάθε στιγμή φτιάχνουμε τις επόμενες αναμνήσεις μας!

Σαν τους τόμους της εγκυκλοπαιδειας. Κάθε τόμος, διαφορετικός μα καθένας μόνος του λειψός.

Σ'ευχαριστώ για το ωραίο ταξίδι στα νιάτα μας!

Saturday, July 29, 2006 1:45:00 am  
Blogger Strangeliz said...

kati mou thimizei auto...
lol..ola...
ta paidika xronia..oi parees pou allazoun...
ksereis kati? gia na allazoun kapoia pragmata..kati simainei..
polla tha euxomastan na min itan etsi..omws einai...
niwthw to idio nostalgika gia to "diko" mou nisi..omws pleon exw ftasei sena simeio pou oi anamniseis tou me pligwnoun...isws nanai flivero...omws etsi einai otan dunates stigmes exoun xathei ia panta...
k to mono pou mporeis na kaneis einai oti tharthoun kaliteres...se alla meroi kai alles epoxes
(sorry me pire ligo to melo...)lol

Sunday, July 30, 2006 6:34:00 pm  
Blogger Marina said...

Μα γράφεις υπέροχα. Με μετέφερες εντελώς στο νησί σου, σαν να το βρήκα στο χάρτη του μυαλού σου όταν οι φίλοι σου και εσύ παίζατε στην αυλή ή κάνατε βόλτες μέσα στο δάσος των αναμνήσεων. Σαν να μην πέρασε μιά μέρα. Ομως, μη το βάζεις κάτω και προπάντων μη πιστεύεις ότι οι παλιές φιλίες των παιδικών χρόνων χάνονται.
Ο Κ είχε 5 παιδικούς φίλους απο το Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο παίζανε μαζί μπάλλα τα Σάββατα, μετά το καλοκαίρι συνέχιζαν την παρέα. Στα Πανεπιστήμια ψιλοχώρισαν για να ενωθούν πάλι στα χρόνια της δουλειάς. Τώρα βλέπονται 1 φορά τον μήνα, κάθε μήνα. Ο Κ δεν είναι 19 ετών όπως είσαι εσύ. Είναι 20 χρόνια μεγαλύτερος. Γι αυτό σου λέω, κράτα επαφή έστω και με όσους μπορείς περισσότερους.
Καλά να περάσεις στην πατρίδα σου

Monday, July 31, 2006 5:52:00 pm  
Blogger Jason said...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους.
Επιστρέφω τις ευχές...

Tuesday, August 01, 2006 12:44:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Αν και καθυστερημενα ...καθοτι οδευουμε για τα Χριστουγεννα ,Jason σε ευχαριστω πολυ φιλε μου.Ξυπνησες μεσα μου το παιδι και τα ανεμελα χρονια στο πιο ομορφο μερος της ζωης μου.Το χωριο ...με τα δαση,τις ομορφιες,τη θαλασσα,τους καλοπροαιρετους κατοικους και τους ανθρωπινους ρυθμους ζωης.

Ευχαριστω φιλε μου.
Γραφεις παρα πολυ ωραια!

Σου ευχομαι να εχεις τα καλυτερα Χριστουγεννα.

Κωστας.

Wednesday, December 08, 2010 7:45:00 am  
Blogger Jason said...

Έρχονται Χριστούγεννα 2010-2011, ενώ το post αυτό ήταν γραμμένο το καλοκαίρι του 2006!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, ήταν απλώς σκόρπιες αναμνήσεις αραδιασμένες. :)
Καλές γιορτές και σε σένα!

Wednesday, December 08, 2010 3:54:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home