Θεσσαλονίκη μου...

Όσο και να σε τραγουδάει ο κάθε φάλτσος...

ΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΣΟΥ ΔΕ ΘΑ ΤΗ ΧΑΣΕΙΣ Π Ο Τ Ε

Θρησκείες και προφήτες

Μία από τις βασικότερες απορίες του ανθρωπίνου γένους...

Ποιος ήταν ο καλύτερος;;;

Οι δύο κυριότεροι διεκδικητές του άτυπου αυτού χρίσματος ήταν πάντα 2: ο Πελέ και ο Μαραντόνα.

Ο Πελέ, κατά κόσμον Edson Arantes do Nascimento, γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1940 στην πόλη Três Corações, που σημαίνει «3 καρδιές» και αριθμεί 70000 κατοίκους σήμερα. Γιος του João Ramos do Nascimento, ενός φτωχού ποδοσφαιριστή της Fluminense, γνωστού και ως Dondinho, ο Πελέ οφείλει το μικρό του όνομα (Edson) στο θαυμασμό του πατέρα του στο μεγάλο εφευρέτη Thomas Edison. Το παρατσούκλι του, όνομα με το οποίο έγινε γνωστός σε όλον τον κόσμο, το απέκτησε σε σχολικές ηλικίες.

Ποδόσφαιρο πρωτοέπαιξε στην ομάδα της γειτονιάς του, Bauru, για να τον εντοπίσει η Santos σε ηλικία 15 ετών και να τον εντάξει στη δύναμή της. Στη Santos έπαιξε μέχρι τα 33 του, για να ξενιτευτεί τα τελευταία 3 χρόνια της καριέρας του στις Η.Π.Α. και την Cosmos.

Τα κατορθώματά του όμως με την Εθνική Ομάδα της χώρας του ήταν αυτά που έκαναν τη χώρα του να τον λατρέψει και όλο τον κόσμο να τον θαυμάσει. Παρών σε 4 μουντιάλ (1958, 1962, 1966, 1970), εκ των οποίων τα 3 τα κατέκτησε η Βραζιλία, ο Πελέ υπήρξε ο νεότερος παίκτης που κατέκτησε Παγκόσμιο Κύπελλο, σε ηλικία 17 ετών, σκοράροντας μάλιστα 2 γκολ στο 5-2 της Βραζιλίας απέναντι στη Σουηδία, μέσα στη Στοκχόλμη. Στα 2 επόμενα μουντιάλ τον περιόρισαν σοβαροί τραυματισμοί. Το 1970, όμως, ήταν αυτός που οδήγησε τη Βραζιλία στην κατάκτηση του Κυπέλλου, με νίκη 4-1 επί της Ιταλίας, με τον Πελέ να σκοράρει 1 γκολ, και να δημιουργεί άλλο ένα, για τον Carlos Alberto, το οποίο διεκδικεί τις δάφνες του πιο όμορφου γκολ όλων των εποχών. Αναφερόμενη σ’ αυτό ήταν η περίφημη δήλωση του Πελέ μετά το τέλος του αγώνα: "Δεν τον είδα. Τον άκουσα…"

Μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο, ο Πελέ έχει αποφασίσει να ασχοληθεί με τα κοινά. Έχει διατελέσει Υπουργός Αθλητισμού στη Βραζιλία, Πρέσβης της UNESCO και Πρέσβης των Ηνωμένων Εθνών για την Οικολογία και το Περιβάλλον.

Ο γιος του Πελέ, Edson Cholbi Nascimento, ήταν επίσης ποδοσφαιριστής και δη τερματοφύλακας, έπαιζε δε επίσης στη Santos, σήμερα όμως είναι στη φυλακή για κατοχή, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών…

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε 20 χρόνια αργότερα από τον Πελέ, τον Οκτώβρη του 1960, στην πόλη Villa Fiorito, στα περίχωρα του Buenos Aires, από μία φτωχή επίσης οικογένεια. Άλλα δύο παιδιά της οικογένειας υπήρξαν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.

Στα 10 του χρόνια, ένας σκάουτερ τον εντόπισε να παίζει για την ομάδα της γειτονιάς του, την Estrella Roja. Έγινε λοιπόν μέλος των cebollitas, της παιδικής ομάδας των Argentinos Juniors. Στα 15 του κάνει το ντεμπούτο του με τους Argentinos Juniors, όπου παίζει για 5 χρόνια. Μεταπηδά μετά στη Boca Juniors για ένα χρόνο και μετά παίρνει μεταγραφή για την Ευρώπη και τη Barcelona. Εκεί έπαιξε 2 χρόνια, ταλαιπωρήθηκε όμως από μία ηπατίτιδα και από έναν τραυματισμό που του προκάλεσε ο Βάσκος Andoni Goikoetxea της Athletic Bilbao. Το 1984 παίρνει μετεγγραφή για τη Napoli, όπου θα αγωνιστεί για 7 χρόνια, θα κερδίσει πρωταθλήματα και κύπελλα Ιταλίας, ακόμα και ένα κύπελλο UEFA. Μετά θα παίξει για ένα χρόνο στη Σεβίλλη, για να γυρίσει τελικά στην Αργεντινή και τη Newell’s Old Boys, όπου θα αγωνιστεί σε μόλις 5 αγώνες, για να κλείσει τελικά την καριέρα του με 2 ακόμα χρονιές στην αγαπημένη του Boca Juniors.

Στην Εθνική Ομάδα της Αργεντινής πρωτοέπαιξε στα 16 του. Παρών σε 4 μουντιάλ (1982, 1986, 1990, 1994), εκ των οποίων η Αργεντινή κατέκτησε το 1, αυτό του 1986, στο οποίο και ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης, ο Μαραντόνα άφησε ιστορία με την εμφάνισή του στον προημιτελικό με την Αγγλία, όπου σκόραρε δύο γκολ. Το ένα, αφού πέρασε ολόκληρη την άμυνα της Αγγλίας με ένα καταπληκτικό σλάλομ, που επίσης διεκδικεί τις δάφνες του καλύτερου γκολ της ιστορίας. Το άλλο, αφού εξαπάτησε το διαιτητή, σπρώχνοντας την μπάλα με το χέρι του στην εστία του έκθαμβου Peter Shilton, σκοράροντας το αναμφισβήτητα πιο πολυσυζητημένο γκολ της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Φάση για την οποία τόλμησε να δηλώσει αμέσως μετά τον αγώνα: "Ο Θεός έβαλε το χέρι του…"

Ο Μαραντόνα βρέθηκε επανειλημμένα θετικός σε αναβολικά και ναρκωτικά, πράγμα που αμαύρωσε πολύ την εικόνα του, κάτι στο οποίο συνετέλεσε πάντως ιδιαίτερα και η εξωγηπεδική του ζωή στους υπόλοιπους τομείς της. Η κατάσταση της υγείας του, αφού εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο, είχε φτάσει σε τραγικά επίπεδα. Μετά από επισκέψεις σε κέντρα αποτοξίνωσης, εγχειρίσεις, χημικές δίαιτες, κλπ., δείχνει αυτόν τον καιρό να έχει ισορροπήσει κατά το δυνατόν. Γνωστός για τα αριστερά του φρονήματα, ο Ντιέγκο έχει στο μπράτσο του ένα τατουάζ του Ernesto Che Guevara και είναι πολύ φίλος με τον ηγέτη της Κούβας Fidel Castro.

Ποιος είναι όμως ο καλύτερος…;

"Η μαμά μου πιστεύει πως είμαι εγώ" λέει ο Ντιεγκίτο και τους αποστομώνει όλους!

Το κοινό φαίνεται να είναι διχασμένο.

Ο Πελέ αντιπροσωπεύει τις δύο ρομαντικές δεκαετίες του ποδοσφαίρου, πριν αρχίσει αυτό ακόμα να γίνεται σκληρό και δυνατό. Πολύ πριν την έλευση του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου. Έζησε την εποχή του ελεύθερου, φαντεζί, επιθετικού ποδοσφαίρου σε όλο της το μεγαλείο. Έπαιξε, βέβαια, με μεγάλους συμπαίκτες, αλλά και με μεγάλους αντιπάλους. Υπήρξε ο πρώτος αναμφισβήτητος ποδοσφαιρικός θεός. Με το ήπιο προφίλ του κέρδισε την αγάπη των ποδοσφαιρόφιλων.

Το ποδόσφαιρο που αντιπροσωπεύει ο Μαραντόνα είναι το γρήγορο και δυνατό ποδόσφαιρο της σύγχρονης εποχής. Το γεγονός ότι έπαιξε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη ίσως συνέβαλε κατά πολύ στη διαμόρφωση του ποδοσφαιρικού του στυλ. Δεν έχασε πάντως ποτέ τη μαγεία αλλά και την τρέλα που κουβαλούσε από τη χώρα του… Είναι ο σύγχρονος ποδοσφαιρικός θεός. Με τον περίεργο χαρακτήρα του, πάντως, δημιούργησε φανατικούς φίλους αλλά και εχθρούς.

Αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί παίκτες όμως, συμφωνούν σε ένα πράγμα… Ο καλύτερος, ήταν ο… George Best!

Ο άνθρωπος αυτός, που προτίμησε να αφήσει το ποδόσφαιρο για να αφιερωθεί στο ποτό και στις γυναίκες… Κάτι που τον οδήγησε αργά-αργά στο θάνατο, στον οποίο έφτασε μόλις φέτος, σε ηλικία 60 ετών. Ποιος ξέρει πόσες ακόμα όμορφες στιγμές θα μας είχε χαρίσει, αν είχε αγαπήσει το ποδόσφαιρο περισσότερο από τις καταχρήσεις του… Όπως δήλωσε και ο ίδιος, "Αν είχα γενηθεί άσχημος, μάλλον δε θα είχατε ακούσει ποτέ σας για τον Πελέ..."

Κατά καιρούς, έχουν ανακατευτεί και άλλοι στη σύγκριση, όπως οι Garrincha, Alfredo Di Stéfano, Ferenc Puskás, Michel Platini, Johan Cruijff, Marco Van Basten, Zinedine Zidane και τώρα ο περίφημος Ronaldinho.

Δύσκολα όμως κάποιος θα καταφέρει να επισκιάσει ποτέ την αίγλη των 2 μεγάλων…

Και η κόντρα καλά κρατεί…

Καλά να πάθεις

Καλά να πάθεις. Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω.

Ζεις μέσα στη σήψη, τη διαφθορά και την απάτη.

Ξέρεις γιατί; Γιατί δε σε νοιάζει.

Την ανέχεσαι. Με την αδιαφορία σου.

Και τη συντηρείς. Ακόμα και στη δική σου καθημερινότητα.

Δε λέω, δικαίωμα σου. Καλά κάνεις, βρε αδερφέ. Άμα έτσι σε βολεύει.

Μη σ’ ακούω όμως να γκρινιάζεις.

Αυτό δεν το δέχομαι.

Καλά να πάθεις. Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω.

Χρόνια πολλά

Όσο θεωρούσα πάντα άχρηστες τις διάφορες παγκόσμιες ημέρες μετεωρολογίας, τηλεπικοινωνιών, τηλεόρασης, εφευρετών, βιολογικής ποικιλότητας, Δαρβίνου, μητρικής γλώσσας, κλπ., και όσο θεωρούσα υποκριτικές τις παγκόσμιες ημέρες ειρήνης, ζώων, φαγητού, AIDS, ατόμων με ειδικές ανάγκες, κατά του ρατσισμού, ορφανών πολέμου, πολιτιστικής ποικιλότητας, διαλόγου και ανάπτυξης κλπ., άλλο τόσο με εκνεύριζαν πάντα και εξακολουθούν να με εκνευρίζουν οι μέρες της μητέρας, της γυναίκας, του πατέρα, του παιδιού και φυσικά η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (που, παρεμπιπτόντως, χαζεύοντας στην εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψα ότι ούτε καν είμαστε σίγουροι ποιος ήταν αυτός).

Οι μέρες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία θεωρώ ότι είναι θεσπισμένες μόνο για να προσφέρουν αφορμές για εκδηλώσεις και παντός είδους χαζομάρες. Γι’ αυτό το λόγο προσθέτω εγώ σ’ αυτήν την κατηγορία και διάφορες ανεπίσημες αμερικανιές, τις οποίες εγώ βρίσκω γραφικότατες, όπως η παγκόσμια ημέρα άλματος (http://en.wikipedia.org/wiki/World_Jump_Day)...

Αυτές που ανήκουν στη δεύτερη έχουν για μένα μια έννοια ακόμα πιο αποκρουστική. Μας παρέχουν ένα άλλοθι που πολύ επιθυμούμε. Θυμόμαστε τα ορφανά του πολέμου 1 φορά το χρόνο, τα βλέπουμε στην τηλεόραση, ασχολούμαστε μαζί τους, συζητάμε γι’ αυτό, δίνουμε ίσως λεφτά σε κάποιο λογαριασμό και μπορούμε στη συνέχεια να κοιμηθούμε ήσυχοι μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα, αφού έχουμε κάνει την καλή πράξη της ημέρας και το καθήκον μας σ’ αυτήν την κοινωνία. Γιορτάζουμε την ειρήνη τη στιγμή που στα μισά σοκάκια του κόσμου τούτου χορεύει ένας πόλεμος. Την παγκόσμια ημέρα φαγητού τη γιορτάζουν οι Η.Π.Α., των οποίων ο μισός περίπου πληθυσμός είναι παχύσαρκος και ο άλλος μισός πετάει καθημερινά τόνους συνολικά από το φαγητό που του αντιστοιχεί, αμφιβάλλω όμως αν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα και για το παιδάκι στην Ρουάντα που σε λίγα δευτερόλεπτα θα πεθάνει από ασιτία. Σπουδαίοι κύριοι κάνουν χάρτινες δηλώσεις, φορώντας κάτι όμορφα καθησυχαστικά χαμόγελα. Και πάμε για ύπνο.

Αντιπαθώ πολύ τις παγκόσμιες ημέρες των Ηνωμένων Εθνών.

Τουλάχιστον, όμως, αυτές οι αφορμές που δίνουν, όσο ψεύτικες και να είναι, δεν παύουν να είναι αφορμές για σκέψη, για προβληματισμό, για ενημέρωση, για δράση.

Η τελευταία κατηγορία είναι αυτή που περιλαμβάνει και τη σημερινή μέρα. Η μέρα της μητέρας πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα (όπως διαβάζει κανείς σ’ αυτό εδώ την ιστοσελίδα, που είναι αφιερωμένη στο θέμα αυτό: http://www.valentine.gr/mothersday_gr.htm), κάτι το οποίο μου ακούγεται πολύ αστείο, το πώς δηλαδή κατάφεραν να συνδέσουν τη λατρεία της Γαίας με τη σύγχρονη ημέρα της μητέρας! Στη συνέχεια πάντως εξηγείται πώς έχει καθιερωθεί η ημέρα της μητέρας στις Η.Π.Α. και εξαπλώθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο.

Εγώ, βέβαια, ως άπιστος Θωμάς, πιο πιθανό θεωρώ η γιορτή αυτή να είναι αποτέλεσμα συντονισμένων προσπαθειών των συλλόγων των ανθοπωλών, των ζαχαροπλαστών και πάντων των ιδιοκτητών άμεσα ενδιαφερομένων καταστημάτων… Αν δε μισούσα τον αντισημιτισμό, θα έλεγα και ότι εμπλέκεται εβραϊκός δάκτυλος στην υπόθεση…

Όπως και να ‘χει, πάντως, αυτές οι γιορτές κάνουν κάποιο κόσμο να χαίρεται και, επίσης, είναι τόσο καθιερωμένες, που έχει καταντήσει σχεδόν ασέβεια να ξεχνάς να ευχηθείς σε τέτοιες περιπτώσεις…

Αναγκαζόμενος να υποταχθώ λοιπόν κι εγώ στη δύναμη του συστήματος… με βαριά καρδιά… εύχομαι σήμερα σε όλες τις μαμάδες… ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Ιεράπετρας και πάσης Ελλάδος

Πρώτο post σε αυτό το blog και αντί για καλωσόρισμα λέω να ασχοληθώ με θέμα της επικαιρότητας. Της σημερινής επικαιρότητας. Αύριο, το πολύ μεθάυριο, το θέμα θα έχει ήδη ξεχαστεί, όπως έρχονται και παρέρχονται τα πάντα θαρρείς σ' αυτή τη χώρα, μόλις χάσουν τη φρεσκάδα τους. Και επανέρχονται βέβαια, όταν βρεθεί μία φρέσκια αφορμή για να μασήσουν κάποιοι τις καραμέλες τους στις οθόνες μας.

Το "νέο" λοιπόν είναι ότι χτες το βράδυ κάποιοι φέρθηκαν για άλλη μια φορά με τον ώριμο και πολιτισμένο τρόπο που συνηθίζουμε να φερόμαστε οι "φίλαθλοι" στην Ελλάδα. Ανέκαθεν. Και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Αυτό είναι το αθλητικό πνεύμα άλλωστε. Δέρνουμε - μας δέρνουν, βρίζουμε - μας βρίζουν... Fair play. Κακά τα ψέμματα, το πρωτεύον γι' αυτά τα άτομα δεν είναι να απολαύσουν το άθλημα. Δε θα χειροκροτήσει κανείς τους ποτέ το όμορφο γκολ του αντίπαλου παίκτη. Οι αντίπαλοι παίκτες άλλωστε δε βάζουν όμορφα γκολ. Θα του πετάξει αντικείμενα.

Ποτέ δεν κατάφερα να χωνέψω ορισμένες δομικές αξίες του χουλιγκανικού δόγματος. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα καταστικό που να λύνει τις απορίες μου. Και ξενικάω από τα απλούστατα. Για παράδειγμα, όταν ο αντίπαλος παίκτης πάει να εκτελέσει ένα κόρνερ στη γωνία του γηπέδου και δέχεται βροχή αντικειμένων... Εντάξει... Αλλά... ο στόχος ποιος είναι; Να τρομοκρατηθεί και να μην το εκτελέσει τελικά; Ή να τον τραυματίσουμε και να τον στείλουμε στο νοσοκομείο (ώσπου να έρθει ένας άλλος και να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό); Και σε οποιαδήποτε περίπτωση, πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας, του οποίου το εισητήριο τόσο ακριβά πληρώσαμε...; Τι μας νοιάζει;! Για τον αγώνα ήρθαμε άλλωστε;! Ναι αλλά αν τιμωρηθεί η ομάδα μας...; Τι μας νοιάζει;! Για την ομάδα ήρθαμε άλλωστε;! Ναι αλλά γιατί;;; Γιατί τόση βία γι' αυτούς που απλώς αγαπάνε μία διαφορετική ομάδα...;

Ο λόγος είναι απλός: Γιατί έτσι. Γιατί είναι αντίπαλοι. Το εξηγούσαν γλαφυρότατα οι Α.Μ.Α.Ν. σε ένα επεισόδιό τους:

- Συγγνώμη κύριε, συγγνώμη, τι κάνετε εδώ;

- Mια χαρά, ευχαριστώ, εσείς;

- Βρε γιατί σπάτε το αμάξι λέω...

- Τι "γιατί"; Γιατί έχει αθηναϊκές πινακίδες.

- Και σπάτε το αμάξι μόνο και μόνο επειδή έχει αθηναϊκές πινακίδες;

- Ναι.

- Τι "ναι", παιδί μου; Τι "ναι"...; Τι το κακό έχουν οι αθηναϊκές πινακίδες;

- Είναι αθηναϊκές.

- Ε και;

- Τι "ε και"; Πρέπει να τα σπάμε.

- Ποιος το λέει αυτό, βρε άνθρωπέ μου;

- Ε, όλος ο κόσμος το λέει, άνθρωπέ μου.

- Ποιοι όλοι το λένε δηλαδή;

- Ε, όλοι: Ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Κώστας ο Γκοτζίλας, ο Πέτρος ο Μπαλντάς, ο Πεταλούδας ο Νίκος ...

- Και τι λένε όλοι αυτοί;

- Όλοι λένε αυτοί ότι "όπου δεις αυτοκίνητο με αθηναϊκές πινακίδες, πρέπει να το σπας".

- Ναι, αλλά ΓΙΑΤΙ ρωτάω!

- ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ!!!

Έτσι λοιπόν. Κάθε τρεις και λίγο κάτι αυστραλοπίθηκοι τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, δέρνουν κόσμο, γιατί έτσι. Δε θα επαναλάβω τις τετριμμένες, πλέον, αναλύσεις για την ψυχολογία του όχλου κλπ. ούτε και τα τετριμμένα, επίσης, σχόλια ότι δεν είναι όλοι οι οπαδοί έτσι και ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στις λέξεις 'οπαδός' και 'φίλαθλος' κλπ., πράγματα απολύτως προφανή.

Θα επαναλάβω, όμως, ένα άλλο σχόλιο, που για μένα έχει μεγάλη σημασία. Κακώς ταυτίζονται συχνά, από δημοσιογράφους και μη, τα άτομα αυτά με τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο μανδύας αυτός προσδίδει ακόμα και πολιτική χροιά σε απαράδεκτες πράξεις και τους προσφέρει ένα ελαφρυντικό ή και άλλοθι: ιδεολογία και δη αριστερίζουσα. Η αναρχία, όμως, ανεξάρτητα από το αν την ασπάζομαι εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος, και θεωρία έχει και ιδέες έχει και, τέλος πάντων, είναι ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ή, έστω, μία σχετική προσέγγιση αυτού. Μα πρώτα απ' όλα, η αναρχία δεν πιστεύει στη βία! Όχι, οι κύριοι αυτοί δεν είναι αναρχικοί. Είναι τραμπούκοι. Ο τραμπουκισμός δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία.

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τραμπουκισμού ο κύριος που πρόσφατα αποφάσισε να δείρει τον πρόεδρο της ομάδας του. Έτσι δημοκρατικά. Και όταν το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, δήλωσε μη-ικανοποιημένος από την απόφαση, αλλά σημείωσε περήφανα πως δε θα φιμωθεί έτσι εύκολα ή φωνή του λαού της ομάδας. Εν ολίγοις, ο κύριος αυτός αυτοχαρακτηρίζεται εκφραστής του λαού της ομάδας του και φαίνεται να θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του να δέρνει αυτούς με τους οποίους δε συμφωνεί. Ε βέβαια... Τι δημοκρατία έχουμε άλλωστε!

Και καλά ο κόσμος... αλλά η πολιτεία πού είναι; Κάθε φορά οι ίδιες πιπίλες, "δρακόντεια μέτρα ασφαλείας", "Χ διμοιρίες των Μ.Α.Τ." κλπ. κλπ. και μετά "μία μικρή μερίδα οπαδών", "οι Π.Α.Ε. καταδίκασαν τα επειδόδια", "έγιναν 2 προσαγωγές, καμμία σύλληψη" κλπ. και μετά "δεν πρέπει όμως να κάνουμε τον μπαμπούλα" και "η νοοτροπία του νεοέλληνα" και "μόνο μέσα από την παιδεία" κλπ. κλπ..

Αν είναι δυνατόν... Για να σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα χρειάζονται αυστηρά μέτρα. Από αύριο το πρωί. Αστυνόμευση, κάμερες, συλλήψεις, φυλακίσεις για τους οπαδούς. Υποβιβασμοί και αποκλεισμοί για τις ομάδες. Και φυσικά άμεση κατάργηση των οργανωμένων συνδέσμων. Και λοιπά. Να μπορεί ο κοσμάκης να παίρνει το παιδάκι του και να πηγαίνει την Κυριακή στο γήπεδο να δει ένα όμορφο ματς χωρίς να φοβάται.

Μια φορά κι έναν καιρό, στην Αγγλία, η Μάργκαρετ Θάτσερ με συνοπτικές διαδικασίες (αξίζει ίσως να ξοδέψει κανείς λίγο χρόνο για να διαβάσει τα μέτρα αυτά εδώ: http://www.opsi.gov.uk/acts/acts1989/Ukpga_19890037_en_1.htm) έκανε τους Άγγλους χούλιγκαν αρνάκια. Στην Ελλάδα θα περάσουν πολλές φορές και πολλοί καιροί και φοβάμαι πως αυτό δε θα γίνει ποτέ.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟ. Δε συμφέρει. Αυτοί οι τρελοί για τις ΠΑΕ είναι έσοδα και δύναμη. Είναι μεγάλο κόστος να τους αποχωριστούμε. Που μεταφράζεται σε πολιτικό κόστος, για την πολιτεία. Τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους...;

Τους έχουμε ανάγκη.

Κρίμα βέβαια. Αλλά τι να κάνουμε. Θα αρκεστούμε στο να χαζεύουμε τους αγώνες από την τηλεόραση. Να χαζεύουμε και τους βαρβάρους να διασκεδάζουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο στα γήπεδα. Και εκτός αυτών. Στους δρόμους... Στο "Ιεράπετρα"... Παντού.