Η άλλη διάσταση της ζωής μου

Την πρώτη φορά που πήγα ήμουν... 20 ημερών. Καλοκαίρι ήταν.

Φέτος κλείνουν 20 χρόνια από τότε.

Στο νησί έχω περάσει όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Ή, μάλλον: Το νησί είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια.

Έκλειναν, θυμάμαι, τα σχολεία γύρω στις 15 Ιουνίου και σε 2-3 μέρες είχα ήδη φύγει... Και γύριζα λίγο πριν τις 10 Σεπτεμβρίου, που ερχόταν ο καιρός να ξαναανοίξουν.

Τα καλοκαίρια μου, λοιπόν, ήταν κάπως σα σειρά κινουμένων σχεδίων:

Τον περισσότερο καιρό ήμουν μόνος με τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι μας, το οποίο είναι σε μία πολύ όμορφη γωνιά του νησιού. Πάνω στη θάλασσα, κάτω από το βουνό, μέσα στο πράσινο, αρκετά μακριά και αρκετά κοντά από την πόλη. Ο καιρός ήταν πάντα καλός (ελληνικό καλοκαίρι...), με εξαίρεση τα πολύ ευχάριστα ψιλόβροχα, τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τα 10-15 σπίτια του οικισμού έφτιαχναν μία κλειστή μικρή κοινωνία ανθρώπων με πολύ χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, άπαντες εκ των οποίων ήταν μεταξύ τους γνωστοί και φίλοι ανέκαθεν, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Και φυσικά, η καταπληκτική μικρή μου παρέα...

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως τα πρώτα χρόνια η παρέα δεν ήταν το παν για μένα. Άλλες εικόνες μου είναι ζωντανές. Το δωμάτιο και το κρεβάτι μου, το τικ-τακ εκείνου του παλιού κόκκινου αντιπαθέστατου ρολογιού, τα πρωινά ξυπνήματα, η κλασσική μουσική από το τρίτο πρόγραμμα της τουρκικής ραδιοφωνίας, η γραφομηχανή του παππού, οι βόλτες στην αγορά, τα πολλά καθημερινά μπάνια στη θάλασσα, το ψαράκι το μεσημέρι στη βεράντα και το ούζο του παππού, η ανία τις ώρες της μεσημεριανής κουφόβρασης, τα κακομαθημένα παιδάκια που έκαναν το κομμάτι τους με τα μηχανάκια κάθε μεσημέρι μπροστά από την παραλία, η γιαγιά να πλέκει, η φιγούρα της προγιαγιάς, τα παγωτά το απόγευμα, τα αγαπημένα καράβια που τα ξεχωρίζαμε από τα φουγάρα, ο θόρυβος των αεροπλάνων που προσγειώνονταν ή απογειώνονταν στο κοντινό αεροδρόμιο, οι βόλτες στην πόλη, οι συγγενείς με την προφορά της χαρακτηριστικής ντοπιολαλιάς, οι θείες που τραβολογούσανε τα μάγουλα, οι οικογενειακοί φίλοι που τρώγανε καρπούζι και φέτα στη βεράντα, το μελτεμάκι το σούρουπο, οι βόλτες και οι κουβέντες με τον παππού, το "λυκόφως", οι μπιρίμπες των μεγάλων το βράδυ παρέα με την ΕΤ1 στην τηλεόραση... Επίσης οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις των γονιών μου, τα γενέθλιά μου και φυσικά... οι εκδρομές κάθε τόσο σε χίλια δυο μέρη του νησιού!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την έντονη μυρωδιά ξύλου που μου ερχόταν κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι τον Ιούνιο... Και, αντίστοιχα, τη απορία μου κάθε Σεπτέμβρη στην Αθήνα: "Μαμά, γιατί είναι τόσο άσπρο το σπίτι μας...;". Ναι, ήταν λίγο άχρωμο. Και δε μύριζε.

Ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Άλλη διάσταση. Έμπαινα για 3 μήνες στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων και ξαναέβγαινα. Όσο ήμουν εκεί, δεν υπήρχε ο έξω κόσμος. Τις περισσότερες μέρες δεν υπήρχε κόσμος πέρα από τη γειτονιά μας και τις υπόλοιπες απλώς δεν υπήρχε πέρα από την πόλη ή πέρα από το νησί.

Με τον καιρό αυτό άλλαξε. Σιγά-σιγά οι μέρες που περνούσα στο νησί τα καλοκαίρια λιγόστευαν, 1-2 φορές δεν πήγαμε το Πάσχα, άρχιζα να χάνω αυτήν την τόσο ιδιαίτερη σχέση.

Παράλληλα, όμως, άρχισα να περνάω καταπληκτικά με την εκεί παρέα. Βρισκόμασταν μόνο τα καλοκαίρια εκεί και κάθε χρόνο περνούσαμε όλο και πιο όμορφα. Η μόνη μας αγωνία ήταν πότε θα έρθει η χρονιά που δε θα περάσουμε καλύτερα από την προηγούμενη...

Για πολύ καιρό η χρονιά εκείνη δεν ερχόταν. Κάθε χρόνο ήμουν ο πρώτος που έφτανα και έτσι κάθε πρωί έκανα μια βόλτα να δω αν έφτασε κανένας από τους υπόλοιπους με το πλοίο που έφτασε χαράματα ή όχι. Όταν μαζευόμασταν όλοι με το καλό, ήμασταν μια μικρή όμορφη παρέα. Βρισκόμασταν κάθε πρωί στις 11, καθόμασταν σε κάποια αυλή στη σκιά, μετά κάναμε το μπανάκι μας το μεσημέρι όλοι μαζί, ξεκουραζόμασταν ως τις 5 και πάλι τα ίδια. Οι δραστηριότητες, βέβαια, άλλαζαν με τον καιρό. Το κρυφτό και το κυνηγητό έγιναν τάβλι και Monopoly, μέχρι που ήμασταν αρκετά μεγάλοι και γι' αυτά...

Τα τελευταία χρόνια οι αγαπημένες μας ώρες ήταν τα βράδια. Είτε βγαίναμε είτε όχι, το μόνο σίγουρο ήταν πως στο τέλος θα μαζευόμασταν όλοι στην παραλία, θα ξαπλώναμε ο ένας πάνω στην κοιλιά του άλλου και θα κοιτάζαμε τα αυγουστιάτικα αστέρια να πέφτουν, με το κύμα να σκάει στα πόδια μας. Ήταν τα "beach party" μας...

Περάσαμε όμορφες στιγμές. Πολύ γέλιο, πολλή χαρά, καλές φιλίες, τσακωμοί, έρωτες και πάλι απ' την αρχή... Ξενοιασιά, πάνω απ' όλα. Άλλη αίσθηση. Αίσθηση ελευθερίας.

Το καλοκαίρι, όμως, που όλοι φοβόμασταν κάποια στιγμή ήρθε. Δεν περάσαμε τόσο όμορφα και από 'κει πέρα η παρέα πήρε την κάτω βόλτα.

Και κάπως έτσι φτάνουμε και στο φετινό καλοκαίρι...

Πέρασα 2 μήνες στην Αθήνα δουλεύοντας. Μεθαύριο φεύγω για Μήλο με παρέα και μόλις γυρίσω θα πάρω την αδερφή μου και θα πάμε στο νησί για 2-3 βδομάδες.

Τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά πλέον.

Πλέον δεν πρόκειται για σειρά κινουμένων σχεδίων. Τα κινητά, η συνδρομητική τηλεόραση, οι μεγάλες μεζονέτες, οι καινούριοι δρόμοι, το δίπλωμά μου, οι νέες παρέες... όλα αυτά ανοίγουν τους ορίζοντες. Δε ζεις πλέον σε άλλη διάσταση. Ζεις σε ένα μέρος αυτού του μεγάλου κόσμου. Και όταν φύγεις, θα πας σε κάποιο άλλο μέρος. Του ίδιου κόσμου.

Η μικρή κλειστή κοινωνία αλλάζει. Οι παλιές αγαπημένες φυσιογνωμίες χάνονται. Για πάντα. Κάθε χρόνο κάποιες ακόμα λείπουν. Χωρίς αυτά τα πρόσωπα, πιστέψτε με, το μέρος δεν είναι το ίδιο. Είναι ένα άλλο. Που του μοιάζει. Σκεφτείτε στη σειρά των κινουμένων σχεδίων να πέθαιναν οι βασικοί χαρακτήρες...

Η παρέα δεν ταιριάζει πια και άλλωστε δε συγχρονίζεται ως προς την παραμονή της. Είναι αρκετά θλιβερό αυτό. Ένα κομμάτι της γοητείας του καλοκαιριού καταστρέφεται.

Και, μέσα σ' όλα, είχαμε και τη φωτιά... Κάηκε το δάσος από πίσω, κάηκαν κι οι όμορφες βόλτες... Μαύρη μαυρίλα. Να σφίγγεται η ψυχή σου. Δε θέλω καν να πλησιάσω. Δε θέλω να τα δω.

Και όμως... Θέλω πολύ να πάω στο νησί μου. Για κάποιο λόγο, νιώθω πως εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί ανήκω. Όπου και να είμαι... στην Αθήνα... στην Πάτρα... οπουδήποτε... αισθάνομαι ότι διαρκώς λείπω από τον τόπο μου... Προσωρινά, βέβαια... Μέχρι να έρθει η στιγμή να ξαναγυρίσω εκεί...

Τώρα, λοιπόν, η στιγμή έρχεται...

Όπως και να είναι τα πράγματα, θέλω να πάω στον τόπο μου.

Και μένουν 8 μέρες γι' αυτό...

ΥΓ: Κάποια στιγμή θα αφιερώσω ένα post στο νησί. Γιατί αυτό το post ήταν για το σπίτι μου και τα καλοκαίρια μου εκεί. Αλλά πιστεύω πως το νησί είναι πολύ όμορφο και του αξίζει μία αναφορά. Επειδή, όμως, δε θα προλάβω πριν φύγω... για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι το έργο αυτό θα το αναλάβει η Ραφαέλλα...

Ο ποιητής, πάντως, έχει γράψει:

Πουθενά, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου,

ο ήλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά,

δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους,

όσο επάνω σε αυτό το κομμάτι της γης, που κάποτε,

ποιος ξέρει, σε τι καιρούς απίθανους,

ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του,

έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο,

καταμεσής του πελάγους...

Οδυσσέας Ελύτης

Αυτό είναι το νησί μου...

Εγώ, εσείς και οι άλλοι...

Είναι ένα από τα τελευταία posts που διαβάζετε σε αυτό το blog πριν φύγω για διακοπές και αποφάσισα να το αφιερώσω στα blogs που διαβάζω εγώ. Σας το χρωστάω.

Και επειδή είναι πάρα πολλά, αποφάσισα να αναφερθώ σήμερα σε αυτά για τα οποία έχω φτιάξει links, εκεί στο πλάι. Ας με συγχωρέσουν οι υπόλοιποι - έτσι κι αλλιώς, αυτοί που με βλέπουν συχνά στο blog τους, γνωρίζουν ότι με ενδιαφέρουν και τους επισκέπτομαι. Απλώς δεν μπορώ να τους χωρέσω όλους εδώ σήμερα. Κάποια στιγμή, όταν θα έχει ανανεωθεί αρκετά η λίστα, θα φτιάξω ένα update τούτου εδώ του post.

Σήμερα, λοιπόν, σχολιάζω τα αγαπημένα μου blogs, με τη σειρά με την οποία εμφανίζονται εκεί δεξιά.

Οι 'Διαστάσεις' είναι η στήλη του Μιχάλη Μητσού. Τη στήλη αυτή την ανακάλυψα, χάρη σε μια διαδικτυακή μου φίλη, τη Σοφία, την οποία και ευχαριστώ πολύ. Πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, αθλητικά. Μικρές ιστορίες και όμορφες λεπτομέρειες. Παρουσιάζονται όλες από μία σκοπιά ουδέτερη μεν, ανθρώπινη δε. Και με άποψη.

Χρήστος Μιχαηλίδης... Τον διαβάζω από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε τη στήλη του στη θρυλική τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας (μετά το Θέμο, τη Μαλβίνα, κλπ....). Είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος που με εκφράζει τόσο πολύ. Χάρη σε μία αναφορά του στη στήλη αυτή ανακάλυψα το blog του Νίκου Δήμου και τον όμορφο κόσμο του blogging. Στη συνέχεια απέκτησε και ο ίδιος blog, το οποίο είναι περισσότερο ημερολόγιο και κατάθεση σκέψεων παρά στήλη ή χώρος για κουβέντα. Πάντως ένα post του υπήρξε και η αφορμή για να ξεκινήσω κι εγώ το δικό μου blog.

Blogger είχα φροντίσει ήδη να γίνω λίγο νωρίτερα, αποφασίζοντας πως θέλω κι εγώ πλέον να σχολιάζω στο blog του Νίκου Δήμου. Το πρώτο blog σταμάτησε, παραμένει όμως ενεργό για να χαζεύει κανείς τα όμορφα θέματα και τις μεγάλες συζητήσεις. Γι' αυτό, λοιπόν, παραμένει ενεργό και το αντίστοιχο link. Το δεύτερο blog (το blog του γάτου του...), ξεκίνησε με ένα ανάλαφρο καλοκαιρινό στυλ ημερολογίου, αλλά στην πορεία κατέληξε να είναι καρμπόν με το προηγούμενο. Κουραστικά τα εκατοντάδες comments (αριθμοί αστρονομικοί για τα ελληνικά αλλά και τα παγκόσμια δεδομένα...), αλλά ο κυρ-Νίκος παραμένει ο βασιλιάς του ελληνικού blogging.

H Παράγραφος είναι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχω γνωρίσει εδώ μέσα. Tα κείμενα στο blog της αποτελούν την πεμπτουσία της ανθρωπιάς και της αγάπης. Εμπειρίες ζωής - διδάγματα όμορφα δοσμένα.

Η sofi-k είναι από τους πρώτους που με καλωσόρισαν στην blogόσφαιρα. To blog της είναι γλυκό και πολύ όμορφο. Το επισκέπτομαι καθημερινά, με την ελπίδα πως έχει postάρει κάτι καινούριο, κάτι το οποίο δε συμβαίνει τόσο συχνά... Πάντα όμως αξίζει η προσμονή!

Η In silence έχει έναν υπέροχο τρόπο να ζωγραφίζει συναισθήματα απλώνοντας σιωπή και να απλώνει σιωπή ζωγραφίζοντας συναισθήματα...

Το blog του Old boy είναι ένας μοναδικός προορισμός στη blogόσφαιρα. Καθημερινές ανθρώπινες σκέψεις, έξυπνες και όμορφες ιστορίες, συναίσθημα και ορθολογισμός. Πολύ συχνά posts και όμορφη παρέα.

Ο Azrael έχει ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο να σκέφτεται. Το blog του είναι ενδιαφέρον και πολύ ευχάριστο.

Η Ραλλού μου αρέσει με 2 -λ, κι ας το γράφει εκείνη με 1 - είναι πιο γεμάτο... Συμφωνούμε σε όλα εκτός από τις γάτες... Με τον καιρό, όμως, βλέπω πως θα με κάνει να τις συμπαθήσω ακόμα κι εγώ!

Το blog της Εβελίνας είναι η ροκ μελοποίηση της καθημερινότητας.

Η Πωλίνα είναι ό,τι πιο κοντινό σε μένα. Στο blog της διαβάζω δικές μου σκέψεις ή σκέψεις πολύ διαφορετικές, που πάντα όμως είναι δοσμένες με τέτοιο τρόπο που να τις καταλαβαίνω απολύτως... Ακόμα και όταν δεν έχει κάτι το σοβαρό να πει, δε θα πει χαζομάρες. Θα μας δείξει κάτι ευχάριστο.

Η Μαρίνα έχει ένα δικό της τρόπο να κατανέμει και να διανέμει τη ζωή της... Διατηρεί ένα blog για τις μικρές καθημερινές της ιστορίες (ιστορίες καθημερινής τρέλας...), ένα για σκέψεις που την απασχολούν, ένα για τη μαγειρική και συμμετέχει σε ένα ομαδικό για βιβλία. Τα δύο πρώτα δεν τα χάνω ποτέ, γι' αυτό και έχω τα αντίστοιχα links εκεί στο πλάι.

Τη Holidays in the sun την πρόσεξα μετά από ένα comment που έκανε στο post μου περί χαμένης γενιάς. Την ακολούθησα ως το blog της και διάβασα μία πολύ ενδιαφέρουσα εντελώς αντίθετη άποψη. Αποφάσισα να φτιάξω ένα link γι' αυτήν, αν και η αλήθεια είναι πως το blog της δεν ανανεώνεται και πάρα πολύ συχνά...

Και φτάσαμε στο αγαπημένο μου blog... Ένα 'μπεεεεε' κάνει το προβατάκι μας και μου φτιάχνει τη διάθεση! Είναι ό,τι πιο αισιόδοξο, ζωντανό και χυμώδες. Είναι πραγματικά ό,τι πιο ευχάριστο στο ελληνικό blogόκοσμο. Να μας ζήσει η Πάτρα, προβατάκι!!!

Η μεγαλύτερή μου ανακάλυψη, όμως, είναι η Silly blonde... Η μικρούλα (ναι, αυτή είναι πιο μικρή και από μένα...) διατηρεί δύο blogs. Το ένα, το 'Ζακτ-φρακτ', το λατρεύω. Η φίλη μας είναι ίσως η μοναδική από όλους τους προηγούμενους που ξεκίνησε το blog της μόνο για τον εαυτό της. Είναι απλώς η αποτύπωση καθημερινών σκέψεων. Επιφανειακών ή μη. Γράφει στη δική της γλώσσα και δε νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει τίποτα. Συχνά, λοιπόν, δεν την καταλαβαίνω καν. Είναι απίστευτα εκφραστικός ο τρόπος της, όμως. Είναι τρομερά ενδιαφέρον να ακολουθείς τη ροή της σκέψης της. Μπαίνεις στην ψυχολογία της, νιώθεις ό,τι νιώθει και σκέφτεσαι ό,τι σκέφτεται, ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα που κολλάνε όλα αυτά.

Η Lise είναι μία καλή μου φίλη με πολύ ιδιαίτερο τύπο και στυλ. Είναι από τους πιο ξεχωριστούς ανθρώπους. Η φίλη μου ζει στο δικό της κόσμο - με την καλή, βέβαια, έννοια. Το blog της είναι φωτεινό και χαρούμενο. Σκέψεις, ποιήματα, τραγούδια, φωτογραφίες και, κυρίως, οι όμορφες ζωγραφιές της... Είναι ένας διαφορετικός κόσμος. Ο κόσμος της Lise.

Η Φαφέλλα είναι από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους. Το blog της είναι πολύ φρέσκο. Όταν ξεκίνησε της αφιέρωσα ολόκληρο post. Διαβάστε τα 2-3 κείμενά της και θα δείτε πως δε θα μπορέσετε να την αγνοήσετε.

Ο Μίλτος, τέλος, είναι φίλος της Φαφέλλας. Έχει απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, την οποία απολαμβάνει κανείς είτε μόνη της είτε ως γαρνιτούρα σε σοβαρές του σκέψεις - γλυκό που δένει πολύ-πολύ έξυπνα. Πνοή Θεσσαλονίκης...

Αυτά είναι, λοιπόν, τα 21 πιο αγαπημένα μου blogs...

Υ.Γ.: Φίλοι bloggers, σας ευχαριστώ για την παρέα σας όλον αυτόν τον καιρό... Ευχαριστώ για τα comments - τα έχω διαβάσει όλα ένα προς ένα. Καλή συνέχεια σε όλους μας!

Emotional Quotient

Από τις ώρες που έχω ξοδέψει στη ζωή μου για μελέτη, πιο ευχάριστες και πιο εποικοδομητικές ήταν οι ώρες των γαλλικών.

Το σύστημά τους, τουλάχιστον στα ανώτερα επίπεδά του, είναι έτσι δομημένο ώστε να μη σε περιορίζει μόνο στην εκμάθηση της (πολύ όμορφης βέβαια, κατά τ’ άλλα) γλώσσας τους, αλλά αφενός να σε παραινεί να εντρυφήσεις στη γαλλική κουλτούρα, το γαλλικό πολιτισμό και τη νοοτροπία του μέσου Γάλλου, αφετέρου να σου δίνει τη δυνατότητα να ασχοληθείς με πολύ ενδιαφέροντα ανεξάρτητα θέματα κοινωνικού, πολιτικού ή επιστημονικού ενδιαφέροντος.

Είναι πάρα πολλά τα κείμενα που έχουν συγκρατηθεί στο μυαλό μου με το πέρασμα των χρόνων, από την εποχή εκείνη. Πολλά από αυτά δε, επηρέασαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αντιμετωπίζω ορισμένα θέματα

Ένα από αυτά μου ήρθε πρόσφατα στο μυαλό συνειρμικά, διαβάζοντας ένα post της Εβελίνας.

Θυμάμαι, λοιπόν, μέσα σε ένα από τα βιβλία μου, ένα άρθρο γαλλικού περιοδικού αφιερωμένο στο E.Q..

Το E.Q. είναι συντομογραφία του Emotional Quotient. Ως επιστημονικός όρος, είναι αντίστοιχος με το I.Q., με τη διαφορά πως ο δείκτης αυτός δεν είναι ενδεικτικός των νοητικών δυνατοτήτων του ατόμου, αλλά της δεξιότητας του στη διαχείριση αισθήσεων και συναισθημάτων και της επικοινωνιακής του δεξιοτεχνίας.

Με λίγα λόγια, είναι ένας δείκτης που μετράει το ‘ταλέντο’ που έχει κανείς να τα πηγαίνει καλά με τον εαυτό του και να κερδίζει και τους υπολοίπους.

Αυτό που μου άρεσε ήταν πως ανακάλυψα πως υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται και μ’ αυτό. Που το εξετάζουν κι αυτό ως παράγοντα επιτυχίας και προόδου.

Γιατί στη ζωή δεν πάνε μπροστά μόνο οι έξυνποι. Πάνε μπροστά άνθρωποι που έχουν ένα άστρο μέσα τους. Άνθρωποι που ξεχωρίζουν. Κι ας μη λύνουν γρήγορα ασκήσεις μαθηματικών. Κι ας μην έχουν τόσο σπουδαία συνδυαστική μνήμη. Μπορεί να έχουν άλλες ικανότητες. Μπορεί και να μην έχουν τίποτα συγκεκριμένο. Απλώς ένα κάτι.

Η μοναδική μου ένσταση έγκειται στο κατά πόσον μπορεί κάτι τέτοιο να αποδοθεί με έναν αριθμό. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να βιώσω την ανάγκη αυτή των Αμερικανών επιστημόνων να εκφράζουν τα πάντα με δείκτες... Σκοπός, βέβαια, δεν είναι τόσο η τέρψη των ίδιων των επιστημόνων, όσο η απλούστευση των εννοιών για να γίνονται πιο εύπεπτες για τον κοσμάκη. Και να βρίσκουμε νέες χαζομαρούλες να ασχολούμαστε.

Αλλά δε με πειράζει και τόσο αυτό.

Μου αρκεί που υφέρπει μία επανάσταση ανατροπής του φασισμού του I.Q....

Υ.Γ.: Με την ευκαιρία, χάζευα λίγο στη Wikipedia και βρήκα το άρθρο περί «συναισθηματικής νοημοσύνης» αρκετά ενδιαφέρον, κυρίως όσον αφορά στο διαχωρισμό της από τη «συναισθηματική γνώση» (ατυχέστατες οι αποδόσεις των εννοιών με αυτούς τους όρους, είναι όμως συνοπτικοί και κατανοητοί – για τον κοσμάκη, που λέγαμε...) και τη μέτρηση και τα μέτρα της. Αξίζει μια ματιά ίσως.

Βεράντα

Βεράντα και τ’ απόγιομα

δυο μάτια είναι ολόγιομα

που σε ρωτούν γιατί,

μα δε ζητούν εξήγηση

και νιώθεις την αφήγηση

του ανέμου την καυτή.

Του δειλινού τα χρώματα,

της θάλασσας αρώματα

είναι ματιά θολή

που σε κοιτά κατάματα,

μια εικόνα – χίλια πράματα,

και σε μελαγχολεί.

ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΧΛΩΜΟ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΙ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ,

ΜΕΝΕΙ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΑΙ

ΚΑΙ ΠΑΕΙ…

ΜΑ ΑΦΗΝΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΗΜΟ,

ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΟ,

ΠΟΥ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ

ΠΟΝΑΕΙ…

Βεράντα και τα όνειρα

αφήνουνε απόνερα

στα μάτια της ψυχής.

Της νιότης τόσα βήματα

να σκάνε σαν τα κύματα

κι ο λογισμός τραχύς,

κι ας λιώνει με το πέρασμα

του χρόνου και το κέρασμα

μ’ αμέτρητες στιγμές.

Κι ενώ ο ήλιος καίγεται

ο νους σου ονειρεύεται

καρδιά χωρίς ρωγμές.

Αφιερωμένο στη Ραλλού και το post της περί χρόνου...

Bravissimo!

...ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ...

Ροζ

Το βασίλειό μας ήταν όμορφο.

Δεν ήταν ούτε μικρό, ούτε μεγάλο. Ήταν βέβαια αρκετά μικρό ώστε να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, αλλά ήταν και αρκετά μεγάλο ώστε να μη μας πνίγει ποτέ η ομίχλη της μονοτονίας. Και τέλος πάντων δεν ξέραμε τι θα πει μικρό βασίλειο και τι μεγάλο, γιατί δεν υπήρχε και κανένα άλλο βασίλειο.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν έβρεχε ποτέ. Περίεργο μου ακούγεται αυτό - δεν μπορεί να μην έβρεχε ποτέ. Αλλά πάντως δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι κάποια μέρα που έβρεχε.

Γενικά έλειπε το γκρίζο. Οι λόφοι ήταν κίτρινοι και οι πεδιάδες πράσινες, ο ουρανός γαλάζιος και οι λίμνες μπλε. Η αγάπη κόκκινη και το μίσος μαύρο. Ακόμα και οι άνθρωποι ήταν τόσο χρωματιστοί... Λες και ήταν βγαλμένοι από παραμύθι.

Αυτά πρέπει να σκεφτόταν και ο θείος μου, όταν άρχισε να αναρωτιέται κάτι που κανείς δεν είχε τολμήσει να σκεφτεί ως τότε: ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής μας.

Για την ακρίβεια, κανείς δεν είχε χρειαστεί να το σκεφτεί αυτό ως τότε.

Στο βασίλειό μας, κανείς δεν πέθαινε. Δε γνωρίζαμε για το θάνατο. Και χωρίς θάνατο, δεν υφίσταται ζωή. Χωρίς ζωή λοιπόν, δεν τίθεται θέμα ύπαρξης.

Ο θείος μου όμως δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος στο βασίλειό μας. Βέβαια. Ο θείος μου ήταν επιστήμονας. Για την ακρίβεια ήταν ο σπουδαιότερος επιστήμονας σε όλο το βασίλειο. Και είχε πολλές ανησυχίες. Ο μόνος σε όλο το βασίλειο, μιας και δεν είχαμε καλλιτέχνες. Δεν είχαμε καλλιτέχνες, γιατί ήταν όλοι τόσο πλήρεις που δεν είχαν κάτι να εκφράσουν.

Ο θείος μου, λοιπόν, μια μέρα ξεκίνησε να ψάχνει το νόημα της ύπαρξης.

Έβαλε κάτω τα χαρτιά του και άρχισε να σκέφτεται. Υπολόγιζε, έγραφε, έσβηνε, έσκιζε τα χαρτιά, εκνευριζόταν και πάλι απ' την αρχή.

Η υπόθεση έμοιαζε ζόρικη.

Οι μέρες περνούσαν και ο θείος μου δεν έβγαζε άκρη.

Θα έλεγε κανείς ότι η αναζήτηση αυτή τον ρουφούσε, τον έπινε, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα...

Η μεγάλη μέρα, όμως, άργησε, αλλά ήρθε.

Το αποτέλεσμα βγήκε και μάλιστα επαληθεύτηκε πολλάκις. Ναι, οι πράξεις ήταν όλες σωστές.

Και τότε τα πάντα ήταν ένα λάθος!

Εκείνη τη μέρα μάθαμε ότι ζούσαμε... μέσα στο όνειρο ενός ανθρώπου.

Η αλήθεια είναι πως δεν το πολυκαταλάβαμε αυτό, γιατί ούτε όνειρα βλέπαμε ποτέ. Ο θείος δυσκολεύτηκε, αλλά τελικά τα κατάφερε να μας το εξηγήσει.

Δε ζούσαμε την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα ήταν αλλού. Και μέσα σ' αυτήν υπήρχε ένας άνθρωπος, σαν κι εμάς. Και το βασίλειό μας, η δική μας πραγματικότητα, ήταν απλώς και μόνο ένα του όνειρο. Και σε λίγη ώρα (στη δική του πραγματικότητα) ή λίγες μέρες (στη δική μας) τα πάντα θα εξαφανίζονταν, με το ξαφνικό και επίμονο χτύπημα ενός ξυπνητηριού. Περιττό να πω, βέβαια, πως ούτε τα ξυπνητήρια γνωρίζαμε στο βασίλειο, ούτε και τι θα πει 'ξαφνικός' και τι 'επίμονος'.

Αλλά αυτό που είχε σημασία, τέλος πάντων, ήταν η μοίρα μας.

Οι περισσότεροι από μας δεν ξέραμε τι έπρεπε να σκεφτούμε, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τόσο πολύ.

Ευτυχώς, όμως, ο θείος ήταν πάλι εκεί.

Έβαλε πάλι κάτω τα χαρτιά του και άρχισε να σκέφτεται. Υπολόγιζε, έγραφε, έσβηνε, έσκιζε τα χαρτιά, εκνευριζόταν και πάλι απ' την αρχή.

Και για άλλη μια φορά βρήκε τη λύση.

Θα έφτιαχνε μία πύλη με την οποία θα περνούσαμε από τη δική μας πραγματικότητα στην αληθινή. Θα πειράζαμε λίγο το ξυπνητήρι, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε λίγα λεπτά (στη δική του πραγματικότητα) ή λίγα χρόνια (στη δική μας πραγματικότητα) ζωής.

Όπως είναι φυσικό, κανείς δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά ο θείος μου ήταν σοφός (είχε μόλις ανακαλύψει το θάνατο) και όλοι τον εμπιστευόμασταν.

Στρωθήκαμε στη δουλειά, τηρήσαμε τις οδηγίες του και η πύλη δεν άργησε να φτιαχτεί.

Το εγχείρημα της μετάβασης ήταν δύσκολο, γι' αυτό και επιστρατεύτηκαν οι πιο γενναίοι άντρες του βασιλείου μας (τέτοιους είχαμε πολλούς). Η μεγάλη στιγμή έφτασε, όλα δούλεψαν ρολόι (κυριολεκτικά και μεταφορικά), οι γενναίοι γύρισαν στο βασίλειό μας και όλοι μαζί αποφασίσαμε να το γλεντήσουμε.

Ο βασιλιάς παρέθεσε το δείπνο και καλεσμένο ήταν όλο το βασίλειο. Στη μία άκρη καθόταν εκείνος, με την κοιλιά του να κρέμεται για να μας θυμίζει ότι ήταν βασιλιάς, στην άλλη άκρη καθόταν ο θείος μου, με την άσπρη γενειάδα να κρέμεται για να μας θυμίζει ότι ήταν σοφός, οι γενναίοι κάθονταν σε θέσεις περίοπτες και εμείς οι επίλοιποι απλώς ασχολούμασταν με το φαγοπότι (κάτι το οποίο δε συνέβαινε και πολύ σπάνια στο βασίλειό μας).

Και μέσα σ' αυτό το υπέροχο κλίμα ευφορίας και χαράς, συνέβη κάτι που δεν είχε προβλέψει κανείς. Ούτε καν ο θείος μου.

Ο φίλος μας άρχισε να ονειρεύεται φλαμίνγκο... Ροζ φλαμίνγκο...

Σιγά-σιγά το βασίλειό μας άρχισε να γεμίζει από φλαμίνγκο.

Ο θείος μου ήταν ο πρώτος που έγινε φλαμίνγκο. Οι γενναίοι ήταν οι επόμενοι και ο βασιλιάς ακολούθησε. Ένας-ένας οι άνθρωποι άρχισαν να γίνονται φλαμίνγκο. Μέχρι που δεν έμεινε ούτε ένας από μας.

Το ροζ ταίριαξε όμορφα με τα χρώματα του βασιλείου μας.

Το παραμύθι με την πραγματικότητα.

Η μοίρα με την αναζήτηση.

Η ζωή με το θάνατο.

Η ιστορία έκανε το φυσικό της κύκλο.

Και ως φλαμίνγκο ίσως να νιώθουμε πολύ πιο όμορφα.

Μα τέλος πάντων πετάμε...

Εμπνευσμένο από μία πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη ταινία κινουμένων σχεδίων που είχα δει μικρός.

Το παραπάνω ήταν απλώς μία κάπως διαφορετική διασκευή του.

Αφιερωμένο στο post της απουσίας και στο σχόλιο του kyriaz.

Homosexuality

Συνήθως είναι συμπαθέστατοι. Πολύ ευχάριστοι.

Γι’ αυτό άλλωστε και τους λένε gay.

Μη μου κάνετε την κλασική ερώτηση. Νομίζω πως δε θα με πείραζε να ήταν ο γιος μου gay. Θα ήταν πολύ περίεργο, αλλά θα το συνήθιζα μάλλον.

Είναι κάτι το ανθρώπινο. Συμβαίνει. Ούτε κακό είναι, ούτε καλό. Απλώς είναι έτσι.

Σε ένα μόνο πράγμα διαφωνώ. Ότι « είναι φυσιολογικό».

Ε δεν είναι.

‘Φυσιο-λογικό’ είναι αυτό που είναι λογικό με βάση την υγιή φύση.

Η θαυμαστή οικονομία της φύσης δεν έχει ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Οι αρσενικές ορμόνες έλκουν τα θηλυκά και οι θηλυκές τα αρσενικά. Αυτή είναι η χημεία των οργανισμών. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και η ανατομία δείχνει ότι η φύση έχει προνοήσει ώστε η χημεία αυτή των οργανισμών να μπορεί να καταλήξει σε μία ένωση και να συμβάλλει τελικά στη διαιώνιση των ειδών.

Έτσι είναι σε όλα τα ζωάκια.

Και στα φυτά όλοι έχουμε ακούσει τις ιστοριούλες με τις μελισσούλες...

Εγώ ξέρω ότι ομοφυλοφιλία δεν εμφανίζεται στη φύση. Και τα περί ζευγαριού ομοφυλόφιλων πιγκουίνων σε ζωολογικό κήπο της Μογγολίας μου ακούγονται τουλάχιστον γραφικά...

Ούτε και πιστεύω πως θα αποδειχτεί ποτέ πως υπάρχει γονίδιο ομοφυλοφιλίας ή κάτι τέτοιο.

Δε λέω πως η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία. Κάθε άλλο.

Μόνο ξεκαθαρίζω πως δεν το θεωρώ κάτι το ‘φυσιο-λογικό’.

Και δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν φαγωθεί να το αποδείξουν.

Εγώ νομίζω ( χωρίς να είμαι ούτε βιολόγος, ούτε γιατρός, ούτε ψυχολόγος, απλώς ΝΟΜΙΖΩ ΕΓΩ ) ότι τα αίτια είναι κυρίως ψυχολογικά. Όχι περίεργη παιδικά ηλικία και χαζομάρες. Η ανθρώπινη ψυχολογία είναι τόσο πολύπλοκη... Ποτέ δε θα ερμηνευτεί πλήρως. Απλώς ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά κουμπιά. Κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνοντας επηρεάζονται διαφορετικά από κάποια ερεθίσματα. That’s all, κατά τη γνώμη μου.

Από ‘κει και πέρα, γιατί πρέπει αυτό να απασχολεί τον οποιονδήποτε άλλον... ακόμα το ψάχνω.

Σάμπα

Φαίνεται περίεργο.

Άμα έχεις δει το Μαραντόνα να κλαίει, τον Γκασκόιν, τον Νέντβεντ πολλάκις... Ειδικά τον Νέντβεντ! Και τόσους άλλους...

Και τούτοι 'δω... τίποτα.

Ούτε ένας.

ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ.

Άδειες φανέλες...